Η Γιόλα Αργυροπούλου, λίγα λόγια για την οποία θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, με μεγάλη προθυμία δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, σχετικά με το πολυσχιδές τραγούδι – αφιέρωμα στα ζώα πρόσφυγες που φέρει τον τίτλο «Δε θα σ’ αφήσω πίσω».

Οι απαντήσεις της πλούσιες, δυναμικές και εμπεριστατωμένες, στάζουν λίγο από το συναισθηματικό φορτίο που ρέει αβίαστα από μέσα της.

Την ευχαριστώ από καρδιάς για την κουβέντα που κάναμε, στην οποία φτάνοντας στο τέλος, ένιωσα να μου έχει καταθέσει, ένα κομμάτι από την ψυχή της…

-κα Αργυροπούλου, είστε η στιχουργός του τραγουδιού «Δε θα σ’ αφήσω πίσω», ενός τραγουδιού αφιερωμένο στους πρόσφυγες αλλά και στα ζώα που αναγκάζονται να γίνουν μάρτυρες της φρικαλεότητας των πολέμων. Μοιραστείτε μαζί μας τα συναισθήματα που σας κατέκλυζαν καθ’ όλη τη διάρκεια της δημιουργίας του.

Επειδή ασχολούμαι με το κομμάτι της φιλοζωίας, κάποια στιγμή βρέθηκα με περισσότερες από 200-300 φωτογραφίες προσφύγων της Ουκρανίας με τα ζώα τους καθώς και από πληθώρα ειδήσεων που ενημέρωναν με αριθμούς για τις απώλειες ανθρώπων και ζώων.

Πρόσωπα κάποια ψυχρά και ανέκφραστα, σε μια προσπάθεια να μη λυγίσει η ψυχή, με μάτια χαμένα ή μουσκεμένα στο δάκρυ, με ζωγραφισμένα την απόγνωση, το φόβο, την ανασφάλεια, το θυμό. Έβγαζαν απορία και απογοήτευση για τον κόσμο που ζούμε, αποδοκιμασία για την πολιτική των μεγάλων και ταυτόχρονα μια τρομακτική δύναμη. Ήταν λες και το “ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ” συνοδευόταν άλλοτε από ένα ερωτηματικό και άλλοτε από ένα θαυμαστικό και εναλλάσσονταν σε χρόνο μηδέν.

Όλα αυτά έκαναν κατάληψη στην ψυχή μου. Μου έκανε τεράστια εντύπωση ο τρόπος που κράταγαν αγκαλιά τα ζώα τους, το πώς μέσα σε μια τόσο άγρια κατάσταση άντεχαν να είναι τόσο εκδηλωτικοί και τρυφεροί. Βίωσα τα συναισθήματα τους, βέβαια από το σπίτι μου και εκ του ασφαλούς… Ένιωθα σαν να τους ακούω να τραγουδάνε και οι εικόνες μου έδωσαν τα λόγια.

-Πως γεννήθηκε η ιδέα του μοναδικού αν δεν απατώμαι τραγουδιού που κάνει μνεία στα ζώα; Πέραν από το έναυσμα του πολέμου που μαίνεται στην Ουκρανία, τι άλλο έχει συνδράμει για τη δημιουργία του;

Η ιδέα ήταν κοινή του “Σκύλος στο Δρόμο” και της Γεωργίας Σκιαδοπούλου, Προέδρου της Φιλοζωϊκής Επιτροπής του Δήμου Δάφνης-Υμηττού μετά από μια κουβέντα που κάναμε για όλα αυτά που άναυδοι παρακολουθούσαμε στις ειδήσεις και είχαν αντίκτυπο και στα ζώα.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων και την γιορτή που οργάνωσε ο δήμος ένα χρόνο πριν, το “Δε θα σ’ Αφήσω Πίσω” έκανε τότε την πρώτη του ζωντανή παρουσίαση. Όσον αφορά στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης σας, που αποκαλύπτει βαθιά ενσυναίσθηση, άλλοι παράγοντες που συνέβαλαν στη γέννηση ενός τραγουδιού που πιθανόν κάποιοι να χλευάσουν είναι η συνειδητοποίηση του ότι «αυτά που ζούμε ως πλανήτης δεν έχουν επιστροφή», οι επιπτώσεις είναι τεράστιες.

Όλοι είναι ή δηλώνουν έτοιμοι να πατήσουν το κουμπί του πολέμου καθώς τους φαίνεται πιο εύκολο από το να πατήσουν μια και καλή εκείνο της ειρήνης. Με τραγική ειρωνεία το πιο άγριο θηρίο να είναι αυτό που θεωρείται το πιο πολιτισμένο. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

-Πρόκειται για στίχους γεμάτους πόνο, θλίψη, απογοήτευση, αγωνία, τραγικότητα, αλλά και αγάπη, αλληλεγγύη και σίγουρα μια χροιά ελπίδας και υπόσχεσης που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη τέτοιες στιγμές. Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στο κοινό, μέσα από τους τόσο περιγραφικούς και δυνατούς στίχους;

Η Κατανόηση, ο Σεβασμός, η Αλληλεγγύη, η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη και η Ειρήνη είναι πόλεις στην ίδια Χώρα που λέγεται Αγάπη και είναι η παγκόσμια και χωρίς σύνορα πατρίδα όλων μας. Αν δώσουμε υπόσχεση ο καθένας στον εαυτό του να μην προσπερνά αυτές τις έννοιες και τις υιοθετήσουμε, θα έχουμε επιτύχει τον σκοπό μας πάνω στη γη.

-Πράγματι, ενόψει των καταστροφικών και ολέθριων καταστάσεων που κρύβουν οι πόλεμοι, οι άνθρωποι προσπαθούν απεγνωσμένα να χωρέσουν σε μια βαλίτσα, όλο τους το βιός. Τι θέση έχουν σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις τα ζώα;

Το ζώο είναι ακόμα πιο φοβισμένο και αποπροσανατολισμένο από αυτόν που παίρνει τον δρόμο της προσφυγιάς. Το δικό του βιος είναι ΜΟΝΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ. Αν το αφήσει πίσω δεν έχει σχεδόν καμία πιθανότητα να τα καταφέρει. Από την άλλη, το ζώο-προσφυγάκι είναι κομμάτι κι απ’ το δικό του βιος, το βιος της ψυχής του. Και τι είναι το βιος της ψυχής μας, αν όχι ό,τι αγαπάμε;

-Τα ζώα έχουν αποδείξει πολλές φορές, ότι προσφέρουν αμέριστη αγάπη στον άνθρωπο, συντροφιά και ασφάλεια και για πολλούς θεωρούνται μέλη της οικογένειάς τους. Τι θωρείτε ότι είναι ορθό να πράξει ο άνθρωπος, σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης όπως ο πόλεμος;

Δυστυχώς σ’ έναν πόλεμο-κατά τη διάρκεια του και με τόσα συναισθήματα να σε κατακλύζουν το σωστό και το λάθος μπερδεύονται. Καθένας μας “έξω από τον χορό” εύκολα μπορεί να κρίνει και να κατακρίνει τον άλλον λέγοντας με έμφαση πως εκείνος ποτέ δεν θα πρόδιδε το δικό του ζώο συντροφιάς.

Είδαμε εικόνες κάποιων να δίνουν τα παιδιά τους σε αγνώστους στην προσπάθεια τους να τα σώσουν και μετά πήγαν να τα βρουν. Στον πόλεμο λειτουργείς με το ένστικτο και όχι με λογική. Το γλυκό, το τρυφερό και το ανθρώπινο είναι να μην τίθεται καν το δίλημμα, όταν αφορά σε ζωές. Αλλά…

-Θεωρείτε ότι ο πολιτισμός και δη η μουσική είναι σε θέση να συνεισφέρει δυναμικά σε χώρες που δοκιμάζονται από τον πόλεμο και αν ναι, με ποιον τρόπο;

Η τέχνη, σε κάθε μορφή της, είναι δημιούργημα ενός εσωτερικού πολέμου. Πρόκειται για τον μόνο πόλεμο που όταν διεξάγεται είναι λυτρωτικός, αφού μέσα στο δημιούργημα σου βάζεις την ψυχή σου, ξεδιπλώνοντας το πιο αυθεντικό σου κομμάτι.

Ο άλλος πόλεμος, αυτός που μετριέται με απώλειες, δοκιμάζοντας τις αντοχές των ζωντανών είναι το άθλιο δημιούργημα του ανθρώπου όταν απομακρύνεται από την εξέλιξη, τον πολιτισμό και την αλήθεια του. Η τέχνη πετυχαίνει ακριβώς αυτό. Ενώνει και μας βοηθά να επικοινωνήσουμε την αλήθεια μας και να επιστρέψουμε σε αυτήν. Να εκφράσουμε συναισθήματα και να μοιραστούμε.

“We are the world”… λέει το τραγούδι και απαντά στο γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεκινά ένας πόλεμος. «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά» έλεγε η Βέμπο και τα παιδιά ορκίστηκαν να νικήσουν για την πατρίδα και για όσους περίμεναν πίσω. Οι στρατιώτες ξεκουράζονται σιγοτραγουδώντας κι οι πρόσφυγες μ’ ένα τραγούδι-οδηγό παίρνουν το δρόμο.

-Πείτε μας λίγα λόγια για το ηλεκτρονικό πολιτιστικό περιοδικό “ο σκύλος στο δρόμο”.

Το ηλεκτρονικό Περιοδικό «ΣΚΥΛΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ», ένας σκύλος αλήτης που σε πήγαινε σε διάφορες εκδηλώσεις, σου πρότεινε βιβλία να διαβάσεις και άλλα σχετικά, ολοκλήρωσε τον 8χρονο κύκλο ζωής του και πλέον είναι μια ομάδα καλλιτεχνών που μεγαλώνει και διευρύνεται και μέσα από δράσεις πολιτισμού στηρίζει τα αδέσποτα προσφέροντας στην Πανελλαδική Φιλοζωϊκή & Περιβαλλοντική Ομοσπονδία ή στις τοπικές φιλοζωϊκές δήμων.

Μέχρι στιγμής με τους Ιωάννα Εμμανουήλ, Γιώργο Κωνσταντινίδη, Τατιάνα Παπαμόσχου και Ρεγγίνα Αποστολάκου έχουμε κάνει συναυλίες στο Πεδίον του Άρεως με την αιγίδα της Περιφέρειας, στους δήμους Θρακομακεδόνων, Διονύσου, στην Κρήτη και αλλού ενώ είναι σχεδόν έτοιμη μια δισκογραφική δουλειά.

Με τον Γιώργο Παντέλογλου (μουσική σύνθεση-φωνή) και την Κέλλυ Βουδούρη φτιάξαμε το «Δε θα σ’ αφήσω πίσω» και προχωράμε, με την ευχή ο δεύτερος αυτός κύκλος ζωής του «Σκύλος στο Δρόμο» να κρατήσει περισσότερο από τον πρώτο.

Γιόλα Αργυροπούλου
Πριν κάποια χρόνια δημιούργησε το ηλ. περιοδικό ΣΚΥΛΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ. Εδώ ένας αδέσποτος σκύλος σε έβαζε δωρεάν μέσα σε όλες τις εκδηλώσεις και τα πολιτιστικά δρώμενα. Ο ίδιος Σκύλος ήταν και μανιώδης αναγνώστης. Οι σκύλοι, όταν δεν έχουν νέα ερεθίσματα βαριούνται.

Έτσι το ηλεκτρονικό περιοδικό μεταμορφώθηκε κάποια στιγμή σε Καλλιτεχνική Ομάδα με φιλοζωική προδιάθεση, διάθεση και δράση! Μέλη της γράφουν και ερμηνεύουν τραγούδια για τα αδέσποτα δίνοντας συναυλίες σε όλη την Ελλάδα προκειμένου να τα στηρίξουν.(εννοείται, η στήριξη δεν αφορά μόνο τους σκύλους!).

Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η τραγωδία ανθρώπων και ζώων που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν, την έκανε να γράψει το τραγούδι «Δε θα σ’ αφήσω πίσω» σε σύνθεση Γιώργου Παντέλογλου, ντουέτο που ερμηνεύει ο συνθέτης και μουσικός, με την Κέλλυ Βουδούρη.

Δείτε το βίντεο στο YouTube εδώ!

Έγραψε ένα βιβλίο. Από αυτά τα «ατίθασα» που δεν τα εντάσσεις εύκολα σε κατηγορία. Ακολουθούν άλλα δύο «ανένταχτα» . Η συγγραφέας τους φαίνεται να έχει πρόβλημα με τις ταμπέλες και τους απόλυτους ορισμούς.

Επί 20 χρόνια, σε γνωστό τηλεοπτικό περιοδικό κρατούσε τη στήλη του βιβλίου και του θεάτρου, παίρνοντας παράλληλα τις συνεντεύξεις των καλεσμένων της εβδομάδας. Για άλλα 10 συνεργαζόταν σε μόνιμη βάση με τα περισσότερα περιοδικά μεγάλου εκδοτικού οργανισμού και άλλων μικρότερων ενώ είχε περιστασιακά φλερτ με εφημερίδες και διαφημιστικές εταιρίες, μιας και οι σπουδές της αγαπούσαν το γράμμα Δ! Δημοσιογραφία και Διαφήμιση.

Από χρόνια είναι μέλος της ΕΣΠΗΤ. Η ταυτότητα, στο επάγγελμα αναφέρει δημοσιογράφος. Παρόλα αυτά το «συγκεκριμένο ρούχο την στενεύει». Το «εργάτης της γραφής» μάλλον της πάει καλύτερα. Με λίγα λόγια αν ήταν…πρόβατο θα ανήκε στα «ελευθέρας βοσκής». Ως πρόβατο έχει φερθεί πολλές φορές. Έχει υπάρξει ωστόσο και λύκος…

Γράφει η Κατερίνα Σιδέρη, [email protected]
”Γεννήθηκα και ζω στις Πλαταιές Βοιωτίας. Σπούδασα Πληροφορική & Φυσικές Επιστήμες και το γράψιμο παντός είδους είναι η μεγάλη μου αγάπη. Το διάβασμα και οι μοναχικοί περίπατοι στη φύση, γεμίζουν ευχάριστα τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου. Έμπνευσή μου αποτελεί κάθε τι που μπορεί να μας διδάξει και να μας προσφέρει το έναυσμα να δούμε τη ζωή από άλλη οπτική”.

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα