The Martian, κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Ridley Scott

Ηθοποιοί: Matt Damon, Jessica Chastain, Michael Peña, Kate Mara, Sebastian Stan, Aksel Hennie, Chiwetel Ejiofor, Kristen Wiig, Donald Glover, Mackenzie Davis, Chen Shu, Eddy Ko, Benedict Wong, Jeff Daniels, Sean Bean

Κριτική: Άγγελος Νομικός, Movie Heat

Ο παλιός, καλός, Ridley Scott επέστρεψε. Μετά τo (επιεικώς) μέτριο “Τhe Counselor” (2013) και το (πάλι επιεικώς) κάτω του μετρίου “Exodus: Gods and Kings” (2014), ο βετεράνος Βρετανός σκηνοθέτης μας παραδίδει την 3η διαστημική του ταινία, μετά τα “Alien” (1979) και “Prometheus” (2012) και είναι ακριβώς αυτό που περιμένουμε: Χειρότερο από το πρώτο και καλύτερο από το δεύτερο.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Κατά τη διάρκεια μιας επανδρωμένης αποστολής στον Άρη, ο αστροναύτης Mark Watney (Matt Damon) τραυματίζεται και εγκαταλείπεται στον πλανήτη θεωρούμενος νεκρός από το υπόλοιπο πλήρωμα (Jessica Chastain, Michael Peña, Kate Mara, Sebastian Stan & Aksel Hennie). Εκείνος όμως καταφέρνει να επιστρέψει στην εγκαταλειμμένη βάση, όπου πρέπει να επιβιώσει με ελάχιστες προμήθειες και να βρει τρόπο να επικοινωνήσει με τη Γη.”

Το “The Martian”, βασισμένο στο ομώνυμο και εξαιρετικό βιβλίο που έγραψε ο Andy Weir το 2011, είναι ένα συνονθύλευμα από τις καλύτερες ταινίες στο αντίστοιχος είδος τους. Φανταστείτε μια ταινία με το science του “Gravity” (2013), το fiction του “Interstellar” (2014), το drama του “Cast Away” (2000), την ένταση και την αγωνία του “Apollo 13” (1995), και όλα αυτά με μια – παραδόξως ευχάριστη και ταιριστή – γερή δόση χιούμορ από το πρώτο “Iron Man” (2008) και voilà! Ιδού το “The Martian”.

O Scott βρίσκει και πάλι τη χαμένη του σταθερότητα πίσω από την κάμερα (“We missed you, Mr. Scott!”) και μας παραδίδει ένα καλογραμμένο, ώριμο και προσεγμένο από κάθε άποψη κινηματογραφικό έργο. Από την πρώτη σκηνή της ταινίας, πιάνουμε τους εαυτούς μας να υποστηρίζουμε και να αγχωνόμαστε τόσο πολύ για την τύχη του κακομοίρη του Watney (ok, έχοντας διαβάσει το βιβλίο, όχι και τόσο), λες και πρόκειται για αληθινή ιστορία (αναμφίβολα μπορεί να συμβεί σε κάποια χρόνια από τώρα θα μου πείτε, βέβαια)!

Σε αυτήν την αγωνία συμβάλλουν κατά πολύ οι δυνατές ερμηνείες όλου του cast. Με μπροστάρη έναν εξαιρετικό Matt Damon (αν δεν ήταν τόσο μεγάλος ο ανταγωνισμός για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου φέτος, θα τον έβαζα στην τελική πεντάδα), το υπόλοιπο cast ακολουθεί δυνατά πίσω του. Από τους πιο σημαντικούς ρόλους (Jessica Chastain, Michael Peña, Kate Mara, Sebastian Stan & Aksel Hennie) στους πιο δευτερεύοντες (Chiwetel Ejiofor, Kristen Wiig, Donald Glover, Mackenzie Davis, Benedict Wong, Jeff Daniels & Sean Bean), όλοι οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί.

Να τονίσουμε τα εξαιρετικά εφέ, την εκπληκτική φωτογραφία στην περιοχή Wadi Rum στην Ιορδανία (κλασικό τοπίο για γυρίσματα ταινιών που θέλουν να δείξουν έναν «πειστικό» πλανήτη Άρη), καθώς και το soundtrack, το οποίο, εκτός απο instrumental μουσική, περιέχει και κομμάτια, τα οποία συνάδουν άπταιστα με το χιουμοριστικό ύφος σε ορισμένα σημεία του έργου.

Δείτε το “The Martian” με την πρώτη ευκαιρία. Είναι ένα ψυχαγωγικό και ευχάριστο και ταυτόχρονα συγινητικό και δραματικό έργο, το οποίο αξίζει 100% τα χρήματα του εισιτηρίου. Hollywood at its finest!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3.5/5

Για το Movie Heat,
Άγγελος Νομικός

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Κριτική: Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος, Βαθμολογία 2.5/5

Το ένστικτο της επιβίωσης ενεργοποιείται μόνο σε ακραίες περιπτώσεις όπου η ζωή βρίσκεται σε κίνδυνο, και το μυαλό παίρνει αυτόματες αποφάσεις σε κλάσματα δευτερολέπτων, χωρίς να γνωρίζει πάντα τις συνέπειες και με μεγάλο ρίσκο. Σε αυτήν την κατάσταση βρίσκεται ο ήρωας στη νέα ταινία του Scott, που ενσαρκώνει ο Matt Damon.

Καθηλωμένος, απομονωμένος και δίχως μέσο επικοινωνίας σε έναν έρημο αφιλόξενο πλανήτη, μόνη του υποχρέωση είναι να επιβιώσει. Ως επιστήμων οι αποφάσεις που παίρνει είναι μαθηματικές, λογικές, με γνώση του μεγέθους ενδεχόμενη αποτυχίας. Δε βιώνει υπαρξιακές κρίσεις, δεν πανικοβάλλεται, στοιχείο που συνήθως αποτελεί σημαντικό κομμάτι των σεναρίων που ανήκουν σε αυτό το είδος ταινιών.

Κατά συνέπεια, η διαβίωση στον Άρη γίνεται.. διασκεδαστική. Το μεγαλύτερο και αναπάντεχο πλεονέκτημα της ταινίας είναι το άπλετο χιούμορ που ο Damon φέρει εις πέρας ιδανικά, σε ένα ρόλο που υποδύεται με περισσή ευκολία. Κι εδώ αναδεικνύεται η σκηνοθεσία του Scott, ο οποίος επιλέγει να εμφανίσει την κατάλληλη στιγμή αυτή τη διάσταση της ταινίας.

Παράλληλα, το άλλο ενδιαφέρον μέρος της υπόθεσης είναι η απεικόνιση του απολύτως πολιτικού και επικοινωνιακού χαρακτήρα της NASA, η οποία μπροστά στη διάσωση ενός ανθρώπου μπορεί να θέσει ως προτεραιότητα τη βιωσιμότητά της. Φυσικά, πρόκειται για μια εταιρία και άρα το παραπάνω δε θα έπρεπε να εκπλήσσει, παρά τον επιστημονικό της χαρακτήρα. Οι δημόσιες σχέσεις θα είναι πάντα το σημαντικότερο. Είναι μία πλευρά όμως που για τους έξω των Η.Π.Α. μένει αθέατη, και είναι μάλλον το τελευταίο που θα σκεφτεί κανείς για τη NASA.

Η αίσθηση που προοδευτικά γίνεται βεβαιότητα, ως προς το τέλος που θα έχει ο ήρωας, κάνει όλα τα προβλήματα που του ανακύπτουν να μην πείθουν για τον κίνδυνο του ίδιου, κάνοντας το σενάριο αναπόφευκτα προβλέψιμο. Το γεγονός όμως πως ο Scott επιλέγει να επικεντρωθεί στη «χαλαρή» και ευδιάθετη ατμόσφαιρα, και όχι να δημιουργήσει αγωνία ή τρόμο, εν τέλει λειτουργεί προς όφελος του έργου, οδηγώντας με την ίδια διάθεση το θεατή έξω από την αίθουσα.

Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος

http://reel.gr/

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr