Ήθελα από πολύ καιρό να γράψω για αυτό το θέμα. Ίσως και από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε η Έρικα (που δεν είχα αρχίσει καν να γράφω στο blog…). Το ένιωθα όμως τόσο έντονα, πως πρέπει να γράψω κάτι γι’ αυτό, που ήταν αναπόφευκτο να γίνει κάποια στιγμή.

Ώσπου έπεσα επάνω σε αυτή την ανάρτηση. Που δείχνει πόσο πιο μεγάλος γίνεται ο εγκέφαλος του παιδιού, όταν του μιλάνε γλυκά και το αγαπάνε. Και είπα μέσα “ναι, ήρθε η στιγμή…”

Μέσα στα πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας που έχω κάνει, έχει χαραχτεί στο μυαλό και την ψυχή μου περισσότερο από όλες τις εμπειρίες που είχα, ένας κύκλος συνεδριών που λεγόταν “το μέσα παιδί”. Δεν θέλω και δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες για το τι ήταν το σύνολο των συνεδριών. Θέλω μόνο να σταθώ στην εμπειρία που έκανε εμένα προσωπικά να νιώσω σε όλο της το μεγαλείο πόσο σημαντικό είναι να ακούς “γλυκόλογα” από τη μαμά (και τον μπαμπά) στους πρώτους μήνες, τα πρώτα χρόνια της ζωής σου και πόσο σε “σημαδεύουν” αυτά τα γλυκόλογα.

Η εμπειρία μου είχε ως εξής:
Είχα καθίσει στη μέση του κύκλου της ομάδας ψυχοθεραπείας, έκλεισα τα μάτια μου, πήρα βαθειά αναπνοή, αφέθηκα ελεύθερη και η ομάδα γύρω μου άρχισε να μου διαβάζει “φράσεις-κλειδιά” που πρέπει να ακούσει ένα μωρό όταν έρθει για πρώτη φορά στον κόσμο.

Ξαφνικά, ήμουν στη μέση ενός κύκλου, με μάτια κλειστά, και άκουγα να περιτριγυρίζομαι από ανάμεικτες γυναικείες και ανδρικές φωνές που μου έλεγαν τις φράσεις:

“Είσαι ένα υπέροχο μωρό μικρή Νατάσσα!”
“Καλωσόρισες στη ζωή μου μικρή Νατάσσα!”
“Σε περίμενα! Είμαι τόσο χαρούμενος που ήρθες στη ζωή μου!”
“Είσαι το καλύτερο δώρο, που μπορούσε να μου στείλει ο Θεός”
“Σε αγαπάω μικρή Νατάσσα!”
“Σε είχα ζητήσει όπως ακριβώς είσαι μικρή Νατάσσα! Δεν χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα για να σε αγαπάω”
“Πόσο τυχερή είμαι που σε έχω”
“Θα είμαι πάντα εδώ για σένα”
“Δεν θα σε αφήσω ποτέ”
“Η μαμά και ο μπαμπάς πάντα θα σε προσέχουν, θα σε αγαπούν και θα νοιάζονται για σένα, ό,τι κι αν γίνει”

Ήταν σαν ένας τρελός χορός από γλυκόλογα που γύριζαν γύρω μου ασταμάτητα. Πολλές φορές τύχαινε να διαβάζουν την ίδια φράση “Είσαι ένα υπέροχο μωρό. Σε αγαπάω”, “Είσαι ένα υπέροχο μωρό. Σε αγαπάω.”, “Είσαι ένα υπέροχο μωρό. Σε αγαπάω” , “Είσαι όπως ακριβώς σε είχα ζητήσει. Μην αλλάξεις τίποτα για να σε αγαπάω.” , “Είσαι ένα υπέροχο μωρό. Σε αγαπάω”, “Μην αλλάξεις τίποτα”… και δεν με πείραζε καθόλου. Αντίθετα, η συνεχής επανάληψη, με έκανε να νιώθω ακόμη πιο όμορφα. Ακόμη πιο γλυκά. Ακόμα πιο καλοδεχούμενη…

Βάλτε λίγο τον εαυτό σας στη θέση μου.
Κλείστε τα μάτια και προσπαθείστε να ακούτε αυτές τις φράσεις… Να “χορεύουν” γύρω από το κεφάλι σας και μέσα στα αυτιά σας αυτές οι φράσεις, που είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι από εμάς δεν τις ακούσαμε, όταν έπρεπε να τις ακούσουμε.

Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο είχα κλάψει σ΄αυτή τη διαδικασία…
Νομίζω πως δεν είχα ακούσει ποτέ, καμμία από αυτές τις φράσεις στα πρώτα χρόνια της ζωής μου… (Δεν το λέω για να κατηγορήσω τη μαμά μου ή τον μπαμπά μου. Το έχω περάσει αυτό το στάδιο…). Απλά ένιωθα πόσο υπέροχο είναι να ακούς τέτοια λόγια, να σου έρχονται από παντού γύρω σου. Κι εμένα μου ερχόντουσαν από άγνωστες ανδρικές και γυναικείες φωνές. Το φαντάζεστε να τα ακούς από την ίδια σου τη μαμά και τον μπαμπά;

Νομίζω πως όλοι μας λίγο ή πολύ το θεωρούμε αυτονόητο πως “αγαπάμε το μωρό μας”, “πως ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας τύχει” κτλ., κτλ. ΤΟΥ ΤΟ ΛΕΜΕ ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ;

Έχοντας βιώσει αυτή την εμπειρία, είχα αποφασίσει να το κάνω άμεσα πράξη, μόλις κάνω το δικό μου παιδί.

Έτσι λοιπόν, με το πήρα το Ερικάκι μου στην αγκαλιά μου, άρχισα να του ψιθυρίζω αυτά τα γλυκόλογα. Πόσο χαρούμενη ήμουν που ήρθε στη ζωή μου, πόσο την είχα ζητήσει από το Θεό, πόσο όμορφο μωρό ήταν, πως θα είμαι πάντα κοντά της, πως ο μπαμπάς της κι εγώ θα την προσέχουμε και θα την αγαπάμε πάντα, πως την θέλω όπως ακριβώς είναι, πως θα την αγαπώ ό,τι κι αν γίνει, πως, πως, πως….

Και το Ερικάκι μου άκουγε…

Από την πρώτη μέρα της ζωής της και κάθε φορά που την κρατάω στην αγκαλιά μου και της λέω αυτά τα λόγια (που είναι πλέον σαν ένα μικρό τελετουργικό για μας – το κάνουμε σχεδόν πάντα, όταν κάνουμε την τελευταία μας αγκαλιά πριν το βραδυνό ύπνο…), την ώρα που της ψιθυρίζω γλυκόλογα, την ώρα αυτή το μωρό μου κάθεται ακίνητο, ήσυχο, ασφαλές στην αγκαλιά μου, δεν με κοιτάει ποτέ στα μάτια, αλλά γυρίζει πάντα λίγο πλάγια το κεφαλάκι της για να είναι το αυτάκι της κοντά στο στόμα μου και τα ματάκια της κάνουν μια πολύ χαρακτηριστική κίνηση και με κοιτάνε πλαγίως…

Σα να μου λέει: “Λέγε κι άλλα εσύ, σε ακούω κι ας μη σε κοιτάω…” Και το ξέρω πως με ακούει… και πως μέσα της γαληνεύει… όπως γαλήνευα κι εγώ όταν τα άκουγα, έστω και από αγνώστους, έστω και σε μεγάλη ηλικία…

Γι’ αυτό σας λέω… Λέτε τους γλυκόλογα…. Τα ακούνε, τα έχουνε τόσο ανάγκη και θα κάνουν τόοοσο μεγάλη διαφορά στην ενήλικη ζωή τους, το ότι θα τα έχουν ακούσει…

από τη Νατάσα Χριστάκη, Μαμά (Νηπιαγωγός) με όρια