Eίναι δείγμα ευγένειας, μάθαμε, να σηκωνόμαστε όταν βλέπουμε κάποιον μεγαλύτερο άνθρωπο και να του παραχωρούμε τη θέση μας. Ειδικότερα στο λεωφορείο, όπου η πολυκοσμία είναι πάντα αυξημένη και η παρουσία κόσμου αποπνικτική.

Ασυνείδητα, μου βγαίνει πάντα και εμένα να σηκώνομαι, το θεωρώ δείγμα ευγένειας και σεβασμού, ειδικότερα σε άτομα τρίτης ηλικίας. Έτσι έμαθα και μεταξύ μας, θεωρώ πως αυτό είναι και το σωστό. Ο σεβασμός στους ανθρώπους τρίτης ηλικίας είναι δείγμα του πολιτισμού μας.

Θα τολμήσω για πρώτη φορά να εκφράσω και μία άποψή μου που ίσως να μη συγκλίνει με τα κυρίαρχα πρότυπα ευγένειας –ίσως και με εμένα. Θα προσπαθήσω να αποτινάξω –έστω και για λίγο – τα κυρίαρχα πρότυπα ευγένειας και σωστής συμπεριφοράς που έχουμε μάθει από τα γεννοφάσκια μας κιόλας. Έτσι, θα το ρισκάρω γιατί η αρχή της βελτίωσης είναι να αμφισβητείς όλα όσα σου έμαθαν να πιστεύεις.

Γιατί θεωρείται αποκλειστικά καλό να σηκώνεσαι και να παραχωρείς τη θέση σου; Γιατί μόνο η ανιδιοτέλεια θεωρείται προσόν ενώ το να ακούσεις τη δική σου κούραση και ανάγκη εγωισμός;

Το ότι κάποιος είναι νεότερος σημαίνει πως δεν μπορεί να είναι εξίσου κουρασμένος ή ταλαιπωρημένος; Ή μήπως ξεχνάμε πως και οι νέοι είναι εξίσου σκληρά εργαζόμενοι και κουράζονται από ένα σωρό ατελείωτες υποχρεώσεις; Και αν ένας νέος μοίραζε πολλές ώρες φυλλάδια και θέλει να ξεκουραστεί και να μην ταλαιπωρηθεί ακόμα περισσότερο με την ορθοστασία του λεωφορείου;

Δεν είναι απαραίτητα εγωιστής ένας νεαρός που δεν επιθυμεί να σηκωθεί – μπορεί πραγματικά, να είναι κουρασμένος και να θέλει να κλείσει και λίγο τα μάτια του στο πίσω κάθισμα.

Και αυτός που σηκώνεται, μπορεί και να θυσιάζει τα λίγα λεπτά που είναι καθιστός μετά από ώρες και θέλει να παραχωρήσει τον εαυτό του για κάποιον άλλον.

Ναι, συνεχίζω να πιστεύω πως πρέπει να σηκώνεσαι ως νεότερος για έναν άνθρωπος μεγαλύτερης ηλικίας που δεν έχει την αντοχή που έχεις στα νιάτα εσύ. Όμως, ακόμα και αν κάποιος κάθεται, δε σημαίνει πως είναι αναίσθητος πάντα…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη