Μετά τις sold out παραστάσεις της πρώτης εβδομάδας, και την ενθουσιώδη ανταπόκριση του κοινού, η Ποιητική του Χώρου της Die Wolke επιστρέφει για ακόμα δύο παραστάσεις το Σαββατοκύριακο 18 και 19 Μαρτίου!
“Past, present and future give the house different dynamisms. Without it, man would be a dispersed being.”
/ “Παρελθόν, παρόν, και μέλλον δίνουν στην οικία διαφορετικούς δυναμισμούς. Χωρίς αυτήν, ο άνθρωπος θα ήταν ένα διασκορπισμένο ον.”
Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Gaston Bachelard από το 1958, η παράσταση Poetics of Space (“Η Ποιητική του Χώρου”) πραγματεύεται την εμπειρία των οικείων χώρων. Το σπίτι, καταφύγια, φωλιές, κρυψώνες, και άλλοι χώροι όπου μπορούμε να “υποχωρήσουμε” προς τον εαυτό μας, φέρνουν στο νου ποιητικές εικόνες, άμεσες αντιλήψεις του περιβάλλοντος που προηγούνται της συνειδητής σκέψης και της προσδίδουν ιδιότητες πέρα από λειτουργία και μορφή, επιτρέποντας στον παρατηρητή την ονειροπόληση.
Το έργο χοροθεάτρου της Die Wolke, των δημιουργών της Τρικυμίας, του Δtopia, και του Trajectory of an Idea, εξερενυά την έννοια της οικειότητας και τη σχέση της με τη λειτουργία της κατοίκησης, ανιχνεύοντάς την σε αναμνήσεις του παιδικού μας σπιτιού. Έτσι, μεταφέρει μια από τις πιο σημαντικές φιλοσοφικές τάσεις του 20ου αιώνα και θεμελιώση επιρροή στη σύγχρονη αρχιτεκτονική.
“We might say that the inside of a man’s body is an assemblage of shells.”
/ “Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το εσωτερικό του σώματος ενός ανθρώπου είναι μια συλλογή από κελύφη.”
Η ερμηνεία του κειμένου της Die Wolke αποτελείται από μια επιλογή εικόνων από το βιβλίο. Από σπειροειδείς φόρμες με προέλευση την εξέλιξη της ζωής, μέχρι την ψυχολογία της σοφίτας και του κελαριού, η χορογράφος Δροσιά Τριαντάκη δημιουργεί χώρους βιωματικής εμπειρίας σε διαφορετικά σημεία στο χρόνο: παρελθόν, παρόν, και μέλλον, δεμένα μαζί από την ονειροπόληση. Αποσπάσματα του κειμένου ακούγονται κατά τη διάρκεια της παράστασης, με Ελληνική μετάφραση στην προβολή.
“A lamp is waiting in the window, and through it, the house, too, is waiting. The lamp is the symbol of prolonged waiting. By means of the light in that far-off house, the house sees, keeps vigil, vigilantly waits.”
/ “Μια λάμπα αναμένει στο παράθυρο, και μέσω αυτής, το σπίτι επίσης αναμένει. Η λάμπα είναι το σύμβολο της παρατεταμένης αναμονής. Μέσω του φωτός σε εκείνο το μακρινό σπίτι, το σπίτι βλέπει, αγρυπνεί, άγρυπνα περιμένει.”
Η ομάδα χρησιμοποιεί προβολές για να επιτύχει μια μοναδική οπτική ταυτότητα, συνδυάζοντας φωτογραφίες του φωτογράφου Ηλία Γεωργιάδη με μια τεχνική που κάνει χρήση κάμερας βάθους για να καταγράψει τα σώματα των χορευτών και να τα οπτικοποιήσει σαν νέφη σημείων. Η τεχνική, που αναπτύχθηκε από τους Dani Joss και Αλίκη Ιωσαφάτ, δημιουργεί ένα χαρακτηριστικό οπτικό στυλ που τονίζει τη σχέση των επιφανειών με τους υπονοούμενους όγκους.
“Maybe it is a good thing for us to keep a few dreams of a house that we shall live in later, always later, so much later, in fact, that we shall not have time to achieve it.”
/ “Ίσως είναι καλό για μας να κρατήσουμε μερικά όνειρα για το σπίτι που θα μείνουμε για αργότερα, πάντα αργότερα, τόσο αργότερα μάλιστα, ώστε δεν θα έχουμε καν χρόνο να τα υλοποιήσουμε.”
Η μουσική των Δημήτρη Δαλέζη και Dani Joss, αντάξια μιας αυτόνομης κυκλοφορίας, ταλαντεύεται μεταξύ ηχοτοπίων εμβύθισης και ονειρικών μοτίβων, αντικατοπτρίζοντας τις αλλαγές στα επίπεδα προσοχής όταν είμαστε μόνοι μας. Όπως συνηθίζεται στις παραστάσεις της Die Wolke, θα αποδοθεί σε τετραφωνικό surround ήχο.
“the function of inhabiting [is] an imaginary response to the function of constructing”
/ “Η λειτουργία της κατοίκησης είναι μια φανταστική απάντηση στη λειτουργία της δόμησης”
Στην Ποιητική, το νόημα γίνεται αντιληπτό από τις αισθήσεις, φέρνοντας νου και πνεύμα μαζί. Χρησιμοποιούνται αποσπάσματα του κειμένου σαν μια μορφή έκθεσης, παρέχοντας δηλαδή τα απαραίτητα συμφραζόμενα. Ο χορός, σαν δημιουργικό και παραστατικό εργαλείο, πρέπει να δίνει χώρο στο θεατή να περιπλανηθεί στον κόσμο του, να έχει τη δική του ερμηνεία, ακόμα κι αν στο τέλος δεν μπορεί να την εκφράσει με λόγια.
Πόσο συχνά βλέπουμε μια παράσταση, η μια συναυλία, ή έναν πίνακα, που μας έχει αρέσει, και όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε σε κάποιον γιατί μας άρεσε, οι λέξεις είναι σαν να μην επαρκούν, σαν να μιλάμε και να παραλείπουμε τα σημαντικότερα πράγματα, και τελικά το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι “πρέπει να το δεις” (ή να το ακούσεις);
Στο χορό, όπου δεν υπάρχει σαφές κείμενο όπως στο θέατρο, δεν μπορεί να υπάρξει κάποια de facto, κανονική επεξήγηση, χωρίς να καταρρεύσουν όλα αυτά που μας αρέσαν στο έργο εξ’ αρχής, τόσο για το δημιουργό, όσο και για το θεατή. Είναι ευθύνη όμως του δημιουργού να προσανατολίσει το θεατή, να του δώσει μια κατεύθυνση, μια βάση, σαν γείωση, με αρχή την οποία ο θεατής να μπορεί να έχει την υποκειμενική εμπειρία του έργου.
Η σκηνή του Vitruvian Thing μεταμορφώνεται στα άσπρα, συμπληρώνοντας τα σκηνικά στοιχεία του αρχιτέκτονα και fabricator Ιωάννη Περισοράτη. Τα σκηνικά χρησιμοποιούνται με πολλαπλούς τρόπους, άρρηκτα δεμένα με τη χορογραφία, ενώ επαυξάνονται και μεταμορφώνονται με την τεχνική projection mapping.
Η παράσταση ”Ποιητική του Χώρου” πραγματοποιείται με την οικονομική ενίσχυση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Συντελεστές:
Δροσιά Τριαντάκη: ερμηνεία, χορογραφία
Αντιγόνη Αυδή: ερμηνεία
Σοφία Καλαμάκη: ερμηνεία
Ελπίδα Ντινοπούλου: ερμηνεία
Dani Joss: μουσική, visual art
Αλίκη Ιωσαφάτ: visual art, mapping
Δημήτρης Δαλέζης: μουσική
Ηλίας Γεωργιάδης: φωτογραφία
Ιωάννης Περισοράτης: σκηνικά
Πληροφορίες: die-wolke.org/poetics
Εισιτήρια: vitruvianthing.com/poetics
Πληροφορίες για την ομάδα:
• https://die-wolke.org
Vitruvian Thing: Πτολεμαίων 29Α, εντός στοάς, 4ος ορ., 54630, Θεσσαλονίκη
Web: https://vitruvianthing.com
Facebook: https://facebook.com/vitruvianthing
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα
