Ήταν η πρώτη επίσημη ουσιαστικά δίωξη των κομμουνιστικών ιδεών και αναγγέλθηκε σε προεκλογική συγκέντρωση του Ελευθερίου Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη στις 7 Ιουλίου 1928.

Όπως είπε ξεκάθαρα: «Πάσα απόπειρα διαταράξεως ή βιαίας ανατροπής του αστικού καθεστώτος, του οποίου στερεά θεμέλια είνε η πατρίς, η οικογένεια, η ιδιοκτησία θα εύρη αντιμέτωπον την πυγμήν του Κράτους. Είμεθα αποφασισμένοι να εξοπλίσωμεν το κράτος και τας αρχάς του διά τας αναγκαίας νομοθεσίας, όπως καταστή δυνατή η αποτελεσματική κοινωνική άμυνα κατά των απροκάλυπτων ανατρεπικών ενεργειών των εχθρών του κοινωνικού καθεστώτος»

Μόλις ο Βενιζέλος κέρδισε τις εκλογές, το έφερε στη Βουλή ως Νομοσχέδιο με τον τίτλο: «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών»

Ψηφίστηκε και άρχισε να εφαρμόζεται από τις 25 Ιουλίου 1929. Οι μόνοι που αντιτάχθηκαν στην ψήφιση του Νομοσχεδίου ήταν οι Αλέξανδρος Παπαναστασίου, Γεώργιος Καφαντάρης και Γεώργιος Παπανδρέου, οι οποίοι ζήτησαν με τον ίδιο νόμο να διώκονται και οι φασίστες, κάτι που δεν έγινε δεκτό.
Πλήθος ανθρώπων των γραμμάτων της εποχής αντέδρασαν στην εφαρμογή του νομοσχεδίου, ωστόσο, συνέχισε να εφαρμόζεται σκληρά για 7 χρόνια μέχρι που αντικαταστάθηκε από έναν ακόμα πιο σκληρό νόμο το 1936, από την κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά.

Τα πιο σημαντικά σημεία:

«1.1. Όστις επιδιώκει την εφαρμογή ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας, ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν τιμωρείται με φυλάκισιν τουλάχιστον έξ μηνών. Προς τούτοις επιβάλλεται δια της αποφάσεως και εκτοπισμός ενός μηνός μέχρι δύο ετών εις τόπον εν αυτή οριζόμενον.
Με τας αυτάς ποινάς τιμωρείται και όστις επωφελούμενος απεργίας ή λοκ-άουτ, προκαλεί ταραχάς ή συγκρούσεις.

1.2. Ως ιδιαιτέρα επιβαρυντική περίπτωσις θεωρείται η εκτέλεσις της πράξεως εν δημοσίω τόπω παρόντων πολλών, ή δια του τύπου, ή εάν ο προσηλυτισμός ενεργείται δια χρημάτων, ή απευθύνεται προς ανηλίκους, στρατιωτικούς εν γένει, ή δημοσίους λειτουργούς».

2.1. Εάν το εν τω προηγουμένω άρθρο αδίκημα τελεσθή δια του τύπου, υπέχει ποινικήν ευθύνην ό τε συγγραφεύς ή συντάκτης του δημοσιεύματος και ο διευθυντής ή εκδότης του εντύπου εάν διατελούν εν γνώσει, αν δε είναι άγνωστοι, την ευθύνην φέρει ο τυπογράφος, εν αγνοία δε ή ελλείψει τούτου ο εν γνώσει αναλαβών την κυκλοφορίαν αυτού.»