Θέλω να έρθεις να με βρεις,
μία νύχτα που θα βρέχει σιωπηλά, μία νύχτα θολωμένη.

Να σου ανοίξω την πόρτα και να μου πεις:
«Μαρία, εγώ σε αγαπώ όπως με αγαπάς,
απλά σε δοκίμαζα και τώρα επέστρεψα».

Και να χυθώ στην αγκαλιά σου,
όπως το κύμα σκάει επάνω στο βράχο.
Και να κάνουμε έρωτα με θόρυβο,
να τρίζει το πάτωμα, να κουνιούνται τα έπιπλα.

Να παραπονιούνται οι γείτονες
πως σε ησυχία δεν τους αφήνω.

Μία παθιασμένη νύχτα,
η ανταμοιβή μου για τις χίλιες που σε περίμενα.

Θέλω να έρθεις να με βρεις,
μία ώρα βραδινή που θα διαβάζω ποίηση
και θα ταξιδεύω σε τοποθεσίες φανταστικές

Να έρθεις να χτυπήσει η φλέβα δυνατά,
κάνοντας κάθε πόρο του δέρματός μου να ανατριχιάσει.

Θέλω να μου χτυπήσεις την πόρτα,
ακόμα και αν η ώρα είναι περασμένη.
Να μην ντραπείς, να μη φοβηθείς, να μη δειλιάσεις.
Γιατί η ύπαρξή μου για εσένα διψά και προσμένει.

Μία παθιασμένη νύχτα
πόσες πληγές απουσίας μπορεί να κλείσει!

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα