Η φυσική απουσία με τραντάζει υπαρξιακά περισσότερο από τη βιολογική.

Είναι πιο δύσκολο να αισθάνομαι πως δε χωράω πια στη ζωή του άλλου, πως δεν συμπορεύομαι μαζί με ένα πρόσωπο που κάποτε αγαπούσα. Διότι η ζωή σε αυτή την περίπτωση συνεχίζεται, ενώ ο θάνατος είναι το μοναδικό μη αναστρέψιμο γεγονός της ζωής μας.

Στο θάνατο υπάρχει η αίσθηση του απόλυτου, είναι ένας αποχωρισμός που δε διορθώνεται με κανένα τρόπο ώστε να αντικατασταθεί η φυσική παρουσία του προσώπου στη ζωή μου. Αυτό προκαλεί έναν βαθύ πόνο, αλλά για εμένα, η αίσθηση του θανάτου με την έννοια της απομάκρυνσης του ζωντανού προσώπου μου προκαλούσε μεγαλύτερο φόβο.

Θεωρώ πως εισρέει και ο ανθρώπινος εγωισμός στη μέση. Δε μου αρέσει αυτή η αποδοχή της μη αναγκαιότητας του άλλου να με πάρει ένα τηλέφωνο, δε μου προκαλεί θετικό συναίσθημα η αποχώρηση. Πληγώνεται η εσωτερική μου αρμονία από ένα αντίο στο οποίο δε συναινώ, ταράζεται η εσωτερική μου γαλήνη από την επιτακτική αναγκαιότητα να περάσω στο εγώ από το εμείς. Όπως και αν πορευόμουν με το άλλο άτομο, φιλικά, συναισθηματικά, επαγγελματικά.

Με πληγώνει η αγνωσία του πώς πορεύεται ο άλλος, το χέρι μου που μένει μετέωρο από το χέρι του άλλου. Αυτός είναι ο αποχωρισμός που δεν ελέγχεται πραγματικά, διότι υπάρχει η αίσθηση του ότι ο άλλος με αφήνει. Δεν είναι ο θάνατος που δεν είναι επιλογή του άλλου, επιθυμία να με αφήσει, δεν είναι αυτός ο ανίκητος αντίπαλος που μπαίνει ανάμεσά μας χωρίς τη θέλησή μας.

Είναι η επιλογή του άλλου να συνεχίσει την πορεία του χωρίς εμένα συνοδοιπόρο, είναι η αίσθηση ότι ο άλλος δε με έχει ανάγκη πια. Δεν τον καλύπτω, δεν είμαι πια αυτό που χρειάζεται. Πλήττεται η εσωτερική μου νομοτέλεια, η ανάγκη μου να δίνομαι και να συμπληρώνομαι υπαρξιακά.

Ναι, η φυσική απουσία είναι θρήνος, αποχωρισμός, θλίψη βαθιά. Εμένα ως μαχαίρι με κόβει περισσότερο από το θάνατο. Διότι χτυπάει στον εγωισμό, το αίσθημα της αγάπης, της επιθυμίας μου να έχω τον άλλον κοντά μου όταν απομακρύνεται.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη