Ανθισμένες ροδακινιές στην Ημαθία, “στολισμένες”με ποίηση!

Tρία αγαπημένα ποιήματα για τον ερχομό της Άνοιξης , τη φύση , τον έρωτα…
Nτυμένα με εικόνες αισιοδοξίας και ελπίδας: οι ανθισμένες ροδακινιές του τόπου μου (Ημαθία), οι ανθισμένες ροδακινιές της οικογένειάς μου (Αγγελοχώρι Ημαθίας).

Νανά Καραγιαννίδου

Μαβίλης – Πατρίδα
Με αφορμή τον ερχομό της άνοιξης, ο Λορέντζος Μαβίλης, τον Ιούνιο του 1888, γράφοντας από το Μόναχο, εξέφρασε τον πόθο του νόστου, στο σονέτο του “Πατρίδα”, όπου φτιάχνει εικόνες γεμάτες αρώματα και ήχους.

Πάλε ξυπνάει της άνοιξης τ᾿ αγέρι
στην πλάση μυστικής αγάπης γλύκα,
σαν νύφ᾿ η γη, πόχει άμετρα άνθη προίκα,
λάμπει ενώ σβηέται της αυγής τ᾿ αστέρι.

Πεταλούδες πετούν ταίρι με ταίρι,
εδώ βουίζει μέλισσα, εκεί σφήκα·
τη φύση στην καλή της ώρα εβρήκα,
λαχταρίζει η ζωή σ᾿ όλα τα μέρη.

Κάθε μοσχοβολιὰ και κάθε χρώμα,
κάθε πουλιού κελάηδημα ξυπνάει
πόθο στα φυλλοκάρδια μου κι ελπίδα

να σου ξαναφιλήσω τ᾿ άγιο χώμα,
να ξαναϊδώ και το δικό σου Μάη,
όμορφή μου, καλή, γλυκειά πατρίδα.

ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ, Κώστας Βάρναλης

Μάννα, ζεστή αγουροξυπνάς μέσα σε χίλια αρώματα,
φώτα πολλά και χρώματα
και μοναχά απ’ το γγίμα
τ’ αγέρα δένουν μέσα σου κόσμοι και κόσμοι χύμα !

Ερωτοφύσημα κι’ εγώ το λαμπερό σου φλούδι
το σπάω με το τραγούδι,
που την απλή χαρά μου
υψώνει στα μεσούρανα πλέον άξια απ’ τα φτερά μου.

Μες’ στ’ άνθη της ροδακινιάς, στης λεύκας την κορφή,
όπου ήσκιωμα βαθύ
κι’ όπου κρύες βρυσούλες
πάω της καρδιάς μου και μετράω λαχτάρες και τρεμούλες.

Μ’ αστροφεγγιές ολόβαθες, τριανταφυλλιά χαράματα,
με φεγγαρομαλάματα
κι’ όταν σιγά κι’ αγάλι
βρέχει ουρανός σε μια μεριά κι’ ηλιοφωτάει στην άλλη,

του λαρυγγιού δονώ αψηλά τη φουσκωμένη φλέβα
κι’ ανέβα ο αχός ανέβα
όλο και πιο μεστώνει
και τον αγέρα, ξέχειλον από ηδονές, ματώνει.

Κι’ όταν σωπάση μου η καρδιά και το λαρύγγι σπάση,
στη μαγεμένη πλάση
και στην καρδιά, που νιώθει,
καιρό βαστά ο αντίλαλος, καιρό πονάνε οι πόθοι.

Ω! δε θαμπώνει τη λαλιά μου θανάτου φοβέρα :
γης και νερού κι’ αγέρα
δεν ξέρουνε τα γένη,
πως ό,τι ζει και χαίρεται, σύντομ’ αργά πεθαίνει.

Ο χορτασμένος έρωτας, της ζωής οι γλυκάδες,
της πλάσης οι ομορφάδες
έτσι βαθιά με ορίζουν,
που της καρδιάς το ξέσπασμα λυγμό μου το γυρίζουν !

Κική Δημουλά, «Ασυμβίβαστα»

Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη ατέλειωτα μένουν.
Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη, φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.
Γι’ αυτό αναγκάζομαι κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη με μια εποχή φθινοπώρου ν’ αποτελειώνω.

(Από τη συλλογή «Ερήμην», 1958 –συγκεντρωτική έκδοση «Κική Δημουλά – Ποιήματα», εκδ. Ίκαρος)

Κείμενο – φωτογραφίες: Νανά Καραγιαννίδου