Ένας τίτλος με δύο λέξεις που αμέσως σου κινούν την περιέργεια, μαζί με ένα ανθισμένο εξώφυλλο με πινελιά σε χρώμα κόκκινο πάνω στο ατέλειωτο άσπρο και μαύρο μιας φωτογραφίας. Και ξεκινάς να το διαβάζεις… και σιγά σιγά χάνεσαι στις σελίδες του, στις περιγραφές του, στη ζωντάνια των στιγμών του.

Έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα βιβλίο σύγχρονο με ποικίλες αναφορές σε προβλήματα της εποχής που διανύουμε. Έρχεσαι αντιμέτωπος με τον έρωτα σε όλες του τις μορφές και τις διαστάσεις.

Το σκηνικό του έρωτα είναι ο υπέροχος Βοτανικός Κήπος του Εδιμβούργου στη Σκoτία, δοσμένος με όλες του τις λεπτομέρειες, σε ένα συνδυασμό χρωμάτων και αρωμάτων, τα οποία εναλλάσσονται μέσα στις τέσσερις εποχές του χρόνου με τρόπο κινηματογραφικό και εικόνες φωτογραφικές.

Μέσα σε αυτό σκηνικό δύο πρωταγωνιστές, ο Έλληνας Οδυσσέας – όνομα ομηρικό που χρόνια χαρτογραφεί τον έρωτα ψάχνοντας να βρει την αγάπη- και η Νορβηγίδα Φρέγια – όνομα συνυφασμένο με τη θεά της οικειότητας, της αγάπης, του σεξ και της θελκτικότητας των Σκανδιναβικών χωρών, μαζί με πολλούς άλλους χαρακτήρες διαφορετικών εθνικοτήτων,σε ένα πολυδιάστατο ψηφιδωτών διαφορετικών αρχών, αξιών, παραδόσεων και βιωμάτων, αλλά με ένα κοινό στόχο, την εργασία, τη διατήρηση και την προβολή του Βασιλικού Βοτανικού Κήπου, παράλληλα με τους ατομικούς επαγγελματικούς στόχους, τα όνειρα, τα θέλω, τις επιλογές, τις δράσεις τους.

Και ενώ ο επαγγελματικός στόχος του Οδυσσέα και της Φρέγια είναι το φεστιβάλ των δύο ιερών ανθών – συμβόλων του ρόδου και του λωτού, άρρηκτα συνδεδεμένων με παραδόσεις πολιτισμών από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ο έρωτας ανατρεπτικός, αυθόρμητος και απρογραμμάτιστος εισβάλει στις ζωές τους.

Ο έρωτας όμως δεν είναι ποτέ το ιδεατό, που ονειρευόμαστε να βιώσουμε και αναζητούμε:

«Δε θέλω να πιστεύω, να σκέπτομαι, ν΄ αναρωτιέμαι. Θέλω να ζήσω έναν έρωτα με όλο μου το είναι. Να δοθώ ολοκληρωτικά και να πάρω πίσω τα ίδια. Άνευ όρων. Να μη με νοιάζει τι λέει ο κόσμος, οι συνθήκες, οι εποχές. Να κάνω έρωτα με όλες τις αισθήσεις. Να ποθήσω και να γίνω ο πόθος κάποιου. Να λατρέψω τη μυρωδιά, τα φιλιά, τα χείλη του…» λέει μία από τις ηρωίδες του μυθιστορήματος,
καθώς αναζητά τον έρωτα μέσα στις σελίδες κάποιου βιβλίου.

Είναι όμως ο έρωτας μία ιδεατή κατάσταση; Είναι ο έρωτας ελεύθερος; Δηλώνει επιλογή και όχι κτήση; O έρωτας φθίνει όταν εκπληρωθεί; Γιατί ο έρωτας ο ανολοκλήρωτος σιγοκαίει πάντα; Kαι αν αυτό ισχύει, γιατί πρέπει τότε να φτάνει στο τέρμα; Διαφέρει η πράξη από τη θεωρία στον έρωτα; Επιβεβαιώνει η πράξη τη δύναμη του απρόοπτου; Τι συμβαίνει πραγματικά μέσα στον εαυτό μας; Τολμάμε να ζήσουμε τον έρωτα;

«Ο έρωτας είναι κατ’ εξοχήν δύσκολος» επιμένει η πρωταγωνίστρια.

«Ο έρωτας είναι ένα ταξίδι. Όχι δρόμος. Τουλάχιστον όχι ένας. ‘Η ίσως ένας δρόμος με πολλές στάσεις. Εσύ επιλέγεις σε ποια θα σταματήσεις κι αν θα εξερευνήσεις τη γύρω περιοχή. Το εφήμερο της υπόστασής του τον καθιστά πάντα δελεαστικό» πιστεύει ο πρωταγωνιστής.

Ο έρωτας είναι ένα ταξίδι ζωής μέσα στις εποχές του χρόνου, μέσα στα καλοκαίρια και τους χειμώνες, το φθινόπωρο και την άνοιξη της δικής μας ζωής. Τελικά « Έτσι έμοιαζε ο έρωτας; Δύσκολος, μοναχικός, γεμάτος εμπόδια; Αν ήταν έτσι δεν τον ήθελα στη ζωή μου. Δεν ήθελα να ζω τόσους χειμώνες για λίγες στιγμές καλοκαιριού…. Κι όμως από τον τρόπο που άνθιζαν οι αισθήσεις μας ήξερα.Όσο διαφορετικοί κι αν ήταν οι χειμώνες μας ζούσαμε την ίδια άνοιξη…» τονίζει ο Οδυσσέας.

Γι΄ αυτό για να μην είμαστε «ο ορισμός της στιγμής που ποτέ δεν ζήσαμε» πρέπει να «τολμήσουμε να ζήσουμε τον έρωτα». Να ζήσουμε τη ζωή μας. Να ζήσουμε την απόλυτη αιώνια στιγμή μας.

Και όσο δύσκολο και πολύπλοκο ακούγεται κάτι τέτοιο υπάρχει εκείνη η μοναδική στιγμή που ένας μεγάλος, ατελείωτος, απόλυτος έρωτας δύο αιώνιων εραστών μπορεί να χωρέσει σαν δώρο Θεού ή Διαβόλου σε δύο λέξεις, απλά, πολύ απλά, χωρίς κρότο και λέξεις σύνθετες, σε ένα γλυκό και τρυφερό «Φίλα με».

Όπως μας λέει και η συγγραφέας «όσο κι αν η εποχή μας τείνει να υποβαθμίσει το συναίσθημα, ο έρωτας ήταν και είναι πάντοτε μία ανάγκη, μία αντίστασησε κάθε κανόνα, μία εξαίρεση που χαρίζει ευδαιμονία, έστω κι αν μετρά μόνο στιγμές. Να τις ζείτε. Να τον ζείτε».

Και σίγουρα με « Άνθος της ζωής» ζήσαμε στιγμές έρωτα, θυμηθήκαμε τους δικούς μας έρωτες, ερωτευτήκαμε και το ερωτευτήκαμε. Όσο για τον έρωτα των πρωταγωνιστών δε θα σας πω περισσότερα. Πρέπει να τον διαβάσετε, να τον απολαύσετε, να αναζητήσετε τον εαυτό σας μέσα στην πορεία του, να πονέσετε και να χαρείτε μαζί του, να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε με τις επιλογές των πρωταγωνιστών και αν αντέξετε να αναζητήσετε τις δικές σας προσωπικές, κρυφές, μικρές ή μεγάλες αλήθειες σας.

«Το Άνθος της Ζωής», λοιπόν. Απλά υπέροχο.

Χριστίνα- Μαρία Λαμπροπούλου
Μέλος του 1ουΣοροπτιμιστικούΟμίλου Βόλου. Απόφοιτος του τμήματος Οργάνωσης Διοίκησης Επιχειρήσεων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθήνας (πρώην ΑΣΟΕΕ) και απόφοιτος του ΔΙΑΤΜΗΜΑΤΙΚΟΥ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ (ΧΡΗΜΑΤΟΙΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ). Εργάζεται στην τράπεζα EUROBANK στο Βόλο.