Όποιος αγαπάει τον ρομαντισμό κι αυτό το … “φευγάτο” της ποίησης, δεν αρκείται μόνο στους κλασικούς, αναγνωρισμένους λογοτέχνες όπως ο Ρίτσος, Ελύτης, Σεφέρης, κ.α., αλλά αναζητά συνεχώς καινούριες λέξεις και νέα ερεθίσματα. Αν και -κατ’ εμέ- η ποίηση υπάρχει παντού γύρω μας κι όχι μόνο σε στίχους τυπωμένους σε χαρτί, αξίζει ν’ αναζητάμε φρέσκα πρόσωπα, τα οποία μέσα από τις λέξεις τους έχουν κάτι να μας πουν …

Γνωρίστε 5 σύγχρονους Έλληνες ποιητές, άρρηκτα συνδεδεμένους με την πόλη μας, μέσα από μικρά αποσπάσματα των συλλογών τους κι αγαπήστε τους.

Ειρήνη Βακαλοπούλου – Κοντά μου (Ανηλικίωση, 2014)

Κι εγώ που νόμιζα πως οι άνθρωποι πεθαίνουν

Άνοιξαν οι ουρανοί, πλημμύρισα από εσένα

Στο μπαλκόνι έπεσαν τ’ αρώματα του σώματος σου

Κάποια σε μπουκάλι κράτησα

Ν’ αρωματίζω το πίσω μέρος του αυτιού

Τα υπόλοιπα τα φύλαξα στο παλιό συρτάρι.

Δε χρειάζεται να είσαι πια μελαγχολική

Από εδώ και στο εξής υπόσχομαι να σε προσέχω. 

Ιωάννα Λιούτσια – Μόνο για το φεγγάρι είμαστε (Συνομιλίες σε Μη+, 2013)

Θέλω να φύγω από εδώ.

Αφού ποτέ δεν θα ‘ρθει η ευτυχία.

Κι ό,τι νόμιζα πως ήρθε, με κορόιδεψε.

Όλοι με πουλάνε.

Αλλάζουν τα γούστα τους.

Θέλουν ν’ αλλάξουν και τα δικά μου.

Μα πόσο ίδιοι είναι όλοι;

Αν δεν σπάσει το κεφάλι μου απ’ τα σφυρ

θα το σπάσω εγώ.

Κι η λύπη στην καρδιά μου

βολικός νοικάρης.

Όλοι απομακρύνονται από μένα

για τον λόγο που με πλησίασαν.

Ε, λοιπόν, φωτιά να τους κάψει!

Τέλλος Φίλης – Η εποχή της σκύλευσης (Ένας απλός υπάλληλος βιντεοκλάμπ & άλλα κείμενα, 2015)

Έτσι θα την ονοματίσουν μετά από χρόνια

και για εικονογράφηση

8α έχουν τιτιβίσματα αποτυπώματα κι αφορισμούς

ανθρώπων που ξεχαστήκαν στις μοναξιές τους

…ότι μπορεί και να συναντηθούν κάποια στιγμή

στο σούπερ μάρκετ ή στη λαϊκή

ή δεύτερο αγώγι σε ταξί

και τότε

σώμα με σώμα μάτια με μάτια

θα καταλάβουν πως τα μαχαίρια πλήκτρα

ήταν άχρηστα κουμπιά

μιας πληγωμένης ύπαρξης

ενός απωθημένου

μα πιο πολύ μια μοναξιά\

Μια μοναξιά

λείπουνε

που δεν παραδέχτηκε ποτέ

την ύπουλη δύναμη των συμπτωμάτων της

πάνω σε ανέτοιμους κι άμαθους —πρώην ευαίσθητους— ανθρώπους

Ελένη Σκάρπου – Μπλε Κουβέρτα (40 Δαγκωμένες Αλήθειες, 2019)

Πόσες αλήθειες έχεις άραγε;

Πόσα παλτό τους φοράς;

Πού τις κλειδώνεις;

Λέξη λέξη τις διάβασα…

κι ήπια τα βάρβαρα αδιέξοδά σου

έφαγα τα άδοξα θέλω σου

σκόνταψα πάνω στα άδεια σου μάτια

σκάλωσα στα αισθήματα που έθαψες

και δεν ήταν για μένα

μίσησα τις νύχτες που ξαγρύπνησες

και δεν ήταν για μένα.

Σαν σβούρα σε μυαλό κουβάρι να γυρνάς

μες στο δικό μου μυαλό σε είδα

κι έμεινα να γαντζώνομαι σ’ αντωνυμίες κτητικότητας

μερόνυχτα γκρίζα

να ψάχνω εξάρτηση

να δηλώνω κατάχρηση.

Δεν έχω και δε θα ‘χω…

εκείνο το άλλο σου που έδωσες αλλού.

Δεν έχω και δε θα ‘χω

εκείνο το υπέροχο σου που έταξες αλλού.

Δε ζω και δε θα ζήσω

εκείνο τ’ άξαφνο σου που ρίχνει φως μες στο σκοτάδι.

Κι είναι κι εκείνα τα τσιγάρα

δύο στο κουτί τους

καρκίνωμα απ’ το παρελθόν

με την σκόνη από πάνω σαν αντάρα.

Κι είναι κι εκείνα τα ενθύμια

που κράτησες εκεί

που δεν τα θέλω πίσω

κι έχουν αρχίσει να σκουριάζουν.

Μην έρθεις…

άσε να σκίζω όνειρα

να σκίζω σάρκες από βιαστικά φιλιά

στο δεξί μαξιλάρι

πλάι στην ψυχή μου

πάνω από την μπλε κουβέρτα.

Αναστασία Γκίτση – Σαν πλαγιάζουν οι ποιητές (Ξέρω! Είναι κάπως αργά …, 2000)

Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε

μόνοι μας τα βράδια,

για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων

και την μοναξιά τους.

Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε

το χέρι μας ξεσκέπαστο

γιατί…

για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι

τη νύχτα και να μην βρουν

ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!

Επιμέλεια – Κείμενο: Δάφνη Τσάρτσαρου