Πως είναι σήμερα η κοσμοπολίτικη πλαζ της Θεσσαλονίκης;

Πλαζ Αγίας Τριάδας, η πλέον κοσμοπολίτικη πλαζ της Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του 60!
Ωστόσο, σήμερα ο Γιώργος Πιρπίλης μας κάνει ένα θλιβερό φωτογραφικό ταξίδι στη φθορά και την εγκατάλειψη.

“Ένα μέρος , που μόνο εικόνες χαράς και ξενοιασιάς, θύμιζε κάποτε στους έχοντες κάποια ηλικία σήμερα Θεσσαλονικείς.
Δυστυχώς σε πρόσφατη επίσκεψη μου εκεί , αισθάνθηκα φοβερή απογοήτευση για την εικόνα εγκατάλειψης που διακρίνει κανείς εκεί, όπου και αν δει.
Δεν γνωρίζω ποιός (Δήμος, Υπουργείο , κλπ) έχει την ευθύνη για αυτή την κατάντια. Εγώ θα κάνω μιά σύντομη ρομαντική αναδρομή.

Παραθέτω ακόμη , μια σειρά φωτογραφιών,για να διαπιστώσετε την αδιαφορία των αρμοδίων φορέων και το μέγεθος των βανδαλισμών, σε ένα τόπο , που θα έπρεπε να είναι στολίδι στο Θερμαικό!

Οι εικόνες μιλούν μόνες τους. Παρακμή, γκρεμισμένα κτίρια, μαραμένοι φοίνικες, κόπρανα, σκουπίδια παντού, σπασμένα τζάμια, σύριγγες. Τρομακτική εικόνα που ντροπιάζει την πόλη που δεν κατάφερε να κρατήσει το στολίδι των θερινών της προαστίων σε μια αξιοπρεπή κατάσταση.

Κάνοντας ένα flash back , ποιός δεν θυμάται τα Κυριακάτικα πρωινά μας που πηγαίναμε εκεί με τους γονείς μας ή και μόνοι μας αργότερα, με τα γνωστα καραβάκια, την πεντακάθαρη τότε θάλασσα, αν και σήμερα έχει βελτιωθεί, (γιατί πέρα από τα μπλόκια της Αρετσούς και τα Απολυμαντήρια, ήταν δύσκολο να φθάσουμε εύκολα εκεί) και ακόμη τα beach partys που έχουν αποτυπωθεί στις αναμνήσεις μας.

Ο δημοσιογράφος Γιώργος Φωτιάδης υπήρξε πρωτοπόρος στην οργάνωση των μπιτς πάρτι μέσα από την εφημερίδα, ενώ επικεφαλής της ομάδας που κάλυπτε τα πάρτι ήταν ο Γιάννης Νέγρης, αλλά ο όρος μπιτς πάρτι έφτασε στην πόλη από τον Λευτέρη Κογκαλίδη του Ελληνικού Βορρά.

Μέσα της δεκαετίας του ’60 και καθιερώνονται τα πάρτι κάθε Σαββατοκύριακο από τον Μάιο μέχρι τα τέλη του Αυγούστου γύρω στις 4 το απόγευμα που τα καραβάκια έφερναν τους νέους στην παραλία. Πολύχρωμες ομπρέλες, βυσσινί πάλκο, κοκκινωπά τραπεζάκια, κόκα κόλα, 7up, βερμούτ στο χέρι και ξεφάντωμα μέχρι τις 8 το βράδυ. Ένα τετράωρο πάρτι με τραγούδια, μουσική, διαγωνισμούς χορού και ομορφιάς.

Οι μπάντες της εποχής έπαιζαν live πάνω στην άμμο και οι νέοι αποθέωναν τους Ολύμπιανς, τους Ρενάλντι, τα Τρελά Παιδιά, τους Σνόουμπολς, τους Βόρειους, του Απ Τάιτ. Έσκαγαν και οι Άιντολς από την Αθήνα, αλλά και ο Τέρης Χρυσός (πάντα με καμπάνα παντελόνι). Κάθε μπιτς πάρτι έφτανε να έχει 5000 άτομα!

Περαία – Μπαξέ – Αγία Τριάδα το… τριαδικό δρομολόγιο που εκτελούσαν καλοκαίρια του ’60 όσα βαποράκια αναχωρούσαν από το Λευκό Πύργο.
Εικόνα των σκαφών που πηγαινοέρχονται στον Θερμαϊκό είναι ειδυλλιακή και οι Θεσσαλονικείς ξέρουν τα καραβάκια με τα ονόματά τους: Μακεδονία, Ελλήσποντος, Νεράιδα, Φανούλα, Καμέλια, Σοφία, Άγιος Νικόλας, Μεταμόρφωση, Άγιος Βασίλειος, Ναυτίλος, Λευκή, Ιουλία, Ελπίδα, Ευδοκία, Αλέκος, Θεσσαλονίκη. Τα καραβάκια έφευγαν κάθε 20 λεπτά από την προκυμαία του Λευκού Πύργου και μετά από μισή ώρα “έπιαναν” Περαία, Μπαξέ και Αγία Τριάδα.

Τα βαποράκια αραίωσαν μέχρι το 1971, οπότε και αποσύρθηκε και το τελευταίο πλοίο, κατασκευής του 1967. Ήταν το Θεσσαλονίκη ΙΙ.

Προτιμούσαμε την Αγία Τριάδα επειδή είχε καλύτερη αμμουδιά και πιο ανοιχτό τοπίο. Μόλις άρχισε τότε να λειτουργεί η κοσμική μοντέρνα πλαζ που διέθετε ομπρέλες, ξαπλώστρες, αποδυτήρια, ψύκτες νερού (!!!), διακοσμητικά παρκάκια, τσουλήθρες, μπαρ για καφέ και σάντουιτς και κρύες μπύρες.

Η ταινία της Φίνος Φιλμ “Κάτι να καίει”, με πρωταγωνιστές τους Ντίνο Ηλιόπουλο, Ρένα Βλαχοπούλου, Μάρθα Καραγιάννη, Χλόη Λιάσκου, Έλενα Ναθαναήλ και Κώστα Βουτσά γυρίστηκε πριν 50 ακριβώς χρόνια, το 1964. Η ταινία, είχε σημειώσει τεράστια επιτυχία, καθώς είχε κόψει συνολικά 660.791 εισιτήρια και από τις 92 ταινίες της χρονιάς, είχε καταλάβει την 1η θέση.

Υπήρχε και μια ταβερνούλα εκεί κοντά με τζιτζιφιές η “ΤΖΙΤΖΙΦΙΕΣ” – για οικονομία, σπάνια τρώγαμε σ’ αυτήν. Γύρω ερημιά, χωματόδρομοι και χωράφια με καλαμιές, ούτε σπίτια, ούτε μόνιμοι παραθεριστές. Όλη μέρα δίπλα στο κύμα και μέσα στη θάλασσα, χωρίς αντηλιακά, μέχρι που αργά το απόγευμα, ξέροντας τα δρομολόγια, περιμέναμε στη σκάλα το βαποράκι για την επιστροφή.

Άλλη πονεμένη ιστορία αποτελεί και το CAMPING Αγίας Τριάδας, άρχισε να φτιάχνεται τη δεκαετία του 1960. Η πρώτη υποχρεωτική απαλλοτρίωση και μέχρι το 1968 είχαν γίνει άλλες δύο που οδήγησαν το κάμπινγκ στην έκταση των 124 στρεμμάτων που κατέχει μέχρι και σήμερα. Το κάμπινγκ ήταν πολύ γνωστό για τις ανέσεις που παρείχε. Εκτός από τους Θεσσαλονικείς, ερχόντουσαν και πολλοί τουρίστες από διάφορα μέρη.