Σκηνοθεσία: James Napier Robertson
Ηθοποιοί: Cliff Curtis, James Rolleston, Kirk Torrance, Miriama McDowell, Baz Te Hira, Xavier Horan, Wayne Hapi, James Napier Robertson
http://film-c.blogspot.gr/
Κριτική: Κασσάνδρα Γαλάτου, Movie Heat
H δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Νεοζηλανδού James Napier Robertson, αποτελεί ένα καλοφτιαγμένο και δυνατό δράμα που πραγματεύεται στοιχεία όπως η περιθωριοποίηση, η αφοσίωση και η ελπίδα.
H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Ο Genesis Potini (Cliff Curtis), ένας διπολικός τρόφιμος ψυχιατρείου, επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια εγκλεισμού στην πόλη όπου μεγάλωσε. Αναζητώντας θετικό προσανατολισμό, αναλαμβάνει να διδάξει την τέχνη του σκακιού στα μη προνομιούχα παιδιά της γειτονιάς που φλερτάρουν με την παραβατικότητα. Το έργο του αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες όταν αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος με το φιλύποπτο περιβάλλον της ντόπιας κοινότητας, αλλά και με τα προσωπικά του φαντάσματα που δεν λένε να τον εγκαταλείψουν.”
O Cliff Curtis ενσαρκώνει εξαιρετικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Genesis Potini, ο οποίος αξίζει να αναφερθεί πως ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Η ταινία σκιαγραφεί το πορτρέτο του Genesis, ενός ανθρώπου διπολικά διαταραγμένου, αλλά ίσως πιο λογικού από κάθε άλλο πρόσωπο στην ιστορία. Η σκηνοθεσία θέλει την κάμερα να βρίσκεται σχεδόν σε όλη την διάρκεια του έργου σε μια μικρή κίνηση, μεταφέροντας υποσυνείδητα στον θεατή τον ταραγμένο ψυχισμό του Genesis. H κοινωνία στιγματίζει τον Genesis ως τρελό, η ίδια η κοινωνία φαίνεται όμως να είναι αυτή που τον φέρνει στο σημείο αυτό.
Σε τελική ανάλυση, ο… «τρελός» είναι αυτός που θα γλιτώσει τον ανιψιό του από τον ακούσιο δρόμο της διαφθοράς, ο… «τρελός» είναι αυτός που θα δώσει κίνητρο, ελπίδα και έμπνευση σε μια μεγάλη μερίδα εγκαταλελειμμένων και περιθωριακών παιδιών και νέων, την ίδια στιγμή που το μόνο που θα κάνουν οι… «λογικοί» είναι να τον περιθωριοποιούν και να τον παραγκωνίζουν. Ο Genesis φαίνεται πως χρειάζεται βοήθεια και τελικά ο ίδιος αποδεικνύεται εξαιρετικά βοηθητικός για τους άλλους, στοιχείο που κάνει την ταινία τόσο ενδιαφέρουσα, σε ένα πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο.
Απλή σκηνοθεσία, δημιουργία μιας σκοτεινής ατμόσφαιρας χωρίς προσπάθεια εντυπωσιασμού, ελάχιστα κλισέ που δεν ενοχλούν στο ελάχιστο, όμορφες μουσικές, καλές υποκριτικές ερμηνείες και κυρίως μια πολύ καλή θεματική, που μεταφέρει πληθώρα μηνυμάτων, σημαντικότερο εκ των οποίων ίσως αυτό της τεράστιας σημασίας της αφοσίωσης σε κάτι (στη συγκεκριμένη περίπτωση το σκάκι) , συνθέτουν το πορτρέτο μιας πολύ καλής ταινίας.
Η αίσθηση βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα είναι γλυκόπικρη, λόγω του μελαγχολικού χαρακτήρα της ταινίας αλλά και λόγω της αισιόδοξης νότας στο φινάλε, η οποία παράγεται από την δύναμη του ανθρώπινου ψυχισμού και την δύναμη της θέλησης που ενυπάρχουν κυρίαρχες στο έργο. Καλή προβολή!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3/5
Για το Movie Heat,
Κασσάνδρα Γαλάτου
