Θάνος Ανεστόπουλος. Ένα όνομα, μια ιστορία γεμάτη από μουσική και ποίηση. Γιατί ο ήχος και οι στίχοι αυτού του ανθρώπου δε θα μπορούσαν να είναι τίποτα άλλο, από ατόφια ποίηση. Η φωνή, η ψυχή και η καρδιά του συγκροτήματος «Διάφανα Κρίνα» άφησε την τελευταία της πνοή, στις 3 Σεπτεμβρίου του 2016, «χτυπημένος» από την επάρατη νόσο.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη στις 3 Φεβρουαρίου του 1967 και μεγάλωσε στη Νέα Ζωή, στο Περιστέρι. Το 1991 δημιούργησε το συγκρότημα «Διάφανα Κρίνα» μαζί με τους: Τάσο Μαχά, Νίκο Μπαρδή, Παντελή Ροδοστόγλου, Κυριάκο Τσουκαλά και τον Παναγιώτη Μπερλή που προστέθηκε λίγα χρόνια αργότερα. Τα Διάφανα Κρίνα σηματοδότησαν μιαν ολόκληρη γενιά με τη μουσική τους, ενώ έπαιξαν δίπλα σε τεράστια ονόματα του εξωτερικού, όπως οι Sisters of Mercy και οι Tindersticks. Κάποτε, ο Θάνος Ανεστόπουλος, είπε για τη μουσική, πως «αν δεν υπήρχε, θα προσπαθούσα να την εφεύρω, αλλιώς θα δυσκολευόμουν ν’ αναπνεύσω φυσιολογικά».

Μετά τη διάλυση της μπάντας, τον Ιούνιο του 2009, ακολούθησε σόλο καριέρα. Ήταν μια δύσκολη περίοδος για τον Ανεστόπουλο, αφου αντιμετώπιζε προβλήματα με το αλκοόλ, ένα χωρισμό και το θάνατο του αγαπημένου του αδερφού. Το 2012 επέστρεψε με ένα δικό του, προσωπικό άλμπουμ με τίτλο «Ως το Τέλος», ενώ παράλληλα έκανε live και εκθέσεις ζωγραφικής. Ήταν ήδη γνωστό ότι οι στίχοι του Θάνου θύμιζαν ποίηση, αλλά το 2015 κυκλοφόρησε και επίσημα την ποιητική του συλλογή «Αρχίζω με το σ’αγαπώ».

Την ίδια χρονιά, έγραψε στην επίσημη σελίδα του στο Facebook: «Επιθυμώ να αρθρώσω αυτήν την ασθένεια και να το μοιραστώ μαζί σας, παρά να συνεχίσω να αποφεύγω την αλήθεια. Πάσχω από μεταστατικό Καρκίνο των Οστών. Ζω το στάδιο της αποδοχής αυτής της νέας καθημερινότητας που είναι γεμάτη από όμορφες και άσχημες διαπιστώσεις. Είμαι σε μια δύσκολη μάχη, μα νιώθω δυνατός και μαχητής και ελπίζω να βγω νικητής από αυτήν. Θέλω να σας στείλω όλη τη θετική μου ενέργεια. Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας. Γιατί συχνά στην καθημερινότητα μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας και ξεχνώντας τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε». Το Σεπτέμβριο του 2015, δόθηκε προς τιμήν του μια μεγάλη συναυλία στο Γκάζι, με σύσσωμη την ομάδα των Διάφανων Κρίνων και αγαπημένους φίλους-μουσικούς, όπως ο Γιάννης Αγγελάκας, οι Last Drive και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Ένα χρόνο μετά, ο αγαπημένος τραγουδοποιός και άνθρωπος, Θάνος Ανεστόπουλος, φεύγει από τη ζωή, αφήνοντας πίσω μια τεράστια παρακαταθήκη από λόγια, στίχους, μουσικές, αλλά και ένα τεράστιο πλήθος κόσμου, που θα τον θυμάται για πάντα …

«Καταραμένοι Ποιητές»

Πεθαίνουν οι καλύτεροι και μόνο οι σάπιοι μένουν
Φεύγουν οι ομορφότεροι το πνεύμα μας μαραίνουν
Καταραμένοι ποιητές οι στίχοι σας νεφέλες
Ματαίως ζουν οι σαρωτές μοιάζουν ψυχές θλιμμένες
Πεθαίνουν οι καλύτεροι οι ποιητές της θλίψης
Και ζουν οι αθλιότεροι εκπρόσωποι της σήψης
Μυσταγωγία σκοτεινή η απαγγελία των στίχων
Και εμπειρία οδυνηρή η ενσάρκωση των ήχων
Πεθαίνουν οι καλύτεροι αυτοί που είχαν μέλλον
Και ζουν οι αναξιότεροι δίχως να έχουν μέλλον
Καταραμένοι ποιητές απάγκιο στον εφιάλτη
Άρμα του σκότους απ’ το χθες ασ’την τη μνήμη ασ’τη
Πεθαίνουν οι καλύτεροι αυτοί που δεν προλάβαν
Να δούνε τη μαυρήτερη αυγή αυτοί δε μεταλάβαν
Καταραμένοι ποιητές σε τούτη τη μπαλάντα
Ματαίως ζούνε οι σαρωτές δε φτάνουν τα σαράντα
Νέοι πεθαίνουν μα έχουνε τη ωριμάδα γέρων
Μαζί και σκοτεινάδα
Γεματοι εκλάμψεις θαυμαστές οι όμορφοι πως φεύγουν
Οι όμορφοι πως φεύγουν.

«Τελευταίος Σταθμός»

Σβήνει το φως
από τα μάτια μου
κι όλα όσα έζησα
μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ
στον τελευταίο σταθμό
με όλα όσα αγάπησα
και πήγαν χαμένα.

Δε μετανιώνω πια,
όλα ή τίποτα,
δάσος και ερημιά,
αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.

Σαν νοσταλγώ
πουλιά με παν μακριά,
πόνο δεν νιώθω πια
μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες
πως η ζωή είν’ στιγμές,
κύμα που σκάει σ’ ακτές,
κερί που λιώνει.

Δε μετανιώνω πια
όλα ή τίποτα,
δάσος και ερημιά,
αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και μαζί βροχή
κι ούτε για μια αιωνιότητα
δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι κόλαση, παράδεισος μαζί
κι αυτά που έζησα
είτε άσχημα, είτε όμορφα
ήσαν εγώ κι εσύ.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και βροχή μαζί.

«Μικρές Αλήθειες»

Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου,
να `χουν τα μάτια σου αλάτι απ’ τα παλιά.
Να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου
να `χουν τα χέρια μου γεμίσει με πουλιά.

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου,
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ’ τα παλιά.
Ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να `τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά.

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου,
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά;

Δε θα δειπνήσω πια με τη φωνή σου,
δε θα ζητήσω βάλσαμο απ’ τα παλιά.
Θα μπω σ’ ένα πλοίο και θα ρωτήσω
στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά.

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή σου,
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ’ τα παλιά.
Ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να `τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά.

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά;
Έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ’ αλήθειες
μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ’ το βορρά.

Ας είν’ τα χέρια σου, τα μάτια και η πνοή σου
να μ’ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα,
να με κοιτάζουνε φευγαλέα ερωτικά,
να ξεφυσάει η πνοή σου απ’ το βορρά.

Επιμέλεια – Κείμενο: Δάφνη Τσάρτσαρου