Taken 3, κριτική ταινίας

Taken 3, κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Olivier Megaton

Ηθοποιοί: Liam Neeson, Forest Whitaker, Maggie Grace, Famke Janssen, Dougray Scott, Sam Spruell, Leland Orser, Jon Gries, Jonny Weston, Dylan Bruno

Κριτική: Άγγελος Νομικός, Movie Heat

“Taken 3” λοιπόν… Μόνο που αυτή τη φορά κανείς… “has been taken”. Το τελευταίο(?) κεφάλαιο της «παλιομοδίτικης» αυτής σειράς είναι αναμφισβήτητα και το πιο αδύναμο και, αν έχει ένα καλό, είναι το ότι δεν επαναλαμβάνει το κλασικό σενάριο της απαγωγής, κάτι στο οποίο μας έχει συνηθίσει το franchise, αλλά ακολουθεί μια διαφορετική πορεία, η οποία δεν είναι κάτι το συνταρακτικό, έχει όμως και τα twists της.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Ο πρώην πράκτορας Bryan Mills (Liam Neeson) ενοχοποιείται για ένα φόνο που δεν έκανε και με το FBI στο κατόπι του προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά του, εκδικούμενος ταυτόχρονα τους δράστες.”

Δεν απαγάγουν αγαπημένο πρόσωπο του Bryan Mills, λοιπόν, αλλά, ακόμα χειρότερα, δολοφονούν, κάνοντας το έγκλημα να φανεί σα να το έχει διαπράξει ο ίδιος ο Mills (προσωπικά, έχοντας δει τις 2 προηγουμένες ταινίες, δε θα το έκανα ποτέ αυτό στον Liam Neeson, but that’s just me).

Ο Olivier Megaton, ο οποίος σκηνοθέτησε το 3ο μέρος του “Transporter” franchise με τον Jason Statham (το οποίο – τι περίεργο! – «τρώει» reboot φέτος το καλοκαίρι), αλλά και το προηγούμενο μέρος της σειράς, “Taken 2”, είναι δυστυχώς ένας κάτω του μετρίου σκηνοθέτης, κάτι που φαίνεται κυρίως στις σκηνές δράσης. Κακογυρισμένες & κακομονταρισμένες (η κάμερα χειρός κουνιέται σαν τρελή), σε ορισμένα σημεία δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν ο Liam Neeson τις δίνει ή τις τρώει. Στις δε σκηνές καταδίωξης, monsieur Megaton, το καταλάβαμε, πάτε να το παίξετε Jason Bourne, αλλά πολύ φοβάμαι πως Paul Greengrass δεν είστε. Too bad.

Στις ερμηνείες τώρα, ο Liam Neeson, ε είναι ο Liam Neeson. Παίζει τον ίδιο χαρακτήρα τα τελευταία 6 – 7 χρόνια, από το πρώτο “Taken” που τον ανέδει3ε σε old-man-kicking-ass πρώην κατάσκοπο, και σε οποιαδήποτε (παρομοίου ύφους) ταινία υπέγραξε να παίξει μετά (“Unknown”, “Non-Stop”, κλπ). Με λύπη μου παρατήρησα όμως, πως αρχίζει και γερνάει σιγά – σιγά (μπαίνει αισίως στα 63) και οι σκηνές όπου τον Bryan Mills τον υποδυόταν ο stuntman (οι σκηνές δράσης δηλαδή) ήταν δυστυχώς προφανείς. Ακόμα και έτσι, όμως, προσδίδει στο χαρακτήρα την “killer” σοβαρότητα που έχουμε συνηθίσει τόσον καιρό. Το υπόλοιπο cast αδιάφορο (Maggie Grace, Famke Janssen, Dougray Scott), ενώ ξεχωρίζει λίγο ο Forest Whitaker που την έχει δει Tomy Lee – Jones από το “The Fugitive” (1992) με τον Harrison Ford, χωρίς να του βγαίνει και πολύ βέβαια.

Εν τέλει, αν είστε φαν του franchise και/ή του Liam Neeson σπεύστε να το δείτε. Οι υπόλοιποι από σας, που απλά αγαπάτε μια καλή περιπέτεια, όχι, το “Taken 3” δεν είναι «Ο Φυγάς». Είναι το τελευταίο μέρος ενός franchise, που, κακά τα ψέματα, θα έπρεπε να είχε αρχίσει και να είχε τελειώσει με την πρώτη ταινία.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2/5

Για το Movie Heat,
Άγγελος Νομικός

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Kριτική: Παρασκευή Γιουβανάκη, Βαθμολογία 2/5

O Λίαμ Νίσον επιστρέφει στον ρόλο του πρώην μυστικούπράκτορα, Μπράιν Μιλς, η προσπάθεια του οποίου για επανένωση με την πρώην σύζυγό του διεκόπη βίαια, μετά τη στυγερή δολοφονία της. Γεμάτος οργή, και κατηγορούμενος για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει, προσπαθεί αυτή τη φορά να αποφύγει την ανελέητη καταδίωξη της CIA, του FBI και της αστυνομίας.
Μετά το πρώτο “Taken” που σημειώσε τεράστια επιτυχία (ναι ήταν και είναι από τις καλύτερες και δυνατότερες περιπέτειες που έχουν βγει στη μεγάλη οθόνη!) ακολούθησε (φυσικά) το “Taken 2”, και να που τώρα έρχεται το “Taken 3”. Όχι που δεν θα ερχόταν! Μετά από Παρίσι και Κωνσταντινούπολη λοιπόν, ερχόμαστε στο L.A όπου και κατοικεί ο “όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω” Μπράιν Μιλς. Στην ίδια πόλη ζει και η πολυαγαπημένη του κόρη- αυτή που απήγαγαν στο πρώτο “Taken” αλλά και η πρώην γυναίκα του, αυτή που επίσης έπεσε θύμα απαγωγής στο δεύτερο “Taken”. Πάλι καλά που δεν υπάρχει καμιά σεναριακή γιαγιά, αλλιώς θα την αρπάζανε και αυτήν!
Ανάμεσα στους σεναριακούς χαρακτήρες, ενδιαφέρον παρουσιάζει μονάχα ο χαρακτήρας του επικεφαλή της αστυνομικής έρευνας, Forest Whitaker, ο οποίος δεν παρουσιάζεται ως ο κλασικός ρηχός μπάτσος που ψάχνει τον καταζητούμενο. Φαίνεται ότι γίνεται μια προσπάθεια σκιαγράφησης χαρακτήρα, καθώς τον παρακολουθούμε να παίζει διαρκώς με ένα λάστιχο ανάμεσα στα δάχτυλά του, δείγμα αυτοσυγκέντρωσης ή και προσωπικού στρες.
Υπερβολικό όσο δεν πάει -μερικές σκηνές δράσεις είναι λες και έχουμε να κάνουμε με super hero movie, αλλά και βαρετό καθώς προσπαθεί να εμβαθύνει στους χαρακτήρες, να παρουσιάσει μια περισσότερο ‘προβληματισμένη’ εκδοχή εκτός από μπουνίδια και πιστολίδια αλλά…στην προσπάθεια έμεινε. Το κακό δεν σταματά εδώ. Δεν είναι κουραστικό το να είσαι 100% σίγουρος για το πως θα καταλήξει το όλο θέμα? Εντάξει καλή και η (ελάχιστη) δράση αλλά και λίγη πρωτοτυπία δεν αποτελεί απαραίτητο κακό. Και δυστυχώς δεν είναι η μοναδική ταινία που αδιαφορεί για την έννοια της πρωτοτυπίας.
Παρασκευή Γιουβανάκη

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε επίσης

Close