Για να μπορέσει το παιδί να αναγνωρίσει την πατρική οντότητα, νομίζω πως τα κλειδιά είναι δύο.

Το ένα κλειδί το κρατά η μητέρα στην καρδιά της, εάν πράγματι αναγνωρίζει τον άντρα της ως πατέρα του παιδιού της , αναφέρεται σ΄αυτόν και τον αγαπά, τον ποθεί, τον θέλει.

Εάν υπάρχει η πατρική αναφορά στην καρδιά της και δεν τον βλέπει απλώς σαν τον κύριο ο οποίος φέρνει από το σούπερ μάρκετ τα πράγματα ή σαν μέσο να αποκτήσει παιδί, ή σαν μια δεύτερη πεθερά ή..ή… , εάν μέσα στην καρδιά της υπάρχει η πατρική εικόνα ως τρίτο σύστημα αναφοράς που εκείνη θαυμάζει και προσκολλάται σ΄αυτήν, αυτό θα γίνει αντιληπτό από το παιδί και θα διευκολυνθεί η σύνδεση του με τον πατέρα του.

Αν πάλι δεν υπάρχει αυτή η αναφορά, υπάρχει δηλαδή η απουσία της, το παιδί προσλαμβάνει τον πατέρα ως μητρική μορφή, ως υποκατάστατο μητέρας.
Ο πατέρας, αν και λειτουργεί πατρικά και ανδρικά στα μάτια του παιδιού εμφανίζεται ως μη-πατέρας και αυτό οδηγεί σε μείζονες συναισθηματικές προστριβές και ματαιώσεις μεταξύ τους.

Το δεύτερο κλειδί το κρατά ο πατέρας, αν ασχοληθεί ο ίδιος με το παιδί, ότι κι αν σημαίνει αυτό για την συγκεκριμένη ηλικία του παιδιού και ασχοληθεί και αναλάβει την γυναίκα του και μητέρα του παιδιού του.

Η απουσία άμεσης εμπλοκής του πατέρα με το παιδί του θα έχει τις αρνητικές της επιπτώσεις.
Δεν προάγεται έτσι ο αποχωρισμός του παιδιού από τον πατέρα και η εξατομίκευση του.

Δ. Κυριαζής Ψυχίατρος -παιδοψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής- ομαδικός αναλυτής , απόσπασμα από το βιβλίο ”Εγώ , Εσύ και οι άλλοι ” εκδ. Αρμός