Southpaw, κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Antoine Fuqua

Ηθοποιοί: Jake Gyllenhaal, Forest Whitaker, Oona Laurence, Rachel McAdams, Curtis “50 Cent” Jackson, Naomie Harris, Skylan Brooks, Victor Ortiz, Beau Knapp, Rita Ora, Miguel Gomez

Κριτική: Άγγελος Νομικός, Movie Heat

O Antoine Fuqua πάντα μου προξενούσε περιέργεια σαν σκηνοθέτης. Είναι από εκείνες τις (πραγματικά σπάνιες) περιπτώσεις όπου οι ταινίες του, με μοναδική εξαίρεση το “Training Day” (2001), είναι (αρκετά έως πολύ) μέτριες, χωρίς όμως να είναι κακές (“Tears of the Sun” (2003), “King Arthur” (2004), “Shooter” (2007), “Brooklyn’s Finest” (2009) & “Olympus Has Fallen” (2013) ), αλλά, όπως και το περσινό, δικό του πάλι, “The Equalizer” (2014), διαθέτουν σχεδόν πάντα αξιόλογες, έως πολύ καλές ερμηνείες. Έτσι και στο “Southpaw” έχουμε μια αδύναμη σεναριακά και σκηνοθετικά ταινία, αλλά με τρομερές ερμηνείες.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Παγκόσμιος πρωταθλητής πυγμαχίας, παντρεμένος με τον παιδικό έρωτά του (Rachel McAdams) και πατέρας ενός έξυπνου κοριτσιού (Oona Laurence), ο Billy Hope (Jake Gyllenhaal) έχει ό,τι είχε ονειρευτεί. Μέχρι που θα τα χάσει όλα σε μια στιγμή, ξεκινώντας από τον πάτο για να ξαναφτάσει στην κορυφή, με τη βοήθεια ενός παλαίμαχου προπονητή (Forest Whitaker). ”

Jake Gyllenhaal και Forest Whitaker. Αυτά τα 2 ονόματα κρατώ από την ταινία. Μια ταινία, που, αν δεν ήταν βυθισμένη στα σεναριακά κλισέ των sports ταινιών (οκ, δύσκολο να το αποφύγεις αυτό) αλλά και στις εύκολες συγκινήσεις και μελοδραματισμούς (αυτό θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί), θα αρχίζαμε να μιλάμε για βραβεία και υποψηφιότητες από τώρα. Όμως το “Southpaw” δεν είναι ούτε “Rocky” ούτε “Raging Bull”. Είναι ένα χοντροκομμένο αθλητικό δράμα (η σκηνοθεσία του Fuqua σου κάθεται βαριά, όπως και να το κάνουμε), το οποίο, αν δεν είχε έναν εντυπωσιακά μεταμορφωμένο (σωματικά και ερμηνευτικά) Jake Gyllenhaal, αλλά και τον πολύπειρο και εξίσου εντυπωσιακό, σε πιο χαμήλους τόνους βέβαια, Forest Whitaker, θα πέρναγε σχετικά απαρατήρητο αυτήν την κινηματογραφική χρονιά.

Τίποτα το πρωτότυπο ούτε και εδώ λοιπόν. Διάσημος και πλούσιος αθλητής, ολίγον τι υπεροπτικός, μόλις χάνει ένα αγαπημένο του πρόσωπο, πέφτει σε βαριά κατάθλιψη, έρχονται βροχή τα χρέη, αναγκάζεται να ξεπουλήσει τα πάντα, κλπ, κλπ, αλλά με σκληρή δουλειά και πολλή – πολλή προπόνηση (βασικά όχι τόσο πολλή – μόλις 6 εβδομάδες) επιστρέφει και πάλι στην κορυφή. Και κάπου εκεί φυσικά στις 6 αυτές εβδομάδες γίνεται και καλύτερος άνθρωπος. Όχι, πείτε μου δηλαδή αν έχετε ξαναδεί κάτι τέτοιο! Για να σοβαρευτούμε όμως και λίγο, ο Jake Gyllenhaal είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Μετά το “Nightcrawler”, για το οποίο είχε χάσει αρκετά κιλά, βάζει τόσα και άλλα τόσα για να ενσαρκώσει τον Billy Hope στο “Southpaw” (μια δεκαετία πριν ο Christian Bale έκανε ακριβώς το ίδιο με τις ταινίες “The Machinist” (2004) και “Batman Begins” (2005) ). Είναι εκπληκτικός καθόλη τη διάρκεια του έργου. Είναι λίγο νωρίς να μιλάμε για Oscar, και, μιας και δεν είναι και η Meryl Streep για να μπορεί να τσιμπάει υποψηφιότητες από εδώ και από εκεί όσο κακή και αν είναι η ταινία, το κόβω λιγάκι χλωμό να μπαίνει στην τελική πεντάδα. Αλλά είπαμε, είναι νωρίς and only time will tell…

Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, αν θέλετε να δείτε μια μέτρια ταινία με στιβαρές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο, ή ακόμα και 2 ώρες γεμάτες βίαιο γρονθοκόπημα, το “Southpaw” την κάνει τη δουλειά του και με το παραπάνω. Καλή προβολή!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2.5/5

Για το Movie Heat,
Άγγελος Νομικός

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Κριτική: Παναγιώτης Μήτσικας, Βαθμολογία 2/5

“Southpaw”: στην αργκό του μποξ, ο πυγμάχος που βασίζεται στο δεξί πόδι και χέρι, ενώ είναι αριστερόχειρας. Εκτός από τον παραπάνω ορισμό, η εν λόγω λέξη εκτελεί και χρέη τίτλου για τη νέα ταινία του Antoine Fuqua, με θέμα το απόγειο της δόξας –και την πτώση- ενός πυγμάχου με ιδιαίτερα παράτολμο στυλ. Είναι μια ιστορία που ο σκηνοθέτης γνωρίζει καλά, καθώς ήταν μια καριέρα που είχε ακολουθήσει και ο ίδιος σε νεαρή ηλικία. Ο Αμερικανός όμως, είναι ένας δημιουργός που πάντα προτιμούσε το θέαμα από την ουσία: η μοναδική φορά που δε το έκανε, του χάρισε τη μεγαλύτερη του επιτυχία, «Training Day». Εδώ, παρά την εκπληκτική παρουσία του Jake Gyllenhaal που έχει πάρει αρκετά κιλά μυικής μάζας, θα τα δώσει όλα στο slow-motion και τις εντυπωσιακές γωνίες λήψης των γροθιών του πρωταγωνιστή του. Από σενάριο; Λίγο από «Ρόκι», λίγο απ’όλα τα υπόλοιπα «rise & fall» φιλμ και αρκετός συναισθηματικός εκβιασμός.

Ο Bill “The Great” Hope (Jake Gyllenhaal) είναι ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος των ρινγκ. Παγκόσμιος πρωταθλητής και αήττητος με ρεκόρ 43-0, δε μπορεί να τον αμφισβητήσει κανείς. Το παράτολμο αγωνιστικό του στυλ όμως, έχει κάνει τη γυναίκα του, Maureen (Rachel McAdams) να ανησυχήσει και υπό το φόβο σοβαρού τραυματισμού τον πείθει να κάνει ένα διάλειμμα από τη δράση. Ή τουλάχιστον τον πείθει αρχικά, καθώς ένα τρομερό συμβάν θα γκρεμίσει τον κόσμο του Hope, ο οποίος θα βρεθεί χωρίς σπίτι και χρήματα, να παλεύει για την κηδεμονία της μικρής του κόρης.

Με τον Gyllenhaal να έρχεται με κεκτημένη ταχύτητα από την ερμηνεία καριέρας του «Nightcrawler», δίνοντας υπόσταση στον μεγαλωμένο στo κακόφημο Hell’s Kitchen, πυγμάχο, σε μία τρομακτική μεταμόρφωση, το “Southpaw” χρειαζόταν ένα στοιχειωδώς καλογραμμένο σενάριο για να απογειωθεί. Αντ’ αυτού, ο Kurt Sutter στο πρώτο του κινηματογραφικό σενάριο, αναλώνεται σε μία «βαρετή» ιστορία που τα πάντα είναι πρόβλέψιμα. Από την πρώτη στιγμή γνωρίζουμε ποιος θα είναι ο επίλογος του στόρυ, αλλα και η διαδρομή προς τα εκεί, δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα: οι διάλογοι είναι εκνευριστικά μονοδιάστατοι, ενώ ο χαρακτήρας της μικρής κόρης του Gyllenhaal είναι αρκετά «αλλοπρόσαλος», με μοναδικό σκοπό να μας εκβιάσει τη λύπηση προς το πρόσωπο του πυγμάχου.

Παρ’όλα αυτά, η Rachel McAdams είναι αρκετά αξιόλογη στο ρόλο της Maureen που είναι το «μυαλό» του σπιτιού, ενώ το δίδυμο Forest Whitaker (ερμηνεύει ένα βετεράνο προπονητή που αναλαμβάνει τον Hope) – Jake Gyllenhaal είναι το μόνο που αλληλεπιδρά σε ανεκτό επίπεδο σε όλη την ταινία.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί το «υπόγειο», σχεδόν ανεπαίσθητο soundtrack από τον, πρόσφατα εκλιπόντα, James Horner.

Ένα επιφανειακό δράμα που θυμίζει περισσότερο ψευδαίσθηση της πραγματικότητας αλά WWE, παρά δραματικό boxing story. Ένα μεγάλο κρίμα για τον Gyllenhaal, αν και συγκεντρώνει κάποιες πιθανότητες για συμμετοχή στην οσκαρική πεντάδα.

Παναγιώτης Μήτσικας

http://reel.gr/

Thessaloniki Arts and Culture,