Σκηνοθεσία: James Bobin

Ηθοποιοί: Mia Wasikowska, Johnny Depp, Anne Hathaway, Helena Bonham Carter, Sacha Baron Cohen, Matt Lucas, Leo Bill, Ed Speleers, Andrew Scott, Rhys Ifans, Lindsay Duncan, Michael Sheen, Paul Whitehouse, Barbara Windsor, Timothy Spall, Stephen Fry, John Sessions, Toby Jones, Matt Vogel, Alan Rickman

Κριτική: Χριστίνα Ιωαννίδου, Movie Heat

Έφτασε η στιγμή, μετά από μια υπέροχη διετία, να κάθομαι και εγώ εδώ στον υπολογιστή μου και να γράφω αισίως την 100η μου κριτική! Φυσικά, όσοι παρακολουθείτε την ομάδα μας εδώ στο Movie Heat, θα έχετε καταλάβει ότι ειδικά για μένα, αυτή η κριτική δε θα μπορούσε να είναι άλλη από ένα παραμύθι! Η αδυναμία μου στο είδος ήταν ξεκάθαρη από τότε που ξεκίνησα να βλέπω ταινίες και το αφεντικό-καρδιακός φίλος Άγγελος, μου κάνει πολλές φορές το χατίρι να μου παραχωρήσει αυτές τις ταινίες… Έτσι λοιπόν προέκυψε και η “Alice Through the Looking Glass”. Το λατρεμένο έργο του αγαπημένου μου Lewis Carroll έρχεται στη μεγάλη οθόνη 6 χρόνια μετά το “Alice in Wonderland” (2010) του Tim Burton με το ίδιο βασικό cast (αλλά και νέες ευχάριστες προσθήκες), τα ίδια εντυπωσιακά σκηνικά, κοστούμια και CGI, αλλά μάλλον με λιγότερο από τον ενθουσιασμό της «πρώτης επαφής» με τον κόσμο των θαυμάτων που προσέφερε η πρώτη ταινία.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Η Alice (Mia Wasikowska), τρία χρόνια μετά το προηγούμενο ταξίδι της στην Χώρα των Θαυμάτων, επιστρέφει μέσα από ένα μαγικό καθρέφτη στον πολύχρωμο αυτό κόσμο και αγωνίζεται ενάντια στον Χρόνο (Sacha Baron Cohen) για να βοηθήσει τον φίλο της, Mad Hatter (Johnny Depp), να ανακαλύψει τι απέγινε η οικογένειά του.”

Το προβληματάκι και σε αυτό το sequel, όπως και σε πολλά άλλα sequel (αλλά και σε πολλές ταινίες πλέον for that matter), εντοπίζεται στο σενάριο. Παρόλη τη συνολική ευχάριστη πλευρά του, το παραμύθι αυτό ήταν σε σημεία κάπως άνευρο και υποτονικό, με χαρακτήρες και σκηνές που δεν κολλούσαν στην υπόλοιπη πλοκή. Η σκηνή με τον υπέροχο όπως πάντα Andrew “Moriarty” Scott πίσω στην πραγματικότητα, ήταν απλώς μια σπατάλη φιλμικού χρόνου που τίποτα χρήσιμο ή ενδιαφέρον δεν είχε να προσφέρει, μαζί με την Λευκή Βασίλισσα του Εκνευρισμού Anne Hathaway. Μη μου πείτε ότι ήμουν η μόνη που την εκνεύρισε το «παίξιμο» και αυτό το αναθεματισμένο, αεικίνητο μπαλαρινίστικο χέρι της. Οk, όλα είναι κάπως υπερβολικά παραμυθένια σε αυτήν την ταινία αλλά η ερμηνεία της Hathaway ήταν απλά κακή. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν μπορούν να παίξουν όλοι οι ηθοποιοί όλους τους ρόλους και η Hathaway ξεκάθαρα δεν μπορεί να υποστηρίξει έναν τέτοιο ρόλο χωρίς να φαίνεται επάνω της ξένος και πολλές φορές γελοίος.

Στα συν της ταινίας, καταρχήν, οι υπόλοιποι παλιοί χαρακτήρες. Ο Mad Hatter του Johnny Depp και η Red Queen της Helena Bonham Carter χάρμα οφθαλμών, ενώ η Mia Wasikowska σταθερά ικανοποιητική αν και λιγάκι υποτονική (αδυνατώ να ενθουσιαστώ με αυτήν την κοπέλα όπου και αν τη δω). Σε δεύτερο πλάνο, το όλο θέμα με τον Χρόνο και την chronosphere ήταν αδιαμφισβήτητα το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της πλοκής και ο Sacha Baron Cohen ήταν γοητευτικός και απολαυστικός ως ο ίδιος ο πανδαμάτωρ Χρόνος.

Στα υπόλοιπα βασικά και κυρίαρχα ατού, σκηνικά – CGI και κοστούμια. Τα ψηφιακά εφέ στη συγκεκριμένη ταινία προσφέρουν ένα πολύ εντυπωσιακό θέαμα που πιστέψτε με αξίζει να απολαύσετε σε 3D. Οι σκηνές όπου η Alice πετάει με την χρονομηχανή της στην θάλασσα του χρόνου, οι σκηνές στο παλάτι του Χρόνου αλλά και πολλές πολλές άλλες, κόβουν την ανάσα σε τρισδιάστατη προβολή! Για την πανδαισία των κοστουμιών τι να πω βρε παιδιά. Θα πρέπει να γράψω μια διπλωματική εργασία πάνω στη δουλειά της Οσκαρικής (απόλυτης ενδυματολόγου) Colleen Atwood και να την επισυνάπτω κάθε φορά στις κριτικές μου. Το μόνο που θα κάνω, λοιπόν, εδώ είναι να παραθέσω απλώς κάποιες από τις σημαντικότερες δουλειές της που μιλούν από μόνες τους: “Sleepy Hollow” (1999), “Memoirs of a Geisha” (2005), “Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street” (2007), “Nine” (2009), “Alice in Wonderland” (2010), “Snow White and the Huntsman” (2012) και “The Huntsman: Winter’s War” (2016) ενώ είμαστε σε αναμονή για τα “Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children”, “Fantastic Beasts and Where to Find Them” και “Mary Poppins”.

Σε τελική ανάλυση, νομίζω ότι το “Alice Through the Looking Glass” είναι ένα ευχάριστο πολύχρωμο παραμύθι με impressive visuals (όπως πρέπει να είναι όλα τα παραμύθια εδώ που τα λέμε) που θα διασκεδάσει παιδιά και ενήλικες με την ελαφρότητα και τα γλυκά μηνύματα που περνάει η Disney και ο Lewis Carroll για τον χρόνο, την οικογένεια και τη σημασία του να είναι κανείς μοναδικός (και λιγάκι τρελούτσικος!). After all… “A dream is not reality. But who’s to say which is which?”

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3/5

Για το Movie Heat,
Χριστίνα Ιωαννίδου

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Thessaloniki Arts and Culture,