Σαν το μικρό πουλί που συνηθίζει
μες το κλουβί να ζει παντοτινά,
χεράκι ευσπλαχνικό να το ταΐζει
και με τραγούδια πάντα να περά,

μες στης αγάπης το κλουβί κλεισμένος
συνήθισ’ άνω κάτω να πηδώ,
και όταν κάποτ’ είμαι λυπημένος
η σε χαρά πολλή να τραγουδώ.

Κεχρί – μου φτάνει μόνο η ματιά σου
νερό δροσάτο -είναι τα φιλιά σου…
Μα τι; Κακιώνεις; Θα με διώξεις; Μη!

Αχ, το φτωχό πουλί που συνηθίσει
κλουβί, ελεύθερο να ζήσει
δεν ημπορεί, ξανθή μου, ούτε στιγμή!

Γεώργιος Δροσίνης (1859 – 1951), Αμελοποίητα

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα