Όταν η φίλη μας η Αντωνία μας είπε να ταξιδέψουμε στο Μεσολόγγι για να γνωρίσουμε μια πόλη με πολύ μεγάλη Ιστορία, με προϊόντα παγκοσμίως διάσημα (αβγοτάραχο και ανθό αλατιού) με μια λιμνοθάλασσα που καθρεφτίζονται τα ωραιότερα χρώματα του δειλινού, νομίζαμε ότι υπερβάλει.
Δεν σας κρύβω ότι όταν φτάσαμε, λίγο απογοητευτήκαμε. Ήταν μεσημέρι και τα πάντα ήταν σχεδόν νεκρά. Δεν γνωρίζαμε βλέπετε για την περίφημη σιέστα του Μεσολογγίου. Εδώ τα πάντα κινούνται σε αργούς ρυθμούς. Σαν ταινία του Αγγελόπουλου. Όπως άλλωστε και το τοπίο.
Μείναμε σε ένα ’70s ξενοδοχείο (Theoxenia) στο οποίο είχες την αίσθηση ότι κάπου στον διάδρομο θα συναντήσεις μπροστά σου τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.
Το ξενοδοχείο χρειάζεται βέβαια ανακαίνιση, ωστόσο, η θέση του είναι μαγική. Ακριβώς μπροστά μας είναι ο δρόμος για την Τουρλίδα,με εξαιρετικό πεζόδρομο και αριστερά – δεξιά σου τη λιμνοθάλασσα, με τα φλαμίνγκο να βρίσκονται παντού και το μικρό νησάκι της Κλείσοβας απέναντι.
Οι πελάδες έχουν τη δική τους γοητεία, νερά παντού και λωρίδες γης.
Οι εντυπώσεις αλλάζουν και παρόλο που ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και βροχερός (έτσι δεν είχαμε πολύχρωμα δειλινά και αντανακλάσεις καθώς και την περίφημη βαρκάδα), το τοπίο μας αποζημίωνε με κάθε τρόπο.
Περάσαμε το απόγευμά μας στα εγκαίνια της έκθεσης του Νίκου Αλιάγα, σε ένα εξαιρετικό Μουσείο, τη “Διέξοδο”.
Ήταν μια έκθεση αφιερωμένη στους ανθρώπους του Μεσολογγίου, με εξαίσια πορτραίτα, φωτογραφημένα με πάθος, αγάπη και εστιασμένα στο βλέμμα και στα χέρια των ανθρώπων, με τέτοιον τρόπο και αγάπη που είχες την αίσθηση ότι με μια εικόνα ο καθένας τους σού εξιστορούσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, της καθημερινότητάς του και της ψυχής του. Ο Αλιάγας ταξιδεύει με αυτήν την έκθεση σε όλον τον κόσμο, τους απόγονους των Ελεύθερων Πολιορκημένων του Μεσολογγίου, με τον δικό του ρεαλιστικό τρόπο.
Στην χώρο της έκθεσης όμως είχαμε την έκπληξη. Η Αντωνία μάς γνώρισε τον Γιάννη (Discover Messolonghi) και πραγματικά πλέον ανακαλύψαμε έναν άλλο τόπο.
Γνωρίσαμε το Μουσείο Τρικούπη (μην ξεχνάμε ότι το Μεσολόγγι έβγαλε 5 πρωθυπουργούς), το σπίτι του Κωστή Παλαμά, το Κάστρο της Πλευρώνας με την εκπληκτική θέα από ψηλά, το όμορφο Αιτωλικό, τις Αλυκές, τις βόλτες σε μοναδικά κτίρια που κρατάνε εικόνες ιστορίας και αισθητικής, το Τείχος με την ιστορική την Πύλη του Μεσολογγίου και το Πάρκο των Ηρώων.
Την Πινακοθήκη με τον περίφημο αυθεντικό πίνακα του Ντελανσάκ “Η Μεσολογγίτισα, σκηνή από την Έξοδο” (μαθητής του Ντελακρουά) ο οποίος από κοντά σε συγκλονίζει. Απεικονίζει μια Μεσολογγίτισα μάνα που την ώρα του χαμού σκοτώνει το παιδί της και αποφασίζει να σκοτωθεί και η ίδια.
Το Μεσολόγγι ονομάστηκε Ιερή Πόλη καθώς έζησε μερικές από τις πιο δραματικές στιγμές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, τις δύο Πολιορκίες και την Έξοδο.
Το Μεσολόγγι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης τόσο για τον Λόρδο Βύρωνα (ρίξτε μια ματιά στη βιβλιοθήκη του Λόρδου Βύρωνα), όσο και για τον Διονύσιο Σολωμό.
Ακόμα περισσότερο, ανακαλύψαμε μοναδικές γεύσεις, πραγματικά η ποιότητα του φαγητού είνα πολύ καλή, με εξαίσιους ψαρομεζέδες στα περισσότερα μαγαζιά, ψητό χέλι (!), πολλά οστρακοειδή και τα μοναδικά αβγοτάραχα Μεσολογγίου, τα οποία τον καιρό της τουρκοκρατίας, τα μετέφεραν κατευθείαν στο χαρέμι του σουλτάνου!
Και κάτι από μένα: όσοι προτιμάτε το κρέας, μην παραλείψετε να δοκιμάσετε στο “Όλα χύμα” ίσως τα καλύτερα “σπιτικά” κεφτεδάκια και κεμπάπ που μπορείτε να βρείτε έξω!
Το Μεσολόγγι είναι μια εμπειρία. Το σίγουρο είναι ότι θα ξαναπάμε.
Ευχαριστούμε: Discover Mesolonghi, Antonia Kaspiri
Κείμενο – φωτογραφίες: Δημήτρης Συμεωνίδης
Εδώ μπορείτε να δείτε: “Μεσολόγγι, μονοχρωματικά τοπία”
