Όσο ωριμάζει ο άνθρωπος και δεν είναι επιρρεπής στους «κεραυνοβόλους» έρωτες, αυτούς που του «καίνε την γούνα», συνειδητοποιεί τι στα αλήθεια χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένος έναν άνθρωπο να τον νοιάζεται και να τον αγαπάει, έναν άνθρωπο τον οποίο να νοιάζεται και ν’ αγαπάει, έναν άνθρωπο να τον κάνει να γελάει και έναν άνθρωπο να κάνουν μαζί συγκλονιστικό sex.

Καλό θα ήταν έναν, μόνο, άνθρωπο που να πληρεί όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις… και τότε μυείται στην αλήθεια που λέγεται “ο Έρωτας και η Τραγικότητα της Ζωής”.

Έρωτας σημαίνει να απολαμβάνεις την Στιγμή μαζί με αυτήν που αγαπάς μόνον όταν δεν είσαι μαζί της… Με αναμνήσεις από το Παρελθόν και φαντασιώσεις από το Μέλλον… Και στις δύο περιπτώσεις εξωραϊσμένες σύμφωνα με την Εικόνα που υποσυνείδητα θεωρείς Ιδανική.

Σπάνια απολαμβάνεις την Στιγμή στο Παρόν όταν είσαι ΑΛΗΘΙΝΑ ερωτευμένος, αλλά συγχρόνως και μυημένος στην Τραγικότητα της Ζωής… Ο φόβος ότι θα φτάσει η στιγμή που θα αποχωριστείς εκείνη που κάνει την καρδιά σου να σπαρταράει στο άγγιγμά της, σε εμποδίζει από το να απολαύσεις αυτό το φτεροκόπημα της Καρδιάς που σου θυμίζει πως είσαι ΖΩΝΤΑΝΟΣ.

Ευτυχής ο άνθρωπος που γερνά μαζί με τον/την σύντροφό του.
Δυστυχής ο άνθρωπος που γερνά εξαιτίας του/της…

Γράφει ο Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος, Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας