Αποσπάσματα από τη συλλογή του Καρλ Μαρξ, με τίτλο “Ερωτικά Ποιήματα”, από τις εκδόσεις ΕΡΑΤΩ.
Λουσίντα
Πολλοί είναι εκείνοι που χορεύουν,
μα η Λουσίντα λάμπει ανάμεσά τους.
Κάτω απ’ το πέπλο της το αραχνοΰφαντο
διαγράφονται τα ηδονικά της στήθη.
Είναι γεμάτα και τα δύο με πόθο σιωπηλό,
Γεμάτα με μια δύναμη που καίει
Κι όλα τα βλέμματα με λαιμαργία κοιτάζουν
Αυτή την ονειρώδη ομορφιά.
Και τα μάτια της που όλο παιγνιδίζουν,
Γελούν γεμάτα διαύγεια και λάμψη
Κι εκείνη προχωράει αργά, με χάρη
Στο κέντρο του πολύχρωμου χορού.
Τελευταίο Σονέτο για την Τζένη
Απόμεινε ακόμη ένα πράγμα να σου πω
για να σε αποχαιρετήσω μικρό μου παιδί
Τώρα που το τραγούδι μου τελειώνει.
Είναι τα τελευταία κύματα των ασημένιων παλμ’ων
Και της φουσκοθαλασσιάς όπου χαρίζει τη μουσική της, η ανάσα της Τζένης μου.
Σαν χελιδόνι πάνω από γκρεμό,
Πέφτει το σούρουπο στους καταρράκτες και στ’ απέραντα δάση,
Οι ευκίνητες στιγμές της ζωής συνεχίζουν
Βιαστικά να κυλούν ώσπου πάλι να βρούνε
Σε σένα τα όρια της απόλυτης τελειότητας.
Ο κόσμος μου
Ο Κόσμος δεν μπορεί τον πόθο μου να σβήσει,
Ούτε οι Θεοί με μάγια κι ευλογίες.
Ψηλότερα απ’ όλους είν’ η δική μου Θέληση
Και τρικυμίες ξυπνάει μέσα στο στήθος μου.
Έχω μεθύσει με των άστρων τη φωτιά
Και με τη λάμψη του ήλιου που τυφλώνει,
Κι όμως οι πόνοι μου δεν βρήκαν γιατρειά,
Κι έμειναν τα όνειρά μου ανεκπλήρωτα.
Τα δυο αστέρια
Πολύ μακριά στα βάθη τ’ ουρανού
Ζούνε δυό μικρά χαριτωμένα άστρα
Που αιώνια απομακρύνονται το ένα απ’ το άλλο
Κι αιώνια προσπαθούνε να πλησιάσουν.
Απλώνουν τα φτερά τους τα αραχνοΰφαντα
Για νάρθουνε το ένα δίπλα στο άλλο
Αλλά και τα δύο τους φεύγουν προς τα πίσω
Κάθε φορά που πρόκειται ν’ αγγίξουν.
Η σκέψη
Μεγαλύτερη απ’ τ’ αχανή διαστήματα των σφαιρών,
Ψηλότερη απ’ το θόλο τ’ ουρανού,
Ωραιότερη απ’ τους κήπους των ονείρων,
Βαθύτερη απ’ τον τρόμο του ωκεανού,
Δίχως όρια και δίχως μέτρο,
Μια σκέψη -όπως τη σκέφτηκε ο Θεός-
Όπως η υπέροχη καρδιά Του πάντα σκέφτεται-
Ξυπνάει μέσα στα στήθη μου για σένα,
Για σένα που είσαι τούτη η σκέψη
Και που τα εύθραυστα λόγια μου σ’ αποκαλούν Ομορφιά.
