Αεροδρόμιο Μακεδονία, αίθουσα αναμονής, πέρυσι τέτοια εποχή. Μια μικρομάνα παλεύει να αποδειχθεί αντάξια του ρόλου της, ενώπιον των υπόλοιπων ταξιδιωτών αλλά κυρίως, ενώπιον του ίδιου της του εαυτού.

Το μωρό της κρεμασμένο στο στήθος, κλαίει, ουρλιάζει, επαναστατεί. Τα φώτα, ο κόσμος, η κίνηση, το έχουν αναστατώσει και μετατρέπουν ένα απλό γεύμα θηλασμού σε μικρό μαρτύριο.

Το μεγάλο της αγοράκι, γύρω στα 4μιση, δεν λέει να της το κάνει πιο εύκολο. Επιμένει να παίζει κρυφτό ανάμεσα στα καθίσματα, να τριγυρνά ανάμεσα στους περαστικούς και όσες φορές κι αν το προέτρεψε, συμβούλεψε, στο τέλος διέταξε, να καθίσει δίπλα της ήρεμα και να μην απομακρύνεται, εκείνο δεν έδειχνε την παραμικρή διάθεση για συνεργασία. Γιατί άλλωστε; Το αεροδρόμια δείχνουν να έχουν τόση πλάκα! Ώσπου αποφασίζει να της δώσει την χαριστική βολή. «Μαμά, κατουριέμαιιιιι!!!!»

Η μικρομάνα έχει πελαγώσει. Δεν είναι κούραση αυτό που διαγράφεται στο βλέμμα της. Είναι απόγνωση. Χωρισμένη στα δύο, προσπαθώντας να ανταποκριθεί στο φαντασιακό ιδανικό της παντοδύναμης μητέρας, με τα βλέμματα των ταξιδιωτών σε ρόλο άτυπου κριτή, έχει πλήρη επίγνωση ότι το ταξίδι που την περιμένει είναι μακρύ και απαιτητικό. Και δεν εννοώ το αεροπορικό ταξίδι…
Θέλω να της πω ότι την καταλαβαίνω. Θέλω να της πω ότι έχω πελαγώσει σε πολύ πιο εύκολες καταστάσεις και με μείον ένα παιδί στη σύνθεση. Θέλω να της πω να μην ντρέπεται. Αλλά ντρέπομαι.

Ώσπου από μια θέση λίγο πιο πίσω, σηκώνεται ΕΚΕΙΝΗ. Είναι γύρω στα 65, γκριζομάλλα και κοντούλα, αλλά με κορμί γεμάτο σφρίγος και νεύρο. Δεν χάνει χρόνο σε αυτονόητες ερωτήσεις: «Μήπως θέλετε να σας βοηθήσω;» και «Τι μπορώ να κάνω για εσάς;» ΞΕΡΕΙ τι συμβαίνει. Ξεκινάει να παίζει με το αγοράκι κάτι σαν κρυφτό. Εκείνο δείχνει να τη συμπαθεί. Εκείνη κερδίζει την εμπιστοσύνη του. Ο μικρός ξεχνιέται για λίγο, αλλά συνεχίζει να απαιτεί το αναγκαίο: «Μαμά, κατουριέμαιιιι!!!»
«Έλα να πάμε μαζί τουαλέτα» του λέει, «άσε τη μανούλα να θηλάσει το αδερφάκι.»

Το αγοράκι κοιτάζει τη μαμά του. Η μικρομάνα κοιτάζει τη γυναίκα και νιώθει το κύμα της αυτολύπησης που την είχε πνίξει να υποχωρεί. ΕΚΕΙΝΗ είναι εκεί. Και εκείνη ΞΕΡΕΙ!
«Πήγαινε μαζί με την κυρία,» του λέει. «Η μανούλα θα σε περιμένει εδώ.»

Με το βλέμμα της στραμμένο στην πόρτα της τουαλέτας, η μικρομάνα, που στο μεταξύ είχε καταφέρει να ηρεμήσει το μωρό, μετά από λίγα λεπτά υποδέχεται ανακουφισμένη το αγοράκι της και ετοιμάζονται να ανέβουν στο αεροπλάνο. ΕΚΕΙΝΗ την ξεπροβοδίζει με τις βαλίτσες και τα μπαγκάζια και την ακούω να της λέει πριν την αφήσει στην πύλη του αεροδρομίου: “Όλες τα περάσαμε. Καλό ταξίδι κόρη μου!”

ΕΚΕΙΝΗ και η μικρομάνα, μου ήρθαν σήμερα στο νου καθώς σκεφτόμουν όλες τις υπέροχες Μητέρες που είχα την τύχη να συναντήσω στη ζωή μου, με πρώτη και παντοτινή, τη βιολογική μου μητέρα. ΕΚΕΙΝΗ, μου θύμισε πως η μητρότητα δεν είναι κατοχή. Είναι πρόθεση.

Σήμερα γιορτάζουν όλες εκείνες οι μητρικές φιγούρες που κάποια στιγμή στη ζωή μας, μας πήραν από το χέρι, μας παρηγόρησαν, μας φρόντισαν, μας έθρεψαν, μας καθοδήγησαν, μας στύλωσαν και μας έδωσαν το κουράγιο να προχωρήσουμε. Πολλές από αυτές δεν είχανε ποτέ δικά τους παιδιά. Και κάποιες από αυτές, δεν είχαν καν μήτρα. Ναι, υπάρχουν πολλοί άντρες – Μητέρες εκεί έξω.

Σήμερα γιορτάζει εκείνη η πτυχή της Ύπαρξης που αγαπάει, θεραπεύει, νοιάζεται, προστατεύει και δίνει ζωή.
Γιορτάζουν εκείνες οι στοργικές μορφές που μπορεί να μη μας χάρισαν ζωή βιολογικά, αλλά η παρουσία τους έδωσε Ζωή στη ζωή μας.

Γιορτάζουν οι πνευματικές μας Μητέρες, εκείνες οι συγγραφείς που μέσα από τις λέξεις τους έδωσαν απαντήσεις στις αγωνίες μας, έφτιαξαν κόσμους μέσα στους οποίους καθρεφτιστήκαμε και ξαναγεννηθήκαμε.

Γιορτάζουν οι θείες και οι γιαγιάδες που είναι εκεί σαν δεύτερες μητέρες, όταν η πρώτη εργάζεται ή τρέχει να τα προλάβει όλα.

Γιορτάζει εκείνη η φίλη που σε πήρε χθες αργά για να σου πει: «Ρε βλάκα, έχεις αδυνατίσει πολύ τελευταία… τρως καλά; Μην ξεχάσεις τον γυναικολόγο σου…»

Γιορτάζει εκείνη η Μητέρα που επέλεξε να μείνει άτεκνη, επειδή μεγάλωσε, θεράπευσε, δίδαξε, εκπαίδευσε, προστάτευσε εκατοντάδες άλλα παιδιά.

Γιορτάζει εκείνη η Μεγάλη Μητέρα, που κάτω από το φως και τη δύναμη της προσωπικότητά της χώρεσες, συγχώρεσες, προχώρησες.

Χρόνια πολλά σε όλες εκείνες τις Μητρικές Μορφές, που μας κάνουν να εμπιστευόμαστε και να αγαπάμε τη ζωή!

Σας ευχαριστούμε!

Γράφει η Σταυρούλα Παγώνα