Αφιέρωμα Ταινίας: Jurassic Park (1993) / The Lost World: Jurassic Park (1997)

Σκηνοθεσία: Steven Spielberg (both films)

Ηθοποιοί: Sam Neill, Laura Dern, Jeff Goldblum, Ariana Richards, Joseph Mazzello, Bob Peck, Samuel L. Jackson, Wayne Knight, B. D. Wong, Martin Ferrero, Miguel Sandoval, Cameron Thor, Jerry Molen, Richard Attenborough (“Jurassic Park”)

Jeff Goldblum, Julianne Moore, Vanessa Lee Chester, Vince Vaughn, Arliss Howard, Pete Postlethwaite, Harvey Jason, Peter Stormare, Richard Schiff, Thomas F. Duffy, Ariana Richards, Joseph Mazzello, Richard Attenborough (“The Lost World: Jurassic Park”)

Του Άγγελου Νομικού (Movie Heat)

“Dr. Grant, my dear Dr. Sattler… Welcome to Jurassic Park”.

Όταν ο John Hammond (Richard Attenborough), ο εκκεντρικός αυτός δισεκατομμυριούχος, καλωσορίζει για πρώτη φορά τον Dr. Alan Grant (Sam Neill) και την Dr. Ellie Sattler (Laura Dern) στη νήσo Isla Nublar, τον Ιούνιο του 1993, (όντας μόλις 2 χρονών στην πρώτη ταινία και 6 στη δεύτερη, δυστυχώς δεν είδα και κατά πάσα πιθανότητα δε θα δω ποτέ τα 2 αυτά διαμάντια στη μεγάλη οθόνη) πραγματικά δεν μπορώ να γνωρίζω εάν και πόσοι άνθρωποι στην σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα συνειδητοποίησαν τα εξής 2 πράγματα: Πρώτον, πως στην πραγματικότητα ο κύριος Spielberg καλωσόριζε εμάς στο παραμύθι του και δεύτερον, πως στο κινηματογραφικό πανί – τουλάχιστον στην πρώτη ταινία – κάμποσα εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν (όχι εν αγνοία τους θέλω να πιστεύω) history in the making.

O Steven Spielberg είναι από τους ελάχιστους σκηνοθέτες (πραγματικά μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού) που μπορούν να υπερηφανεύονται πως, με τις ταινίες τους, έχουν επηρέασει 5 δεκαετίες της σύγχρονης κινηματογραφικής ιστορίας. 1970’s (“Jaws” (1975) & “Close Encounters of the Third Kind” (1977) ), 1980’s (“Indiana Jones and the Raiders of the Lost Ark” (1981) & “E.T. the Extra-Terrestrial” (1982), “The Color Purple” (1985) & “Empire of the Sun” (1987) ), 1990’s (“Jurassic Park” (1993) & “Schindler’s List” (1993), “The Lost World: Jurassic Park” (1997) & “Saving Private Ryan” (1998) ), 2000’s (“A.I. Artificial Intelligence” (2001) & “Minority Report” (2002), “Catch Me If You Can (2002) & “Munich” (2005) ), ακόμα και στη δεκαετία που διανύουμε τώρα, μας έχει ήδη δώσει κινηματογραφικά διαμάντια στη μορφή των “War Horse” (2011), “Lincoln” (2012) και το προσωπικά αγαπημένο μου “Bridge of Spies” (2015). Τα 1990’s όμως είναι η αγαπημένη μου δεκαετία του, ενώ τα 1980’s και τα 2000’s ακολουθούν κατά πόδας.

Το πρώτο “Jurassic Park” (και τα 2 για να είμαι ειλικρινής κατέχουν περίοπτη θέση στην καρδιά μου, αλλά το πρώτο έχει σαφώς αντέξει καλύτερα στο χρόνο) έχει την εξής ιδιαιτερότητα: μπορείς να το δεις από 2 σκοπιές. Έχεις την επιλογή να το δεις ως pure disaster ταινία τρόμου, όπου οι δεινόσαυροι είναι οι καθαροί villain της ταινίας και τα καημένα τα ανθρωπάρια τρέχουν δεξιά κι αριστερά (βλέπε σκοπιά μαμάς) κι έχεις την επιλογή να το δεις ως ένα παραμύθι, διανθισμένο σε σημεία με απολαυστικό χιούμορ, το οποίο το εκτιμάς μικρός για κάποιους συγκεκριμένους λόγους, και ενήλικος για κάποιους άλλους (βλέπε σκοπιά δική μου). Bare with me, καθώς σας εξηγώ τη δική μου, σαφώς ανώτερη (duh) οπτική.

“God creates dinosaurs. God destroys dinosaurs. God creates man. Man destroys God. Man creates dinosaurs.”
“Dinosaurs eat man. Woman inherits the earth.”

Ο απολαυστικός (και προσωπικά αγαπημένος χαρακτήρας – ορόσημο των 1990’s) Dr. Ian Malcolm (υποδυόμενος από τον εξίσου απολαυστικό Jeff Goldblum – o επιστήμονας David Levinson στο “Independence Day” (1996) και το επερχόμενο “Independence Day: Resurgence” που θα δούμε τον Ιούνιο στις κινηματογραφικές οθόνες) αποτελεί ξεκάθαρα το comic relief της ταινίας, με τις αντιδράσεις του σε ουκ ολίγες σκηνές να τον φέρνουν τον σε «σύγκρουση» με τον (πολύ) πιο σοβαρό Dr. Alan Grant (τον υποδύεται ο πάντα στιβαρός Sam Neill). To cast γενικά είναι εξαιρετικό και spot-on: Από την απολαυστικά πορωμένη Laura Dern στα (πιο 90’s πεθαίνεις) kids Ariana Richards & Joseph Mazzello, από τον έμπειρο κυνηγό του Bob Peck (ήθελε να τα βάλει και με τους βελοσιράπτορες τρομάρα του) στα extended cameos των Samuel L. Jackson, Wayne Knight & B. D. Wong, και από τον εκνευριστικό δικηγόρο του Martin Ferrero (δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ πολύ το χάρηκα που ήταν ο πρώτος καλοτάξιδος για Άγιο Πέτρο) στον μονίμως χαμογελαστό – σε σημείο που θες να του χώσεις μπουκέτο στη μούρη – δισεκατομμυριούχο/παππούλη του τρισμέγιστου Richard Attenborough, όλοι τους είναι πραγματικά ένας κι ένας.

Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, κυρίες και κύριοι. Και εσείς, και ο υποφαινόμενος, όλοι μας ξέρουμε πολύ καλά ποιοι είναι οι αληθινοί πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας. Δεν πληρώσαμε (μάλλον πληρώσατε γιατί εγώ επαναλαμβάνω έπαιζα με τα Playmobil μου εκείνη την περίοδο) το admission fee του “Jurassic Park” ούτε για τον Neill, ούτε για την Dern, ούτε για τον Goldblum. Hell, ούτε για τον Spielberg το πληρώσατε. Είμαι σίγουρος πως δεν είπατε «αγάπη μου, πάμε σήμερα να δούμε τη νέα του Spielberg?», αλλά κάτι σαν «φίλε, πάμε σήμερα στην ταινία με τους Δεινοσαύρους!!». Και πολύ καλά κάνατε.

“So, what are you thinking?”
“We’re out of a job.”
“Don’t you mean extinct?”

Βλέποντας αυτήν την ταινία (καθώς και το sequel) τη σήμερον ημέρα ξανά και ξανά και ξανά – πραγματικά είναι από τα έργα που δεν κουράζεσαι ποτέ να βλέπεις – ακόμα και 2 δεκαετίες μετά την πρώτη προβολή της, δεν μπορείς να διανοηθείς πως, οπτικά τουλάχιστον, παρακολουθείς ένα έργο των 1990’s. Ο Steven Spielberg κυνήγησε τα μεγαλύτερα τότε ονόματα των visual effects supervisors στο Hollywood (Stan Winston, Phil Tippett, Michael Lantieri, & Dennis Muren, ενώ βοήθησε πολύ και η εταιρία Industrial Light & Magic, την οποία είχε ιδρύσει ο κολλητός του, George Lucas – “Star Wars” anyone?) και πήρε πολύτιμη βοήθεια και στις 2 ταινίες από τον συγγραφέα Michael Chrichton (και τα 2 “Jurassic Park” είναι μεταφορές των ομώνυμων βιβλίων του), καθώς και από το διάσημο παλαιοντολόγο Jack Horner, o οποίος επιτηρούσε και είχε την επίβλεψη όλης της παραγωγής. Τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά λοιπόν, κι έτσι έγινε. Το αποτέλεσμα ήταν, είναι και θα είναι για πάντα πραγματικά εντυπωσιακό.

Οι δεινόσαυροι είναι μπροστά στα μάτια σου, με την τελευταία λέξη της (τότε) τεχνολογίας, μπορείς σχεδόν να τους αγγίξεις. Ακομά και το περσινό (και αρκετά καλούτσικο) “Jurassic World” ωχρειά, 22 χρόνια μετά, μπροστά στα visual effects των 2 πρώτων “Jurassic Park”. Ακόμα και τώρα πετάγεσαι όταν οι ράπτορες προσπαθούν να φάνε τα πιτσιρίκια για μεσημεριανό (καλά για τη σκηνή που σκοτώνουν τον κυνηγό Muldoon δεν το συζητώ καν), ενώ μένεις να κοιτάς με δέος πάνω κάτω όλες τις σκηνές που έχουν τη μαμά T-Rex μέσα. Ο θάνατος του διεφθαρμένου programmer Dennis Nedry ακόμα με στοιχειώνει… εσάς?

Δεν γίνεται να μην αναφερθεί σε καμία περίπτωση η εντυπωσιακή φωτογραφία του Dean Cundey στην πρώτη ταινία, του Janusz Kamiński στη δεύτερη, και φυσικά το επικό score που συνέθεσε ο υπερτεράστιος John Williams και για τις 2 ταινίες. Η σκηνή που οι χαρακτήρες των Sam Neill & Laura Dern αντικρίζουν για πρώτη φορά τους δεινόσαυρους (βλέπε πρώτη παράγραφο – χαρακτηριστικό το γύρισμα του κεφαλιού της δεύτερης από τον πρώτο) με τη φανταστική φωτογραφία του Cundey από το νησί Kaua’i της Χαβάης σε πρώτο πλάνο, υπό το μαγευτικό soundtrack του Williams, αναμφισβήτητα θα έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό κάθε θεατή.

“Oh, yeah. Oooh, ahhh, that’s how it always starts. Then later there’s running and um, screaming.”
……
“Taking dinosaurs off this island is the worst idea in the long, sad history of bad ideas. And I’m gonna be there when you learn that.”

Αν με ρωτούσατε ποτέ πoιο είναι το πιο αδικημένο second part στην ιστορία των sequels, η απάντηση που θα σας έδινα θα ήταν σίγουρα το “The Lost World: Jurassic Park” (με το “The Matrix Reloaded” να έρχεται close second). Ο Spielberg έκανε για ακόμη μια φορά το θαύμα του: κράτησε τα καλά στοιχεία της πρώτης ταινίας, και, χωρίς να επαναλάβει (όσο γίνεται πάντα) το ίδιο μοτίβο, μας έδωσε ακόμη ένα εξαιρετικό έργο. Μπορεί να απουσιάζει ο Dr. Grant εδώ, αλλά συνοδεύουν τον (ακόμη πιο απολαυστικό) Dr. Malcolm του Goldblum δυνατά ονόματα όπως Julianne Moore, Vanessa Lee Chester, Vince Vaughn, Pete Postlethwaite, Peter Stormare & Richard Schiff. Δε θα μακρυγορήσω άλλο, καθώς το αφιέρωμα αυτό σχετίζεται κυρίως με την πρώτη ταινία, όσοι από εσάς όμως σνομπάρετε (κακώς) το sequel, να ξέρετε πως είναι παρόντα όλα σχεδόν τα θετικά στοιχεία της πρώτης ταινίας. Σαν διλογία (ok, η τρίτη ταινία είναι όντως απαίσια), σας εγγυώμαι πως τα “Jurassic Park” βλέπονται άκρως ευχάριστα, πολύ καλύτερα από ότι σαν μεμονωμένα έργα.

Τα αγαπώ τα “Jurassic Park”. Δεν τα αγαπώ γιατί έχουν μείνει διαχρονικά (που έχουν μείνει δηλαδή και με το παραπάνω). Τα αγαπώ γιατί κάθε φορά που τα βλέπω σε Blu-Ray με τρομερή ανάλυση πλέον, θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει λιώσει τα pixelized VHS και να τα πηγαίνω μπρος-πίσω στις αγαπημένες μου σκηνές, γονατιστός μπροστά σε τεράστιες, παλιές τηλεοράσεις συγγενών και φίλων. Τα αγαπώ για το χιούμορ, την περιπέτεια και την old fashioned αδρεναλίνη που μου προσφέρουν. Μα πάνω από όλα, τα αγαπώ γιατί ξέρω πως όταν ανοίγει αυτή η τεράστια, iconic πύλη με την ονομασία “Jurassic Park” πάνω (“Hold on to your butts”…), ανοίγει για μένα και μόνο για μένα. Και, αν είστε τόσο εγωιστές όσο εγώ, τότε ξέρετε πολύ καλά πως ανοίγει αποκλειστικά και μόνο για σας. Oπότε,