Η παύση και το «πάγωμα» της ζωής, ο αναγκαστικός εγκλεισμός, ο φόβος για τη ζωή, η πληθώρα αρνητικών ειδήσεων είναι παράγοντες που επηρεάζουν καταλυτικά τη ψυχική υγεία όλων των ανθρώπων. Κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσιμης περιόδου, είμαστε όλοι ευάλωτοι ψυχολογικά και ιδιαίτερα τα παιδιά.
Η κοινωνική αποστασιοποίηση και αυτοαπομόνωση οδηγεί σε τρόπους διαφυγής και εκτόνωσης μέσω διαδικτύου. Αυτό αποτελεί το μοναδικό μέσο ψυχαγωγίας το οποίο κυριαρχεί πλέον στη διαφορετική μας καθημερινότητα και στο οποίο ελλοχεύει κινδύνους ακόμη και με απειλές κατά ζωής.
Σύγχρονες μορφές εκφοβισμού με μορφές επικίνδυνων διαδικτυακών παιχνιδιών παρακινούν αδύναμους και ευαίσθητους χαρακτήρες παιδιών να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Η ψυχολογική κατάσταση είναι αυτή που οδηγεί σε αυτοκαταστροφικές και αυτοκτονικές τάσεις και δυστυχώς αυτή τη περίοδο υπάρχει «πρόσφορο» έδαφος για την υποκίνηση των ανθρώπων προς αυτές τις πράξεις.
Στην αναζήτηση τρόπων εξωτερίκευσης του θυμού και της έντασης που προέρχονται ως απόρροια του εγκλεισμού, οι περισσότεροι νέοι εκτονώνονται στον εικονικό κόσμο του διαδικτύου. Η διαδικτυακή επικοινωνία και συμμετοχή σε εθιστικά παιχνίδια τους «βοηθούν» να ξεφύγουν από το άγχος και την έλλειψη κοινωνικότητας.
Όσοι χαρακτηρίζονται από μοναχικότητα και εσωστρέφεια, αποτελούν τα ευκολότερα θύματα στα παιχνίδια με οδηγίες για κατάκτηση «επάθλου». Αυτή η διαδικασία, ενισχύει την αυτοεκτίμησή τους, προσφέροντας ικανοποίηση που επιτυγχάνεται μέσω έκκρισης αδρεναλίνης, παραγκωνίζοντας ότι αυτό γίνεται εις βάρος της ζωής τους.
Συγκεκριμένα, παιχνίδια όπως η «μπλε φάλαινα» καθώς και η νεότερη εκδοχή με τίτλο «Jonathan Galindo» τα οποία ενθαρρύνουν τους παίκτες να αντιδράσουν ακραία, να αυτοτραυματιστούν ή να ακολουθήσουν «νύχτες τρόμου», εκθέτοντας τον εαυτό τους στον απόλυτο κίνδυνο. Ακολουθώντας σταδιακά τις οδηγίες – εντολές, ανεβαίνει το επίπεδο δυσκολίας και η προκλήσεις αυξάνονται, καθιστώντας τη διαδικασία πιο εθιστική και εμμονική.
Οι αυτοκαταστροφικές τάσεις, οφείλονται σε μια σειρά από εσωτερικούς παράγοντες που παρακινούν το άτομο σε αυτές τις κινήσεις. Η κατάθλιψη και οι αγχώδεις διαταραχές είναι από τους βασικότερους λόγους για τις σκέψεις παραμέλησης της ζωής ακόμη και της αυτοχειρίας. Πρόκειται για τα αισθήματα απελπισίας και απογοήτευσης, λόγω των δύσκολων συνθηκών, που χρήζουν άμεσης ψυχολογικής παρέμβασης.
Ο βομβαρδισμός δυσάρεστων ειδήσεων, προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη αβεβαιότητα και φοβίες για τη ζωή. Η απουσία της οικογενειακής στήριξης και η έλλειψη ενδιαφέροντος γονέων προς τα παιδιά, επιτρέπει σε αυτά να στραφούν προς αναζήτηση διαδικτυακών «φίλων» και στον μετέπειτα εθισμό στον ψηφιακό εικονικό κόσμο.
Επιπλέον, το οικογενειακό ιστορικό ψυχικών διαταραχών καθώς και το τοξικό περιβάλλον, είναι παράγοντες που μπορεί να συμβάλλουν στην κατάθλιψη και σε τάσεις απειλητικές για τη ζωή. Συνήθως, αυτό που αναζητεί κάποιος στο διαδικτυακό «δωμάτιο», είναι αυτό που του λείπει από το φυσικό του δωμάτιο και σπίτι. Επομένως, το οικογενειακό περιβάλλον πρέπει να χαρακτηρίζεται από ασφάλεια, αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη.
Συμπερασματικά, η περίοδος της πανδημίας και οι δυσμενείς συνθήκες ζωής συμβάλλουν στην διατάραξη της ψυχικής υγείας όλων και οφείλουμε να ενισχυθούμε με δύναμη και υπομονή. Προτεραιότητα όλων είναι η διαφύλαξη της ψυχικής υγείας των παιδιών που εκτίθενται καθημερινά στους διαδικτυακούς κινδύνους.
Κρίνεται απαραίτητο να παρατηρούμε οποιοδήποτε δείγμα αδυναμίας, αλλαγής συμπεριφοράς, παραμέλησης του εαυτού του συνανθρώπου μας και να κινητοποιούμαστε λαμβάνοντας το σοβαρά υπόψιν. Οι συμπεριφορές αυτές δεν πρέπει να υποβαθμίζονται, ούτε να θεωρούνται σημεία εγωκεντρισμού και απαιτούν εγρήγορση.
Η ενθάρρυνση, η ενίσχυση της ενσυναίσθησης και αυτοεκτίμησης και η διατήρηση της ψυχικής γαλήνης είναι τα εφόδια που μας καθιστούν «ασφαλείς» στη δύσκολη αυτή εποχή.
της Αντιγόνης Κολιού
