Μια από τις τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου, και συγκεκριμένα την 27η, επέλεξαν από τον ΟΗΕ να την καθιερώσουν ως Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος.
Έχουμε όλα αυτά τα χρόνια διαβάσει εκτενώς για τις κτηνωδίες, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των αιχμαλώτων, τις απάνθρωπες εργασίες, την πείνα, τις κακουχίες και τα ασύλληπτα βασανιστήρια που υπέμειναν στωικά χιλιάδες Εβραίοι, στα στρατόπεδα θανάτου και δει στο πιο σκληροπυρηνικό, και διαβόητο δημιούργημα όλων των εποχών, το Άουσβιτς.
Μνήμες μελανές που οι περισσότεροι διασωθέντες, δεν κατάφεραν να αποβάλλουν από την ψυχή τους, για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Θύμησες που τους βασάνιζαν και τους στερούσαν τη δυνατότητα να συνεχίσουν απρόσκοπτα να ζουν και αναμνήσεις που πότισαν βαθιά το δηλητήριό τους και τους κρατούσαν δέσμιους στα υπόγεια των φυλακών που ποτέ δε ξέχασαν.
Αναμοχλεύοντας στα συρτάρια της ιστορίας και αηδιασμένη από τα φρικτά πάθη που σημάδεψαν για πάντα ανεξίτηλα όλη την ανθρωπότητα, ξέθαψα μια άσημη γυναίκα που κατάφερε με περίσσεια αγνή αγάπη, ανθρωπιά και δύναμη, να δώσει σε όλους εμάς ένα μάθημα ανιδιοτέλειας, θάρρους και σεβασμού απέναντι στην αξία της ζωής.
Μιλώ για την σε πολλούς άγνωστη Πολωνέζα Στανισλάβα Λετέινσκα, η οποία προσπάθησε και διέσωσε δεκάδες νεογέννητα βρέφη από σίγουρο θάνατο.
Η Στανισλάβα Λετέινσκα ήταν μαία και ασκούσε το επάγγελμά της από νεαρή ηλικία στην άλλοτε ελεύθερη Πολωνία. Ήταν παντρεμένη και είχε 4 παιδιά. Το 1939, οι πολεμόφιλοι Γερμανοί, μετατρέπουν την περιοχή όπου διέμενε η Στανισλάβα σε γκέτο και η ίδια θεωρεί χρέος της να βοηθά κρυφά Εβραίους να σωθούν από τα νύχια των διωκτών τους. Η δράση της γρήγορα αποκαλύπτεται από το άγρυπνο βλέμμα της Γκεστάπο, ο σύζυγός της σκοτώνεται και η ίδια με τα παιδιά της μεταφέρονται άρδην σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Έχοντας έντονο το αίσθημα της επιβίωσης και του θάρρους της γνώμης της, αποφασίζει και ενημερώνει τους γιατρούς για τις μαιευτικές της γνώσεις, που αποτελούσαν πολύτιμο εφαλτήριο τόσο για την ίδια όσο και για τις έγκυος κρατούμενες.
Πολλές από τις Εβραίες γυναίκες που κυοφορούσαν, δεν έφταναν στον τοκετό, λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης, λόγω των αναγκαστικών αμβλώσεων ή λόγω της επιβεβλημένης εξόντωσής τους στον απάνθρωπο θάλαμο των αερίων.
Όσες κατάφερναν να βιώσουν την ιερή γέννηση των μωρών τους, λάμβαναν την φροντίδα της μαίας που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να απαλύνει τον πόνο τους και να τις παρηγορήσει με κάθε μέσο, αρνούμενη σθεναρά να υπακούσει με κίνδυνο τη ζωή της, στον άγραφο νόμο που επικρατούσε στην μαιευτική πτέρυγα, όπου μετά τη γέννηση πολλά από τα μωρά πνίγονταν μπροστά στα μάτια των μητέρων τους.
Υπήρχαν και περιπτώσεις, όπου αν τα μωρά διέθεταν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και χαίρανε άκρας υγείας, δίνονταν για υιοθεσία σε οικογένειες Ναζί, αν κατάφερναν να σωθούν από το φονικό χέρι της ίδιας της μάνας τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις η μαία Στανισλάβα, σημάδευε με κάποιο τρόπο το δέρμα των βρεφών (ονομάστηκε «το τατουάζ της σωτηρίας»), ώστε αργότερα να μπορέσουν να τα αναγνωρίσουν οι βιολογικές τους μητέρες.
Όσες γυναίκες δεν ήταν Εβραϊκής καταγωγής, είχαν δικαίωμα να κρατήσουν κοντά τους τα παιδιά τους για περιορισμένο χρονικό διάστημα, μιας και οι κακουχίες και οι συνθήκες διαβίωσης τα οδηγούσαν σε βέβαιο θάνατο.
Η «μητέρα» του Άουσβιτς, υπολογίζεται ότι ξεγέννησε ~ 3.000 βρέφη, εκ των οποίων, τα μισά περίπου απαγχονίστηκαν, άλλα πέθαναν λόγω συνθηκών, κάποια δόθηκαν για υιοθεσία και πολύ λίγα επιβίωσαν μέσα στο στρατόπεδο.
Η διδακτική ιστορία της, είδε το φως της δημοσιότητας αρκετά χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου και το 1970 σε εκδήλωση προς τιμήν της στη Βαρσοβία, συναντήθηκε σε κλίμα συγκίνησης με μητέρες και παιδιά που η ίδια είναι συνδράμει στη διάσωσή τους.
Ως επίλογο, επιλέγω έναν στίχο από ποίημα του Ελύτη ελαφρώς παραποιημένο, αποδίδοντας φόρο τιμής σε όλα τα θύματα του ολοκαυτώματος.
Θα πενθώ πάντα μ’ ακούτε; για εσάς…
Γράφει η Κατερίνα Σιδέρη, [email protected]
”Γεννήθηκα και ζω στις Πλαταιές Βοιωτίας. Σπούδασα Πληροφορική & Φυσικές Επιστήμες και το γράψιμο παντός είδους είναι η μεγάλη μου αγάπη. Το διάβασμα και οι μοναχικοί περίπατοι στη φύση, γεμίζουν ευχάριστα τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου. Έμπνευσή μου αποτελεί κάθε τι που μπορεί να μας διδάξει και να μας προσφέρει το έναυσμα να δούμε τη ζωή από άλλη οπτική”.
