Η ψυχή του λύκου

Η ψυχή του λύκου

Ένας τρόπος να κρατήσεις υπό έλεγχο τον λύκο σου είναι πραγματικά να τον έχεις συνεχώς εξαντλημένο.

Εύκολα όμως μπορείτε να φανταστείτε ότι δεν είναι ο καλύτερος τρόπος. Πρέπει να πω ότι στην αρχή το τρέξιμο τον κούραζε τον Μπρένιν. Κι εμένα, βέβαια- αλλά αυτό δεν είχε και πολλή σημασία, γιατί δεν ήμουν εγώ αυτός που προσπαθούσε να βγάλει τα έπιπλα στον κήπο.

Εν τω μεταξύ ο Μπρένιν ήταν όλο και σε καλύτερη φόρμα, άρα όλο και πιο ικανός να διαλύσει το σπίτι όποτε του έκανε κέφι. Μετά από λίγη εξάσκηση, το τρέξιμο που παλιότερα τον εξαντλούσε τόσο ώστε να μισοκοιμάται για το υπόλοιπο της ημέρας, του ήταν πια παιχνιδάκι:μια μικρή εκτόνωση.

Τρέχαμε λοιπόν όλο και πιο πολύ, με αποτέλεσμα ο Μπρένιν να γίνεται όλο και πιο δυνατός. Όσο για μένα μπορείτε να φανταστείτε τις συνέπειες.[…] Συνέχισα λοιπόν να τρέχω με τον Μπρένιν και γίναμε και οι δύο πιο δυνατοί και πιο λεπτοί. Σε άψογη φόρμα.

[..] Καθώς τρέχαμε μαζί με τον Μπρένιν συνειδητοποίησα κάτι ταπεινωτικό αλλά και πολύ σημαντικό: είχα μπροστά μου ένα πλάσμα που από κάθε άποψη ήταν προφανώς, αναμφίβολα, ανεπανόρθωτα και οριστικά ανώτερο απο μένα. Αυτή η διαπίστωση ήταν σταθμός στη ζωή μου.

Είμαι γενικά ένας τύπος με αυτοπεποίθηση .Αν οι άλλοι δεν με θεωρούν αλαζόνα- που δεν αποκλείεται κιόλας- είναι επειδή καταφέρνω να το κρύβω. Δεν θυμάμαι να έχω αισθανθεί ποτέ άλλοτε κατώτερος από κάποιον άλλον άνθρωπο. Δεν με εκφράζει καθόλου αυτή η στάση.Τώρα όμως κατάλαβα ότι ήθελα να είμαι περισσότερο σαν τον Μπρένιν και λιγότερο σαν τον εαυτό μου.

Αισθανόμουν έτσι για αισθητικούς κυρίως λόγους. Όταν τρέχαμε ο Μπρένιν γλιστρούσε πάνω στο έδαφος με τόση χάρη και οικονομία στην κίνηση που δεν είχα δει σε κανένα σκύλο.

[..] Όταν έτρεχε, οι ώμοι και η ράχη του παρέμεναν στην ίδια ευθεία- απολύτως στο ίδιο επίπεδο. Από απόσταση έμοιαζε σαν να πετάει τέσσερα-πέντε εκατοστά πάνω από το έδαφος.

[..] η ουσία του Μπρένιν είναι πάντα μέσα μου. Είναι σαν να τον βλέπω: ένας λύκος σαν φάντασμα, μέσα στην πρωινή ομίχλη της Αλαμπάμα, να γλιστράει χωρίς καμία προσπάθεια πάνω από το έδαφος, σαν νερό που τρέχει, σιωπηλός και γαλήνιος. Η αντίθεση αυτής της εικόνας με τον λαχανιασμένο, θορυβώδη, βαρυπόδαρο πίθηκο που τρέχει δίπλα του είναι απόλυτη και θλιβερή.

Ο Αριστοτέλης είχε κάνει μια διάκριση ανάμεσα στην ψυχή των φυτών και των ζώων. Έλεγε ότι η ψυχή των φυτών είναι απλώς ‘θρεπτική’. Αλλά την ψυχή των ζώων την ονόμαζε “κινητική”. Δεν είναι τυχαίο ότι χαρακτήριζε τα ζώα με βάση την μετακίνηση στο χώρο.

Δεν νομίζω ότι το μόνο που εννοούσε ήταν ότι τα ζώα κινούνται ενώ τα φυτά όχι. Δεν είχε καμία μανία να δηλώνει τα προφανή. Νομίζω ότι εννοούσε κάτι άλλο. Αν θέλεις να καταλάβεις την ψυχή του λύκου, την ουσία του- τι σημαίνει να είναι ένα όν λύκος- πρέπει να δεις πώς κινούνται οι λύκοι.

Κατάλαβα τελικά ότι, δυστυχώς, το ατέλειωτο, αντιπαθητικό, άχαρο τρέξιμο του πιθήκου απο δω κι από κει εκφράζει την αντιπαθητική, άχαρη ψυχή του που κρύβεται πίσω από την εικόνα.

Mark Rowlands, Ο Φιλόσοφος και ο Λύκος

Διαβάστε επίσης

Close