Υπάρχουν πολλοί συγγραφείς, οι οποίοι ταυτίζονται στην συνείδηση του κόσμου, με μια υπόθεση ενός έργου τους και άλλοι με μια απλή λέξη. Στην πρώτη κατηγορία συναντάμε ταλαντούχους, συμβατικούς ή όχι συγγραφείς, οι οποίοι αγαπήθηκαν πολύ από το αναγνωστικό κοινό, για τον σαγηνευτικό τρόπο γραφής τους και στην δεύτερη αυτούς, που με μια λέξη καταφέρνουν να τρυπώσουν στο μυαλό μας.
Στο άκουσμα της λέξης τρόμος είναι αναπόφευκτο να μας έρθει στο μυαλό ένα όνομα… αυτό του Stephen King! Με έναν ομολογουμένως απλό τρόπο γραφής, καταφέρνει να υφαίνει μια ατμόσφαιρα τρομακτική με ψυχοπαθείς συζύγους (Μυστικό κήπο-Μυστικό παράθυρο), με παράξενες σχέσεις μεταξύ αδερφών (Το Σκοτεινό Εγώ), σύγχρονους βρικόλακες (Σάλεμ’ς Λοτ), παιδιά με ενοράσεις και τον τρόμο να ζει μέσα στην οικογένεια τους (Λάμψη) και τόσα άλλα σε μια ατελείωτη λίστα βιβλίων, τα οποία στην πλειοψηφία τους έχουν μεταφερθεί και στο σελιλόιντ. Δύσκολα μπορεί κάποιος να προσθέσει κάτι καινούργιο, για το συγγραφικό έργο του αμερικανού ειδήμονα του τρόμου, άλλωστε στο διαδίκτυο μπορεί κανείς να βρει όσα στοιχεία θέλει.
Ωστόσο υπάρχει ένα έργο του, το οποίο φωτίζει και μια άλλη πλευρά του συγγραφικού του ταλέντου, το όνομα του; “Η Ρίτα Χέιγουορθ Στις Φυλακές Σάοσανκ”- (The Shaw shank Redemption, επανεκδόθηκε στην Ελλάδα από τον ίδιο εκδοτικό οίκο και το 2009, με τον τίτλο: “Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ”) . Μια ωδή για την ελπίδα, η οποία δεν χάνεται ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, η οποία υπάρχει μέσα στο αποπνικτικό περιβάλλον μιας φυλακής, αντέχει και ωριμάζει μέσα από μια φιλία ανάμεσα στον Άντυ, ο οποίος βρέθηκε εκεί για την δολοφονία της γυναίκας του και τον Ρέντ (όπου στο βιβλίο τον γνωρίζουμε ως Ιρλανδό και στην κινηματογραφική μεταφορά τον ενσαρκώνει ο Μόγκαν Φρίμαν ως γνήσιος Ιρλανδός…).
Η συγγραφική ικανότητα του Κίνγκ, χτίζει σιγά-σιγά τις ανθρώπινες σχέσεις, όπου περνούν από διάφορα στάδια, φτάνοντας μετά από διάφορες ζυμώσεις τελικά στην λύτρωση. Αναπόφευκτα, μέσα στις αντίξοες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, δεν είναι εύκολο να μην κάνουμε τους αντίστοιχους παραλληλισμούς, για την ελπίδα, που πρέπει να κρατάμε ζωντανή μέσα μας, κάτι που επιβάλλεται, όπως ισχυριζόταν ο Άντυ Ντυφρέιν, στην μεταφορά στον κινηματογράφο αφού “Η ελπίδα είναι κάτι καλό και κάτι καλό ποτέ δεν πεθαίνει…ΕΛΠΙΖΩ”.
Πηγή: maxmag
