Μιας και είδαν οτι συνεργάζονται καλά μετά το “Fly Me to the Moon” (2008) και το “Sammy’s Avonturen: De Geheime Doorgang” (2010), οι Βέλγοι σκηνοθέτες Jeremy Degruson και Ben Stassen, αποφάσισαν να ενώσουν για μια ακόμη φορά τις δυνάμεις τους και να δημιουργήσουν μια νέα animated ταινία για τους μικρούς τους φίλους.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “ Ο μικρός κι εγκαταλελειμμένος από τους ιδιοκτήτες του γάτος Thunder (Murray Blue) αναζητά καταφύγιο στη γεμάτη ρομποτάκια και μηχανοκίνητα παιχνίδια έπαυλη του γερο-εφευρέτη Lawrence (Doug Stone). Εκείνος τον καλοδέχεται, όχι όμως και ο λαγός Jack (George Babbit) με την ποντικίνα Maggie (Shanelle Gray) που συνωμοτούν εναντίον του, ακόμη και όταν ο πονηρός ανιψιός (Grant George) του Lawrence σχεδιάζει να στείλει τον θείο του σε γηροκομείο και να οικειοποιηθεί την περιουσία του.”

Θαυμάζω πάρα πολύ την Pixar, την Disney και την Dream Works, αλλά χαίρομαι που βλέπω στη μεγάλη οθόνη να προβάλλεται και μια ταινία που δε φέρει αυτομάτως την υπογραφή μιας από τις προαναφερθείσες εταιρείες – σταθμούς στη δημιουργία animation. Η δουλειά που έχει γίνει στα οπτικά εφέ είναι μελετημένη και σχεδιασμένη με αρκετά καλές προδιαγραφές που εκπλήσσει ευχάριστα μικρούς και μεγάλους θεατές. Οι δημιουργοί φαίνεται πως πρόσεξαν την εικόνα της ταινίας, γι αυτό έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό όσον αφορά και τη σκηνοθεσία. Εξεπλάγην ευχάριστα όταν είδα τον Thunder να κατεβαίνει γρήγορα μια τεράστια σκάλα και την κάμερα να μας δείχνει την παιχνιδιάρικη αυτή κίνηση από τα δικά του μάτια. Στο σύνολο της η ταινία, καταφέρνει να δώσει μια ευχάριστη νότα, κρατώντας τα γεγονότα από την οπτική γωνία του πρωταγωνιστή και δίνοντας λίγη αλλά ουσιαστική σημασία στους δεύτερους ρόλους της ιστορίας.

Δεν παύει όμως να έχει τα μελανά της σημεία! Η πλοκή, ενδιαφέρουσα με την πρώτη ματιά, παραμένει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας σε ένα επίπεδο χωρίς να ξετυλίγεται ποτέ. Το αποτέλεσμα; Επικρατεί έλλειψη ενθουσιασμού από τη μεριά του θεατή ήδη από τη αρχή μέχρι και το τέλος του φιλμ. Μάλλον οι σεναριογράφοι James Flynn, Dominic Paris και Ben Stassen υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους στην τέχνη της δραματουργίας και θεώρησαν πως θα ήταν αρκετό να μας σερβίρουν λίγες δόσεις μαγείας προκειμένου να μην πάρουμε τα μάτια μας απ την οθόνη. Είναι όμως τόσο εύκολο να κρατήσει μια ταινία το ενδιαφέρον του θεατή, πόσω μάλλον ενός παιδιού; Μάλλον όχι…

Μετά το τέλος της ταινίας αναρωτήθηκα αν θα έβαζα την εξάχρονη ανηψιά μου να την παρακολουθήσει. Η απάντηση ήταν πιθανότατα όχι. Καθόλη τη διάρκεια της ταινίας υπάρχει συνέχεια η αίσθηση πως αυτό το μικρό αθώο γατάκι δυστυχώς θα πεθάνει. Ένας μόνιμος κίνδυνος παραμονεύει, αρχικά από άλλους ήρωες του ζωικού βασιλείου που παίρνουν μέρος στην ιστορία, και μετά από μια ανθρώπινη μορφή που το απειλεί. Δεν ήταν ευχάριστο να βλέπω αυτήν την animated ανθρώπινη φιγούρα να κυνηγά αυτό το αθώο γατάκι με καραμπίνα και γεμάτη μίσος να πυροβολά ασύστολα.

Είναι λοιπόν αυτή η ταινία για παιδιά, για έφηβους ή για ενήλικες; Το animation δεν απευθύνεται ξεκάθαρα μόνο σε παιδιά, ωστόσο,οι προδιαγραφές της ταινίας σε αυτήν την περίπτωση το υποδηλώνουν σαφέστατα. Μήπως οι ίδιοι οι δημιουργοί δυσκολεύονται να προσδιορίσουν τη φύση του κοινού στο οποίο απευθύνονται;

Ίσως την επόμενη φορά οι βέλγοι σκηνοθέτες μας εκπλήξουν με κάτι πιο καλοδουλεμένο. Το “House of Magic”, όμως, καλύτερα να το προσπεράσετε!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2/5

Για το Movie Heat,
Mαίρη Πουτιού

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat