Σκηνοθεσία: Barry Levinson

Ηθοποιοί: Al Pacino, Greta Gerwig, Kyra Sedgwick, Dan Hedaya, Dianne Wiest, Dylan Baker, Charles Grodin, Nina Arianda, Lance Roberts, Li Jun Li

Κριτική: Χριστίνα Ιωαννίδου, Movie Heat

Τα πάντα σε αυτή την ταινία έχουν τις στιγμές τους. Η σκηνοθεσία έχει τις στιγμές της, ο Al Pacino έχει τις στιγμές του, και το σενάριο έχει τις στιγμές του. Αν εξαιρέσουμε αυτά, ό,τι απομένει είναι μια «αμπελοφιλοσοφική» ταινία (φιλοσοφία gone bad) που πλατειάζει σε πάρα πολλά σημεία και κουράζει με το νωθρό ρυθμό της.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Ο Simon Axler (Al Pacino) είναι ένας θεατρικός ηθοποιός που έχει χάσει την ερμηνευτική του λάμψη στα 67 του χρόνια με αποτέλεσμα να αρχίσει να τρελαίνεται και να έχει αυτοκτονικές τάσεις. Αυτό που τον επαναφέρει είναι η γνωριμία και η σχέση με την 20χρονη, σεξουαλικά μπερδεμένη Pegeen (Greta Gerwig), η οποία θα τον ωθήσει να αναλάβει δράση. Όμως από ότι φαίνεται για τον Simon, η πραγματικότητα και η φαντασίωση διαχωρίζονται από μια πολύ λεπτή γραμμή.”

Όπως προανέφερα, οι κάποιες καλές στιγμές στο βασικό τρίπτυχο ενός κινηματογραφικού έργου (το οποίο βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Philip Roth), δεν αρκούν για να περισώσουν μια ταινία που δείχνει στην καλύτερη περίπτωση ένα συνονθύλευμα μπλεγμένων ιδεών που παρασύρονται χωρίς κάποια άγκυρα σε μια ανόμοια θάλασσα αυτολύπησης, φαντασιώσεων, τρέλας, πραγματικότητας και σοφισμών.

Η σκηνοθεσία του Barry Levinson σε πηγαίνει από τα μονοπλάνα και τα κοντινά πλάνα στο πρόσωπο του ήρωα την ώρα που εξομολογείται τον πόνο του στο γιατρό του, στην ομάδα στήριξής του ή στον εαυτό του, σε ένα κοντινό πλάνο στο παπούτσι του (seriously???). Πάνω που πας να πεις ok, μπαίνουμε στην ψυχοσύνθεση του πληγωμένου χαρακτήρα, να σου και το καλογυαλισμένο παπούτσι του πληγωμένου χαρακτήρα… Όλη η δουλειά που έκανες προ ολίγου Barry πάει στράφι!

Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και με την ερμηνεία του θρυλικού Al Pacino. Δεν θα πω ότι ήταν κακός, αλλά ενώ κάποιες στιγμές ένιωθες ότι είναι ο ίδιος ο Pacino που νιώθει τόσο ευάλωτος και απογοητευμένος από το πού έχει καταλήξει η ζωή του ως ηθοποιού στην ηλικία του, ξαφνικά σαν να κουράστηκε και παίζει απλώς για να βγει και αυτή η σκηνή.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα φυσικά σε όλα αυτά είναι το σενάριο. Η πρώτη ύλη είναι καλή, έχει δυνατότητες να συγκινήσει το κοινό, υπάρχουν και σκηνές που εμβαθύνουν στο θέμα με σωστό τρόπο αλλά η παρουσία όλων των ετερόκλητων μεταξύ τους πραγμάτων σε απίστευτα δυσανάλογη ποσότητα διαταράσσει από τα πρώτα κιόλας λεπτά την ισορροπία της ταινίας. Το αποτέλεσμα; Απίστευτα κουραστικοί μονόλογοι «σοφίας» που προέρχονται από την πληγωμένη ψυχοσύνθεση του ήρωα, αόριστοι χαρακτήρες και μια διάχυτα αμφισβητούμενη σεξουαλικότητα (η οποία τονίζεται ΚΑΘ’ ΟΛΗ τη διάρκεια της ταινίας) πάνω σε ένα ρυθμικό χαλί που κινείται με απίστευτη βραδύτητα.

Σε τελική ανάλυση, η ταινία προσπαθεί με πολύ τραβηγμένους (και αποτυχημένους) τρόπους να συγκινήσει φέρνοντας στο προσκήνιο τις επιπτώσεις του χρόνου στο ματαιόδοξο επάγγελμα του ηθοποιού και να εντυπωσιάσει χρησιμοποιώντας την τρέλα και την φαντασίωση σε ένα πλαίσιο στο οποίο δείχνουν τελείως ξένα. Για το συγκεκριμένο θέμα απευθυνθείτε καλύτερα στο “Clouds of Sils Maria” ή ακόμα και στο λίγο παλιότερο “Danny Collins”. Δυστυχώς δεν μιλάμε για μια καλή επιλογή ρόλου από τον αγαπητό Al Pacino και οπωσδήποτε μια πολύ κακή επιλογή για τις αίθουσες αυτή τη βδομάδα.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 1.5/5

Για το Movie Heat,
Χριστίνα Ιωαννίδου

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Thessaloniki Arts and Culture,