Αφιέρωμα Ταινίας: Pretty Woman (1990)

Σκηνοθεσία: Garry Marshall

Ηθοποιοί: Julia Roberts, Richard Gere, Jason Alexander, Laura San Giacomo, Ralph Bellamy, John David Carson, Alex Hyde-White, Amy Yasbeck, Héctor Elizondo, Judith Baldwin, Larry Miller, Hank Azaria

Της Χριστίνας Ιωαννίδου (Movie Heat)

Pretty Woman. Δύο λέξεις, άπειρα συναισθήματα για κάθε θηλυκό από 10 έως 110 ετών. Hard facts: Η ΑΠΟΛΥΤΗ rom-com. Το crown jewel του είδους για τα 90’s. Η εδραίωση του χολυγουντιανού chick-flick for many years to come. Η ταινία που καθιέρωσε την 22χρονη τότε Julia Roberts και έκανε καρδιοκατακτητή τον Richard Gere. Μία από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της δεκαετίας του ’90 με box-office $463,4 εκατομμυρίων δολαρίων παγκοσμίως. 1η κατά σειρά στην λίστα με τις μεγαλύτερες εισπράξεις του είδους της ρομαντικής κομεντί στην ιστορία του κινηματογράφου. Μια Χρυσή Σφαίρα και μια υποψηφιότητα για Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της Roberts.

Κάποια από αυτά ίσως τα ξέρατε και κάποια όχι. Τα απλά αυτά δεδομένα όμως είναι μια πολύ καλή βάση για να στηρίξω την δεύτερη επιλογή μου στα αφιερώματα ταινιών της δεκαετίας του ’90. Όχι ότι χρειάζεται να αποδείξω πόσο τεράστια είναι αυτή η ταινία, ειδικά σε όσους μεγάλωσαν την χρυσή εποχή των 90’s όπως εγώ.

Η πλοκή, βασισμένη ελαφρά στο έργο «Πυγμαλίωνας» του George Bernard Shaw (εξ’ου και οι ομοιότητες με το “My Fair Lady”), μιλάει για έναν άντρα πλούσιο και γοητευτικό μεν, αλλά με μπόλικα issues (daddy issues, commitment issues, control issues etc) δε, ο οποίος γνωρίζει μια fellow damaged soul η οποία εργάζεται στους δρόμους του Hollywood ως πόρνη. Η γνωριμία θα είναι τυχαία αλλά μοιραία, καθώς ο γοητευτικός Edward θα προσλάβει την όμορφη Vivian ως συνοδό του για μια εβδομάδα και θα καταλήξει να την ερωτευτεί σφόδρα.

Η αρχή και το τέλος αυτής της ταινίας προβάλλουν δύο πολύ διαφορετικές μεταξύ τους θεματικές, οι οποίες περιπλέκονται με εξαιρετικά επιτυχημένο τρόπο στην πορεία. Χρήμα και έρωτας. Το βασικό θέμα συζήτησης εδώ είναι η σχέση των χαρακτήρων με αυτά τα δύο μεγάλα κεφάλαια της ζωής. Μια συζήτηση για το χρήμα, λοιπόν, είναι το πρώτο πράγμα που θα ακούσετε πατώντας το play. Ο σκηνοθέτης Garry Marshal και ο σεναριογράφος J.F. Lawton βάζουν έναν ταχυδακτυλουργό να σας εξηγήσει το πρώτο basic theme:

“No matter what they say, it’s all about money. So let’s imagine, ladies, that you’re a savings and loan officer. Watch – one, two, three; see, you’ve got it all, and we’ve got nothing. You’ve got all four, take a look.”

Είδατε τι έκαναν εδώ αυτά τα έξυπνα αγόρια της παραγωγής? Έκαναν μια ταινία που απευθύνεται σε γυναίκες και από τα πρώτα κιόλας λεπτά τι μας λένε? «Κυρίες μου, το βασικό είναι τα λεφτά. Και τα δίνουμε όλα για πάρτη σας!” Χμμ… clever clever boys…

Από την άλλη πλευρά, το φινάλε μας τραγουδάει ένα άλλο τραγούδι, πιο ρομαντικό, από τα χείλη ενός κοινού, περιπλανώμενου “happy man” (έτσι τον περιγράφει στους τίτλους):

“Welcome to Hollywood! What’s your dream? Everybody comes here; this is Hollywood, land of dreams. Some dreams come true, some don’t; but keep on dreamin’ – this is Hollywood. Always time to dream, so keep on dreamin’.”

Όνειρα, έρωτας, καρδούλες και χρυσόσκονη λοιπόν στα μάτια κάθε γυναίκας που ονειρεύτηκε έστω και για μια στιγμή να ζήσει το παραμύθι με έναν άντρα όμορφο, πλούσιο και καλό παιδί. Βασικό αυτό έτσι? Μην το ξεχνάμε. Και πάμε παρακάτω.

Πάντα είχα μια αδυναμία στο κομμάτι της ενδυματολογίας στις ταινίες. Πάντα πίστευα ότι τα ρούχα των ηθοποιών δεν είναι κάτι που βρήκαν πρόχειρο και είπαν να το ρίξουν επάνω τους αλλά μια εξωτερίκευση του χαρακτήρα και των εκάστοτε συναισθημάτων τους. Ευτυχώς η ενδυματολόγος Marilyn Vance συμφωνεί μαζί μου και με έβγαλε ασπροπρόσωπη. O Edward πάντα κοστουμαρισμένος και ατσαλάκωτος, ενώ η γκαρνταρόμπα της Vivian αλλάζει στυλ, χρωματική παλέτα και χαρακτήρα από σκηνή σε σκηνή. Το χαρακτηριστικό πρώτο σύνολό της όταν γνωρίζει τον Edward είναι εφαρμοστό, φθηνό, αποκαλυπτικό και συνοδεύεται από ψηλές μαύρες μπότες από βινύλ.

Καθώς είναι ακόμη πόρνη, η ηρωίδα πρέπει να προβάλλει απροκάλυπτα την σεξουαλικότητά της και το εμβληματικό αυτό outfit την αναδεικνύει κάτι παραπάνω από επιτυχημένα. Στην πορεία όμως, όλα αυτά αλλάζουν. Τα ρούχα της παίρνουν πιο γήινες αποχρώσεις και καλύπτουν περισσότερο δέρμα, καθώς η νεαρή Vivian γίνεται πλέον μια καθωσπρέπει κυρία.

Η μεταμόρφωση που μόλις ανέφερα εδραιώνεται σε μια ιδιαίτερα χαρακτηριστική σκηνή, για την οποία αξίζει να γίνει λόγος μεμονωμένα. Η σκηνή όπου ο prince Charm… εεε ο Edward ήθελα να πω, ξοδεύει χρήματα για τα ψώνια της Vivian στο περίφημο, κυριλέ και πανάκριβο Rodeo Drive. Κάπου εδώ πέφτει και η μουσική υπόκρουση:

“Pretty woman, walking down the street
Pretty woman, the kind I like to meet
Pretty woman
I don’t believe you, you’re not the truth
No one could look as good as you”

(Αν μου πείτε ότι δεν το σιγοτραγουδήσατε μόλις τώρα διαβάζοντάς αυτές τις γραμμές, δεν θα σας πιστέψω.) Εδώ η ηρωίδα ζει το απόλυτο γυναικείο όνειρο του «δοκιμάζω ότι θέλω και ψωνίζω ότι θέλω χωρίς να κοιτάω το καρτελάκι της τιμής» και παίρνει σιγά σιγά την μορφή του κομψού κύκνου, άξιου να κυκλοφορεί στο πλάι ενός κυρίου Edward Lewis.

Από τη μέση περίπου της ταινίας και μετά, συνειδητοποιούμε ταυτόχρονα με τους χαρακτήρες, ότι οι δυο αυτοί τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, είναι ουσιαστικά οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Βελτιώνουν ο ένας τον άλλο. The ultimate soulmates. Τι βοηθάει σε αυτό? Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες και οι ερμηνείες των ηθοποιών.

Ποιος μπορεί να πει ότι δεν ήταν εξαιρετικά σημαντική η σχέση της Vivian με την Kit? ‘H του Edward με τον Stucky? Ή τα δευτερεύοντα storylines μεταξύ τους για τη διαμόρφωση όχι μόνο του χαρακτήρα των ηρώων και της σχέσης του ζευγαριού, αλλά και την τελική έκβαση της ιστορίας? Οι δύο συγκεκριμένοι δευτερεύοντες χαρακτήρες λειτούργησαν ευφυέστατα ως ο κακός εαυτός των αντίστοιχων ηρώων. Με μια προσεκτική ματιά, η Kit είναι η κατάληξη της Vivian αν δεν βρισκόταν στο δρόμο της ο Edward και ο Stucky είναι ο μελλοντικός εαυτός του Edward αν δεν επηρεαζόταν από την ανθρωπιά και το συναίσθημα της Vivian.

Οι ηθοποιοί από την άλλη ήταν απλά εξαιρετικοί στην αναπαράσταση αυτών των χαρακτήρων. Ο Richard Gere στα καλύτερά του, γοητευτικότατος, πείθει ότι είναι ένας ψυχρός πάμπλουτος επιχειρηματίας και καταφέρνει να γίνει με περίσσεια άνεση η φαντασίωση όλων των coming-of-age γυναικών της δεκαετίας. Η Julia Roberts μόλις στην αρχή μιας λαμπρής καριέρας, ακτινοβολεί με κοριτσίστικη ανεπιτήδευση, φυσικότητα και ζωντάνια από την αρχή ως το τέλος της ταινίας. Οι Jason Alexander και Laura San Giacomo ως Stucky και Kit αντίστοιχα τους πλαισιώνουν επάξια χρησιμοποιώντας στο έπακρο τις ελαττωματικές προσωπικότητες των χαρακτήρων που ερμηνεύουν.

Τελική σκηνή. Ο σκληρός πλούσιος άντρας χωρίς συναισθήματα την πατάει για το κορίτσι και γίνεται γλυκός και ευγενικός. Τρέχει λοιπόν με την λιμουζίνα του και ένα μπουκέτο λουλούδια για να την διεκδικήσει. “I want the fairytale” του είπε κάποια στιγμή. Έτσι κι έγινε λοιπόν. Το απόλυτο χολυγουντιανό (deliciously cliché) happy ending στο απόλυτο αμερικάνικο παραμύθι. Boy meets (bad) girl. Boy and girl fall in love. Boy lets girl go. Boy gets back girl. Ρίξτε στο καζάνι και λίγο prince charming in a white limo και ιδού μια από τις πιο πετυχημένες συνταγές romantic comedy στην ιστορία της 7ης Τέχνης.