Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους
Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος.
«ΠΟΙΗΤΙΚΗ»
Πέθανες – κι έγινες κι εσύ: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη, δεν θα ‘ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο.)
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.
«ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΝ» από τη συλλογή «ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΠΟ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΠΟ» Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ
Πάντα, όμως, η καλή ποίηση λειτουργούσε έμμεσα, μακροπρόθεσμα, υποδόρια και σχεδόν «διαβρωτικά». Μόνο η κακή ποίηση επενεργεί άμεσα, σαν υποκατάστατο ενός κύριου άρθρου ή ενός συνθήματος.
Όλα έχουν κωδικοποιηθεί, ταξινομηθεί, αποδελτιωθεί, έχουν περάσει στα λεξικά και στις εγκυκλοπαίδειες, προσφέρονται έτοιμα σε πακετάκια αυτοσερβιρίσματος, σε κάθε βαλάντιο προσιτά.
Θα ‘ρθει ένας καιρός, που σε ζωολογικούς κήπους, σε τσίρκα και σε κέντρα παιδικής χαράς θα συντηρούνται σε ειδικούς στεγανούς κλωβούς, άνθρωποι – δείγματα μιας περασμένης εποχής, προς ικανοποίησιν της περιεργείας του κοινού και προς χρήσιν των σχολείων και των επιδόξων συγγραφέων.
Αυτοσχόλια του Μ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ στα ποιήματα «ΣΕ ΤΙ ΒΟΗΘΑ ΛΟΙΠΟΝ…» και «Η ΑΠΟΦΑΣΗ’ (εφ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 4/12/2005)
Να σου πω κάτι με τον Ξηροτύρη. Μια χρονιά, θυμάμαι, κάμναμε συνέχεια Σολωμό. Έναν χρόνο ολόκληρο …Σολωμό, Σολωμό, Σολωμό…
Τόλμησα, λοιπόν, εγώ που ήμουν τότε 15 χρονώ, να του πω ότι έγραψε και κάποιος Βάρναλης ένα ποίημα, που το λέμε «Οι σκλάβοι πολιορκημένοι» – όχι «Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι», το οποίο, είπα, είναι μάλλον καλύτερο…
Μου λέει «Εσύ τον ξέρεις τον Βάρναλη; Ε, ο ίδιος βάζει τον Σολωμό πολύ υψηλότερα από τον εαυτό του…» Και μου δείχνει την πόρτα «Πήγαινε έξω»…
Απόσπασμα από συνομιλία του Μ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ και της Ν. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ με τον ΘΕΜΗ ΛΙΒΕΡΙΑΔΗ
Πηγή: logomnimon.wordpress.com
