The Hobbit: The Battle of the Five Armies, κριτική ταινίας

The Hobbit: The Battle of the Five Armies, κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Peter Jackson

Ηθοποιοί: Martin Freeman, Ian McKellen, Richard Armitage, Ken Stott, Graham McTavish, Aidan Turner, Dean O’Gorman, Luke Evans, Orlando Bloom, Evangeline Lilly, Lee Pace, Cate Blanchett, Hugo Weaving, Christopher Lee, Sylvester McCoy, Billy Connolly, Mikael Persbrandt, Stephen Fry, Ryan Gage, Manu Bennett, John Tui, Benedict Cumberbatch, Ian Holm

Κριτική: Άγγελος Νομικός, Movie Heat

Kαι κάπως έτσι, λοιπόν, τελειώνει οριστικά (?) το ταξίδι μας στη Μέση – Γη. Ένα ταξίδι που κράτησε 13 χρόνια και 2 τριλογίες (η πρώτη σαφώς ανώτερη της δεύτερης). Η “The Hobbit” τριλογία αντιμετώπισε σφοδρή κριτική από τους hardcore fans της “The Lord of the Rings” τριλογίας, χαρακτηρίζοντάς την παιδική, πολύ διαφορετική από το βιβλίο, πολύ «φωτεινή» (αρκετά λογικό καθώς είχαν στο νου τους τη μετατροπή σε 3D) και σε σημεία ψεύτικη και κιτς. Προσωπικά, απόλαυσα εξίσου και τα 2 πρώτα μέρη (το πρώτο ίσως λίγο περισσότερο από το δεύτερο), αλλά πρέπει να ομολογήσω πως ο Peter Jackson ολοκληρώνει το franchise με ένα αρκετά απογοητευτικό (από σεναριακής κυρίως άποψης) φινάλε.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Αντιμετωπίζοντας επιτυχώς τον δράγκο Σμάουγκ, άνθρωποι, νάνοι και ξωτικά είναι έτοιμοι να πολεμήσουν μεταξύ τους για το θησαυρό του Μοναχικού Βουνού, όταν δέχονται επίθεση από μια γιγαντιαία στρατιά Ορκ. Τώρα πρέπει να αποφασίσουν αν θα ενωθούν μπροστά στον κοινό εχθρό…”

Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά. 144 λεπτά ασταμάτητης δράσης, είτε αυτή είναι επικεντρωμένη στην κεντρική μάχη των στρατών, είτε ανάμεσα σε εξίσου απολαυστικές one-to-one combats. Ο Jackson είναι γνωστό πως είναι μανούλα στις σκηνές μάχης και δεν απογοητεύει για ακόμη μια φορά. Πέντε στρατοί συναντιούνται μπροστά στο Μοναχικό Βουνό – Erebor και γίνεται της… Ναι, αυτής. Βέβαια, εδώ να πούμε πως έχει γίνει υπερβολική χρήση του CGI (δηλαδή βάζουμε έναν κομπάρσο να κάνει την πολεμική κίνηση και στη συνέχεια αντιγράφουμε την κινήση αυτή σε χιλιάδες «κλώνους» φτιαγμένους σε υπολογιστή), σε αντίθεση με τον «Άρχοντα», όπου ο Jackson είχε στη διάθεσή του κυριολεκτικά εκατοντάδες κομπάρσους να «πολεμούν» (πιο αληθοφανές αναμφισβήτητα, δεν έχει αυτή την αίσθηση “robot” που σου αφήνει το «Χόμπιτ»).

Στα (αναμενόμενα) συν και οι ερμηνείες. Martin Freeman, Ian McKellen, Richard Armitage και Luke Evans ξεχωρίζουν από όλο το cast, ένα cast που δεν απογοητεύει (αν και πολλοί από τους νάνους έχουν non-speaking part, γεγονός που είναι πολύ άδικο, δεδομένου του «κλείσιμου» της σειράς). Να μην ξεχάσω και το επικό soundtrack του «παλιού» πλέον Howard Shore, ο οποίος έχει γράψει τη μουσική και για τις 6 ταινίες της σειράς. Αναμφισβήτητα ένα από τα δυνατά σημεία της ταινίας.

Στα αρνητικά τώρα: Η μοναδική ταινία μιας τριλογίας που επιτρέπεται (για να μην πω επιβάλλεται) να είναι τραβηγμένη σε διάρκεια, είναι πάντα το τρίτο μέρος. Ενώ λοιπόν ο κ. Jackson μας είχε συνηθίσει σε 169 και 161 λεπτά στις προηγούμενες (και αναμφισβήτητα τραβηγμένες από τα μαλλιά) 2 ταινίες αντίστοιχα, εδώ τα 144 λεπτά που προανέφερα φαντάζουν πραγματικά πολύ λίγα. Δε λέω, καλή η δράση, αλλά λείπει σε μεγάλο βαθμό η δραματική υπόσταση που χρειάζεται ένα κλείσιμο μιας τέτοιας τριλογίας, κακά τα ψέματα. Χωρίς να θέλω να κάνω spoilers, μετά την τελική μάχη θα μείνετε (όπως θα έμενα και εγώ αν δεν είχα διαβάσει το βιβλίο) με αρκετά (αν όχι πολλά) ερωτήματα. Ενώ λοιπόν η μάχη πιάνει τα ¾ του έργου (μην πω παραπάνω), το υπόλοιπο ¼ είναι σεναριακά άχαρο, αμήχανο.

Και πάμε στο σημαντικότερο μείον του έργου, που βρίσκεται ξεκάθαρα στο αδύναμο σενάριο. Η ταινία ονομάζεται “The Hobbit: The Battle of the Five Armies”. “THE HOBBIT”. Όχι “Thorin Oakeanshield”, όχι “Bard the Bowman”, όχι “Δεν Έχω Ιδέα από Φυσική Απλά μου Αρέσει να Αψηφώ την Βαρύτητα έτσι για Πλάκα – Legolas”, όχι “Κακοστημένο και Αδιάφορο Ρομάντζο – αντάλλαξαν 2 κουβέντες σε 2 ταινίες και αγαπήθηκαν παράφορα – μεταξύ Kili & Tauriel” και οπωσδήποτε όχι “Τραγικά Ηλίθιο και Αχρείαστο Χιούμορ σε Σημαντικές Σκηνές από τον Ηλίθιο Alfrid”. Πού είναι ο πρωταγωνιστής μας, ο συμπαθέστατος Bilbo Baggins, που ενσαρκώνεται (με μια οπωσδήποτε θαυμάσια ερμηνεία) από τον ακόμη πιο συμπαθέστατο Martin “Mr. Watson” Freeman? Δυστυχώς σχεδόν πουθενά. Ο αγαπημένος μας “BurglarHobbit” περνάει σε δεύτερη μοίρα για να δοθούν τα «φώτα της δημοσιότητας» σε λιγότερο σημαντικούς χαρακτήρες. Ε, αυτό είναι ασυγχώρητο, at least in my book…

Κακά τα ψέματα, δεν είχα ελπίδες για φινάλε τύπου “The Return of the King”, δεν είμαι δα και χαζός! Μια φορά συμβαίνουν αυτά, και να λέμε και ευχαριστώ που ζήσαμε για να τα δούμε! Αλλά μη μου λες ρε Peter Jackson ότι «παραπάνω από 30 λεπτά extended version με σημαντικές σκηνές της ταινίας θα προστεθούν στο Blu-Ray/DVD που θα βγει την άνοιξη», όταν στην πρώτη ταινία (“An Unexpected Journey”) είχες μόλις 13 extra minutes στην κυκλοφορία του Blu-Ray, και η ίδια η ταινία ήταν αρκετά «φουσκωμένη»! Βάλε μου στο τρίτο μέρος τις «σημαντικές αυτές σκηνές», στην ταινία που πραγματικά θα αξίζει να πληρώσω για να δω. Και μη μου μετατρέπεις τον Bilbo Baggins σε δευτερεύτοντα χαρακτήρα, χαλάει όλο το ύφος και την υπόθεση της σειράς.

Εν κατακλείδι, δεν μπορώ να πω πως δε μου άρεσε το “The Hobbit: The Battle of the Five Armies”. Ήταν μια άκρως ψυχαγωγική περιπέτεια και την απόλαυσα πολύ! Αλλά ήθελα τόσο μα τόσο πολύ να το αγαπήσω αυτό το έργο, δεν έχετε ιδέα πόσο (βασικά έχετε με τόσα που έχω γράψει – sorry about that, by the way!). Ελπίζω ειλικρινά να αρέσει στους περισσότερους από εσάς πολύ περισσότερο από όσο άρεσε σε μένα, αλλά δυστυχώς, με το πέρασμα του χρόνου σας εγγυώμαι πως η ταινία θα ξεχωρίζει ως η «χειρότερη» της εξαλογίας (το «χειρότερη» σε εισαγωγικά γιατί για κανένα λόγο δεν είναι κακή ταινία!).

Όπως και να χει το πράγμα, καλή προβολή σας εύχομαι!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3/5

Για το Movie Heat,
Άγγελος Νομικός

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Kριτική: Παρασκευή Γιουβανάκη, Βαθμολογία 3/5

Υπόθεση: “Με την ανάκτηση του Βασίλειου των Νάνων από τον δράκο Νοσφιστή, ο Μπίλμπο και οι δεκατρείς Νάνοι έχουν άθελά τους συμβάλλει στην εξάπλωση μιας φονικής δύναμης. Ο εξοργισμένος Νοσφιστής επιτίθεται στους ανυπεράσπιστους κατοίκους της Λιμνούπολης. Παράλληλα, κυριευμένος από το πάθος του για πλούτο, ο Θόριν Δρύασπις βάζει τον θησαυρό πάνω από την τιμή και τους φίλους του. Παραμονεύουν όμως μεγαλύτεροι κίνδυνοι, τους οποίους γνωρίζει μόνο ο Γκάνταλφ…”
Είναι η πρώτη φορά που γράφω για κάποια από τις ταινίες της τριλογίας του “Άρχοντα” και του “Χόμπιτ”…και πολύ χαίρομαι για αυτό!
Λοιπόν, έχουμε όπως όλοι γνωρίζουμε το 3ο και τελευταίο (θα δείξει…) κομμάτι της τριλογίας του “Χόμπιτ”. Μια τριλογία που την αγαπήσαμε λόγω “Άρχοντα”-όχι τόσο πολύ βέβαια, αλλά την αγαπήσαμε!
«Η Μάχη των Πέντε Στρατών» ξεκινά ακριβώς από εκεί όπου τελείωσε το δεύτερο μέρος της τριλογίας, την στιγμή που ο “ποιος τον είδε και δεν φοβήθηκε” δράκος Νοσφιστής επιτίθεται -ριμάζει το χωριό και τους κατοίκους της Λιμνούπολης.
Το τελευταίο αυτό μέρος έχει περισσότερο σασπένς από τα προηγούμενα-πάλι καλά! Όσον αφορά το “περιεχόμενο” του, οι χαρακτήρες παραμένουν το ίδιο γνώριμοι και παλιοί αγαπημένοι (πχ ο Λέγκολας και ο πανταχού παρών Γκάνταλφ ο Γκρίζος). Σίγουρα διακρίνεται η αναμενόμενη επανάληψη στοιχείων αυτού του κόσμου -πράγμα λογικό διότι πόσα (ακόμη) να αλλάξει ο Jackson! Aξίζει όμως να αναφέρουμε πως ο κύριος αυτός παρουσίασε μια αρκετά ενδιαφέρουσα αλληγορία μέσω του χαρακτήρα Θόριν, που αναφέρεται στην παράνοια που μπορεί να κυριαρχήσει ένα άτομο σε περίπτωση άφθονου πλούτου και εξουσίας.
Οι σκηνές της μάχης των 5 στρατών, είναι και η αποκορύφωση του σασπένς και της πόρωσης. Θεαματικά, εντυπωσιακά στο έπακρο πλάνα (αλίμονο! )- με λίγα λόγια δεν ξέρεις από που θα σου έρθει και συνεχίζεις να παρακολουθείς εκστασιασμένος. Ο σκηνοθέτης για ακόμη μια φορά αποδεικνύει πως το κατέχει το θέμα του να στήνει και να σκηνοθετεί επικές μάχες! Δυνατά σημεία παραμένουν για ακόμη μια φορά η καταπληκτική σκηνογραφία που σε ταξιδεύει αμέσως σε εκείνη την εποχή, και το αρκετά καλό cast. Εντάξει ο Ian McKellen είναι ο Γκάνταλφ, και δίπλα του στέκονται επάξια σαν χαρακτήρες- γέννημα της φαντασίας, οι Cate Blanchett και Christopher Lee.
Δυστυχώς η φλυαρία δεν λείπει ούτε από αυτό το μέρος, ούτε και το τράβηγμα από τα μαλλιά (καλά εκεί που πέφτει 30 μέτρα τείχος για να βγουν…6 νάνοι- και μιλάμε για νάνους έτσι?). Αλλά το καλό είναι πως τα ξεχνάς γρήγορα και μαγεύεσαι ξανά από την απεριόριστη δράση.
Kλείνοντας η τριλογία αυτή, δημιουργεί την εντύπωση ενός πρόλογου για τον Άρχοντα (θα δείτε γιατί..).Πονηρή αλλά και έξυπνη κίνηση αφού όντως η ιστορία του “Χόμπιτ” προηγείται από αυτήν του “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών”…Μια συγκίνηση σε πιάνει πάντως!
Εν τέλει δεν πάμε να δούμε Χόμπιτ λόγω των διθυραμβικών κριτικών που (δεν) έχει-βασικά δεν μας νοιάζει καν αυτό, αλλά γιατί μας λείπει και θέλουμε να νιώσουμε και πάλι έστω και λίγο, εκείνο το δέος που νιώθαμε όταν βλέπαμε “‘Αρχοντα” (ειδικά στους “Δύο πύργους!).
Πάρτε λοιπόν όποια-ον θεωρείτε καλή παρέα και πηγαίνετε στο πλησιέστερο σινεμά!
Υ.Γ Καλές και οι κοινωνικές αλλά λίγη έως αρκετή καλοστημένη δράση και περιπέτεια τη χρειαζόμαστε…
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3/5

http://film-c.blogspot.gr/

Η σελίδα μας στο facebook:https://www.facebook.com/pages/Film-Critiques/1487390718194091

Thessaloniki Arts and Culture,

Διαβάστε επίσης

Close