Έλα ανθρωπάκο ξύπνα!

Άλλη μία ημέρα στην οποία θα χαθείς στον υλισμό.
Άλλη μία ημέρα στην οποία θα νευριάσεις στο δρόμο, θα λογομαχήσεις με άλλους οδηγούς, θα ιδρώσεις περιμένοντας στωικά να ανάψει πράσινο το φανάρι στη λεωφόρο.

Θα ζήσεις ξανά μία επανάληψη της ρουτίνας που έχει γίνει η ζωή σου.
Ή μάλλον αυτό που έμαθες να αποκαλείς ζωή.
Να χαθούμε μέσα στην ύλη, να θεωρούμε πως αυτό που χρειαζόμαστε για να είμαστε ζωντανοί είναι μόνο ο μισθός, η δουλειά, το να ζεις μία ζωή που σε στενεύει.
Θα χαθούμε πάλι σε μία φρενίτιδα, σε μία κατάσταση που μόλις θεωρήσεις ότι τελειώνει, εκείνη σα Λερναία Ύδρα θα βγάζει καινούργιο κεφάλι.

Είμαστε ο ανθρωπάκος του Βίλχελμ Ράιχ. Ο ανθρωπάκος που τρέχει, αγωνιά, αγχώνεται και συνεχίζει να κάνει τα πάντα για να υπηρετήσει εκείνους που του δυσκολεύουν τη ζωή. Με ένα άλλο σύνδρομο Στοκχόλμης, πιο επικίνδυνο και καθολικό.

Είναι απίστευτο το πώς θεωρήθηκε προκοπή το να μην έχεις χρόνο, να μεταβάλλεσαι καθημερινά σε έναν άνθρωπο στα όρια της εξάντλησης. Επειδή τρέχεις να πληρώσεις διαρκώς, τρέχεις να επιβιώσεις μέσα σε έναν ψεύτικο κόσμο που σου δημιούργησαν και σε έναν τρόπο ζωής που σε έκαναν να πιστεύεις ότι είναι μοναδικός.

Έλα ανθρωπάκο! εγώ, εσύ, ο διπλανός.
Άλλη μία μέρα που βιαστικά θα διώξουμε τις τσίμπλες από τα μάτια, θα πλυθούμε και θα ξεχυθούμε στους δρόμους.
Με καρδιά τρεμάμενη, με ψυχή τσαλακωμένη, με ώμο γυρτό.
Και όμως, με μία ψυχή που δε λέει να αντισταθεί ποτέ, να αναπνεύσει αληθινά.

Έλα ανθρωπάκο ξύπνα!
Τρέξε να πληρώσεις τη ΔΕΗ, αλλά λησμόνησε να ατενίσεις το μέσα σου.
Θεώρησε τεμπελιά να ξεκουραστείς και να αναπαύσεις το σώμα σου.
Πνίξου σε υποχρεώσεις που δε θα σου επιτρέψουν να δεις τον άνθρωπο δίπλα σου, να συμπαρασταθείς ουσιαστικά στον, γνωστό ή ξένο.

Έλα ανθρωπάκο ξύπνα!
Αλλά όχι για να ντυθείς για την καθημερινότητα. Αλλά για να ζήσεις την πραγματική ζωή.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα