“Πού πάνε, πες, παππού, οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν;
Μέσα στη γη μπαίνουν βαθιά ή στα ουράνια ανεβαίνουν;”

“Δεν είμαι σίγουρος”, είπε ο παππούς, “απ’ ό,τι όμως δείχνει,
στα όνειρα μας έρχονται, κι αυτά έχουν για σπίτι”.
David Lodge, Deaf sentence, μτφ Έφη Τσιρώνη

“Το κωμικό, όντας η αίσθηση του παραλόγου, μου φαίνεται πιο απελπιστικό από το τραγικό. Το κωμικό δεν προσφέρει έξοδο”.
Ευγ. Ιονέσκο

Τον είχα δει από κοντά τον Ρόμπιν Γουίλιαμς, πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια. Ήταν καλοκαίρι, Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ. Δούλευα σερβιτόρος στην Νάξο και ιδροκοπούσα ανηλεώς.Κατάλαβα ότι υπήρχε κάτι που άξιζε να κοιτάξεις από τα κεφάλια των πελατών, όχι όλων, αλλά πολλών, που στράφηκαν προς τον πεζόδρομο.

Ο Γουίλιαμς φορούσε άσπρο παντελόνι και λινό πουκάμισο ίδιου χρώματος. Στα πόδια σανδάλια. Ήταν μια σπιθαμή άνθρωπος, σαν καλικάντζαρος, μαυρισμένος πολύ. Χαμογελούσε, με εκείνον τον τρόπο που σε έκανε να πιστεύεις ότι όλα θα πάνε καλά.

Δεν δημιουργήθηκε πανικός ούτε ξεκίνησαν να πέφτουν πάνω του θαυμαστές και θαυμάστριες (όπως είδα να συμβαίνει αρκετά χρόνια μετά, όταν περνούσε κάποιος Έλληνας ποπ τραγουδιστής της σειράς, με ύφος Έλβις Πρίσλεϊ).

Οι άνθρωποι μόνο τον έδειχναν, με το κεφάλι και τα μάτια, και εξηγούσαν στο διπλανό τους ποιος είναι. Δεν είδα κανέναν να του ζητάει αυτόγραφο ή έστω να τον χαιρετάει. Μόνο τον κοιτούσαν και χαμογελούσαν.

Ήταν σαν μια επιδημία θυμηδίας.

Σαν εκείνη την ταινία του Disney, το Fantasia, όπου δείχνει την Άνοιξη να πετάει κι απ” όπου περνάει να ανθίζουν λουλούδια, να πρασινίζει η γη.Έτσι, καθώς περνούσε εκείνος ο μικρόσωμος άντρας, άνθιζαν τα πρόσωπα των ανθρώπων (και αυτό δεν είναι μεταφορά). Χωρίς να κάνει κάτι διαφορετικό ή κάτι τρελό. Αρκούσε να τον κοιτάξεις και χαμογελούσες.

Δεν ήταν αστείος ή κωμικός ή γελοίος. Έχω δει πολλούς γελοίους ανθρώπους και συνήθως αυτοί φορούν τη μάσκα της σοβαροφάνειας και την ανωτερότητας.Ο Ρόμπινς δεν ήταν έτσι. Αυτό που εισέπραττες από το πρόσωπο του ήταν… Καλωσύνη, ναι, αυτό ήταν. Σαν να έβλεπες έναν καλό άνθρωπο, τίποτα άλλο.

Και θυμάμαι τη χαρακτηριστική φράση του Θανάση Βέγγου: “Καλοί μου άνθρωποι!”.Σε πολλούς μπορεί να μην άρεσε ο Βέγγος ως ηθοποιός, αλλά ποιος θα τολμούσε να πει, όταν έβλεπε το πρόσωπο του, ειδικά όταν γέρασε, ειδικά σε τραγικούς ρόλους, όπως στο “Βλέμμα του Οδυσσέα” ή στο “Ψυχή Βαθιά” ότι δεν ήταν ένας Καλός Άνθρωπος;

Πηγή :sanejoker

Thessaloniki Arts and Culture,http://www.thessalonikiartsandculture.gr/