Αν ρίξετε μια ματιά γύρω …

Αν ρίξετε μια ματιά γύρω σας, θα δείτε πολλούς, πολύ περισσότερους από ποτέ, ανθρώπους να μιλάνε στον… εαυτό τους.
Ο διάλογος έχει καταργηθεί, χαμένοι οι περισσότεροι στους μονολόγους των σκέψεών τους, χάνουν έτσι την ευκαιρία να πουν κάτι ουσιαστικό.

Όλοι μιλούν, λίγοι ακούνε τους άλλους όταν τους μιλούν.
Όλοι μιλούν, λίγοι λένε κάτι άξιο να ειπωθεί και να ακουστεί.

Το να “μιλάς” δεν είναι δύσκολο, αφορά στην εκτόνωση της δικής σου συσσωρευμένης ενέργειας.
Το να “λες” όμως είναι το Αληθινά δύσκολο… αφορά στην διάδοση της Πληροφορίας και την προσπάθεια να ακουμπήσεις, έστω για λίγο, την Γνώση.
Αυτό άλλωστε σημαίνει “ΣΥ-ΖΗΤΗΣΗ”… ΣΥ-μμετοχή στην Ανα-ΖΗΤΗΣΗ.

Αν ρίξετε μια ματιά γύρω σας, θα δείτε το εξής κοινωνικό φαινόμενο. Ένα τεράστιο σφάλμα που κάνουν οι μοναχικοί άνθρωποι, ιδιαίτερα οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι που έχουν χάσει τον σύντροφό τους, είναι να αφήνουν τις τηλεοράσεις τους ανοικτές, να παίζουν “talk shows” με τις ώρες.

Και όταν τους ρωτήσει κάποιος το γιατί το κάνουν αυτό, η απάντηση είναι σταθερή, και τραγική:
“Για να έχω παρέα…”

Φωνές… ή Οχλαγωγία;
Μέσα στην οχλαγωγία των Μη Λόγων, χάνεται η δυνατότητα της διάκρισης Λόγων Αξίας. Ειδικά στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, η υπερπληθώρα διαδικτυακών “φίλων” που δεν μοιράζεσαι καμία απολύτως σχέση μαζί τους, πολλές φορές οδηγεί στο να χάνονται σκέψεις και λόγια ανθρώπων που έχουν κάτι να σου πουν, αλλά σβήνουν μέσα στο πλήθος των ενημερώσεων των υποτιθέμενων “φίλων” και των κολάκων “ακολούθων”.

Λόγια που σπαταλιούνται απλά για να ακούγονται, είναι χαμένες ανάσες…
ανάσες που θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται για να εμφυσήσουν Πνεύμα Ζωής σε Δημιουργήματα.
Και ένα Δημιούργημα γεννιέται πρωτίστως στην Σιωπή…
για να μπορέσουν να ακουστούν οι Κραυγές της Σιωπής.
Κραυγές Ωδίνης από τους τοκετούς της Δημιουργίας…
αλλά και της Δύναμης.

Οι άνθρωποι που δεν έχουν κάτι ουσιώδες να πουν και ανίκανοι να μείνουν μόνοι με τον ανιαρό εαυτό τους διψούν για την προσοχή των άλλων, κάνουν θόρυβο για να τραβήξουν επάνω τους αυτή την προσοχή που θα τους καλύψει το κενό που τους αφήνει η παρέα με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Όσο περισσότερη προσοχή τραβούν, τόσο περισσότερο πιστεύουν οι ίδιοι πως ο θόρυβος που κάνουν δεν είναι Παραφωνία, μα Μουσική.

Το επικίνδυνο όμως είναι πως αν τύχουν ευρύτερης αποδοχής από το πλήθος, το πλήθος θα μαζέψει και άλλο πλήθος και όλη η Μάζα μαζί θα πειστεί πως αυτό που ακούγεται δεν είναι τενεκέδες που κάνουν φασαρία, μα μια υπέροχη μελωδία.
Καταδικάζοντας έτσι τους εαυτούς τους να μην γνωρίσουν ποτέ την Αγαλλίαση που προσφέρει η Μελωδία της Μοναχικότητας, μακριά από την παράφωνη οχλαγωγία της Μάζας…

Κάθε μας βήμα στον προσωπικό μας Δρόμο, είναι σαν να παίζουμε μια νότα στις χορδές της προσωπικής μας Ύπαρξης.
Όταν γύρω μας επικρατεί η Παραφωνία… ας είναι η Μουσική που παράγουμε εμείς, Μελωδία…

Και όπως έγραψε κάποτε ο μεγάλος συγγραφέας, φιλόσοφος και μυστικιστής Aldous Huxley:

“After silence, that which comes nearest to expressing the inexpressible is music.”
Aldous Huxley
(Μετά την Σιωπή, αυτό που είναι πλησιέστερα στο να εκφράσει το Ανέκφραστο, είναι η Μουσική.)

Γράφει ο Νίκος Παναγοδημητρόπουλος, Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας