Μια σφαγή που κράτησε αρκετούς μήνες στη Χίο, ξεκληρίζοντας ένα ολόκληρο νησί, στάθηκε η αφορμή για να δημιουργηθεί ένας πίνακας-σύμβολο από τον Γάλλο ζωγράφο Ευγένιο Ντελακρουά, που εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου και είναι από τα σημαντικότερα έργα του 19ου αιώνα με μεγάλη απήχηση μέχρι σήμερα.
Σε ηλικία μόλις 26 ετών, τον δημιούργησε δύο χρόνια μετά την αποτρόπαια σφαγή, καταφέρνοντας μέσα από τη βίαιη εικόνα, με τα έντονα χρώματα, να συγκινήσει ολόκληρη την Ευρώπη.
Ο πίνακάς του αγοράστηκε από τη Γαλλική Κυβέρνηση για 6.000 νομίσματα. Μάλιστα, ο συγκεκριμένος πίνακας είναι από τα σημαντικότερα έργα της διαδρομής του, ενώ άλλα έργα του εμπνευσμένα από τη χώρα μας είναι μεταξύ άλλων «Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου», «Η Μάχη του Γκιαούρη με τον Πασά».
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Την περίοδο της τουρκοκρατίας, η Χίος διέθετε μία μεγάλη και ακμάζουσα ελληνική κοινότητα που ευημερούσε βασιζόμενη στην καλλιέργεια της μαστίχας. Απολάμβανε μάλιστα σημαντικά προνόμια από τους Οθωμανούς, για τους οποίους η μαστίχα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό προϊόν. Συνέπεια των προνομίων ήταν η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού του νησιού, που αριθμούσε το 1822 περισσότερους από 100.000 κατοίκους.
Ωστόσο, το 1822 ο πληθυσμός ζούσε κάτω από την οθωμανική καταπίεση. Για την πρόληψη επανάστασης, είχαν μεταφερθεί στο νησί στρατεύματα από την Ασία και είχε τοποθετηθεί ως διοικητής ο σκληρός Βαχίτ πασάς. Οι Χιώτες έκαναν καταναγκαστικές εργασίες για την ενίσχυση των οχυρώσεων και ταυτόχρονα αναγκάζονταν να συντηρούν αυτόν τον «μαχαιροφόρο όχλο» με την απειλή της βίας. Οι οθωμανοί καθημερινά έκαναν αρπαγές και φόνους στην πόλη και στα χωριά ατιμώρητοι.
Σχέδια για εξέγερση στη Χίο γίνονταν από τους πρώτους μήνες της Επανάστασης, το 1821, όπως προκύπτει από το ημερολόγιο του Τομπάζη. Τον Ιούλιο του ’21 είχε αναλάβει την οργάνωση της εξέγερσης ο Ιωάννης Ράλλης, Χιώτης Φιλικός και άλλοτε έμπορος στην Οδησσό. Όμως Χιώτες έμποροι των Κυκλάδων τον έπεισαν ότι αυτή η επιχείρηση ήταν άκαιρη και επικίνδυνη, κάτι στο οποίο συμφώνησε και ο Υψηλάντης.
Ήταν άνοιξη του 1822 όταν ένας στόλος από τη Σάμο εμφανίστηκε στα ανοιχτά της Χίου. Επικεφαλής της νηοπομπής ήταν ο αρχηγός της επανάστασης στη Σάμο Λυκούργος Λογοθέτης, ο οποίος πήγε στο νησί ύστερα από προτροπή του Χιώτη Αντωνίου Μπουρνιά με περίπου 1.500-2.000 άνδρες, έχοντας ως βασική αποστολή να πείσει τους κατοίκους του να προσχωρήσουν στην Επανάσταση.
Τα νέα έφτασαν σύντομα στην Υψηλή Πύλη και η αντίδραση του Σουλτάνου Μαχμούτ Β’ ήταν άμεση. Το ημερολόγιο έγραφε 30 Μαρτίου του 1822 όταν ο Καρά Αλής έλαβε την εντολή να μεταβεί στο νησί με πανίσχυρο στόλο και να καταπνίξει την εξέγερση. Πράγματι, αποβιβάζοντας στην ακτή 7.000 άνδρες και με τη συνδρομή της τουρκικής φρουράς κατάφερε να την καταστείλει εύκολα και σύντομα, εκμεταλλευόμενος ταυτόχρονα τους κακούς χειρισμούς και τις έριδες με αφορμή την αρχηγία μεταξύ Μπουρνιά και Λογοθέτη.
Ο τουρκικός στόλος αγκυροβολεί στο βόρειο τμήμα του νησιού. Λίγες ώρες μετά το πλήρωμα ενώνεται με άλλους ομοεθνείς τους που βγήκαν από το κάστρο όπου είχαν βρει καταφύγιο και ξεκινούν τη σφαγή, τις λεηλασίες και την πυρπόληση της πόλης προς παραδειγματισμό των υπόδουλων Ελλήνων. Μάλιστα, ο Λογοθέτης και ο Μπουρνιάς αποχώρησαν προς το εσωτερικό του νησιού, λέγοντας τη φράση: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Ολόκληρος σχεδόν ο πληθυσμός αφανίστηκε, το νησί μετατράπηκε σε ένα απέραντο σφαγείο και η θάλασσα σε υγρό νεκροταφείο. Μια ανείπωτη τραγωδία είχε συντελεστεί. Υπολογίζεται ότι από τους 117.000 χριστιανούς κατοίκους του νησιού, 42.000 σφαγιάστηκαν, 50.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και 23.000 διέφυγαν προς τις επαναστατημένες περιοχές της Ελλάδας και τη Δυτική Ευρώπη, τη στιγμή που οι Τούρκοι έχασαν περίπου 600 άνδρες.
Η διαταγή του Σουλτάνου ήταν ξεκάθαρη και προέβλεπε τη θανάτωση βρεφών έως τριών ετών, των αγοριών άνω των δώδεκα ετών, των γυναικών άνω των σαράντα ετών και την αιχμαλωσία κοριτσιών και γυναικών από τριών έως σαράντα ετών, και αγοριών από τριών έως δώδεκα ετών. Όσοι επιζούσαν, θα πουλιούνταν ως σκλάβοι. Θα γλίτωναν μόνο όσοι θα ασπάζονταν τον μωαμεθανισμό.
Συγχρόνως, ο Οθωμανός διοικητής του νησιού Βαχήτ Πασάς είχε τάξει στους στρατιώτες του ότι όσο περισσότερες γλώσσες, κεφάλια ή αυτιά τού πήγαιναν, τόσο περισσότερα κέρδη θα είχαν. Μάλιστα, οι εισβολείς, ανήμερα Κυριακή του Πάσχα του 1822, μπήκαν στο μοναστήρι του Αγίου Μηνά από ένα μικρό άνοιγμα που υπήρχε στον περίβολο και κατέσφαξαν περίπου 3.000 Χιώτες που είχαν κρυφτεί εκεί ‒ το μοναστήρι το πυρπόλησαν. Η αναμενόμενη βοήθεια από τα γύρω νησιά και την Πελοπόννησο δεν ήρθε παρά μόνο όταν ήταν ήδη πολύ αργά.
Οι μαζικές εκκαθαρίσεις διήρκεσαν περίπου τέσσερις μήνες. Ο απολογισμός της θηριωδίας ήταν τρομακτικός. Η πόλη και τα χωριά καταστράφηκαν. Ολόκληρος σχεδόν ο πληθυσμός αφανίστηκε, το νησί μετατράπηκε σε ένα απέραντο σφαγείο και η θάλασσα σε υγρό νεκροταφείο. Μια ανείπωτη τραγωδία είχε συντελεστεί. Υπολογίζεται ότι από τους 117.000 χριστιανούς κατοίκους του νησιού, 42.000 σφαγιάστηκαν, 50.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και 23.000 διέφυγαν προς τις επαναστατημένες περιοχές της Ελλάδας και τη Δυτική Ευρώπη, τη στιγμή που οι Τούρκοι έχασαν περίπου 600 άνδρες.
Η περιγραφή ενός επιζήσαντα
Τη σφαγή της Χίου περιέγραψε σαν αυτόπτης μάρτυρας ο Χριστόφορος Πλάτωνος Καστάνης (γ. 1814). Αρχικά συνελήφθη από τους Τούρκους και πουλήθηκε ως σκλάβος. Δραπέτευσε και κατέφυγε στο Ναύπλιο όπου βρήκε βοήθεια από τον φιλέλληνα Χάου ο οποίος τον πήρε μαζί του στις ΗΠΑ. Ο Καστάνης επέστρεψε προσωρινά στην Ελλάδα, όπου έλαβε πολύ καλή μόρφωση από δασκάλους όπως ο Ν. Βάμβας.
Το 1851, στις ΗΠΑ εξέδωσε βιβλίο με την ιστορία της Επανάστασης στη Χίο και την περιπέτειά του με τον τίτλο “The Greek exile, or a narrative of the captivity and escape of Christoforus Plato Castanis …”. Το βιβλίο, μαζί με άλλες εργασίες του Καστάνη, μεταφράστηκε στα ελληνικά με τον τίτλο “Ο Έλληνας εξόριστος”.
Πηγές: el.wikipedia.org, lifo.gr
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα
