(…)

Η Αμαλία είχε σφίξει τα χαρακτηριστικά της και την κοιτούσε απορημένη.

“Λοιπόν; Τι θέλεις;”, επανέλαβε η Ερατώ.

“Δηλαδή”, ρώτησε η Αμαλία, “δεν χαίρεσαι που έμαθα πως είσαι η μάνα μου”.

“Καθόλου! Δεν με αφορά”.

“Μα είμαι κόρη σου, πώς μου μιλάς έτσι;”

“Υπάρχουν ιδιότητες που συρρικνώνονται ως το θάνατο, εφ’ όσον δεν εξασκούνται. Τι σημαίνει κόρη μου; Με αγνοούσες ως αδελφή και περιμένεις να συγκινηθώ που μου άλλαξες τίτλο;”

“Πάλι η υπεροψία της καρτερικότητας;”

“Τι να κάνουμε; Άμα κερδίσεις τον κόσμο και τον χάσεις γίνεσαι πολύ καρτερικός αρκούμενος σε λίγες αξίες, ελάχιστες”.

“Εννοείς τη μαμά;”

“Και την Πηνελόπη μας που θεωρείτε και αποκαλείτε τέρας”.

“Μα εμένα δεν με γνωρίζεις, με εκτιμούν πολλοί άνθρωποι”.

“Το φαντάζομαι! Οι πολλοί είναι παντού, οι λίγοι είναι σπάνιοι”.

“Σαν την Εριφύλη”.

“Φυσικά! Δεν μπορείς βέβαια να διανοηθείς πως στο βάθος της σκέψης της ήταν ευτυχισμένη που αγάπησα τον Τονίνο, που δόθηκα στον Τονίνο και σε συνέλαβα…”

“Η μάνα μας; Συκοφάντρια!”

“Δες γύρω σου και μέσα σου τα χάλια σας, τέσσερις γυναίκες νεκρές, άθλιες, κακορίζικες με μαύρα κεφαλομάντηλα που πενθούν την προσωπική τους νέκρα”.

Η Αμαλία τράβηξε τη μαύρη ζορζέτα που σκέπαζε το κεφάλι της, “για το χωριό το φόρεσα…”

“Πάντα για τους άλλους μασκαρεύεσαι, για το θάνατο, για το γάμο”.

“Και να μη με ξαναπείς εμένα νεκρή, εγώ γέννησα δύο παιδιά”.

“Αλήθεια, με ποιον;”

H Αμαλία άνοιξε τα μάτια διάπλατα γεμάτα μίσος. “Τολμάς;”

“Γιατί όχι; Νομίζεις πως πιστεύει κανείς ότι αυτός ο γέρος”,

“Είμαι τίμια εγώ”, ξεφώνισε η Αμαλία έξαλλη.

“Είσαι αξιολύπητη! Ούτε ο θάνατος του γιου σου δεν σε λύτρωσε… Η συζήτηση δεν έχει κανένα ενδιαφέρον μαζί σου, άντε πήγαινε…”

Τα μάτια της Αμαλίας ήταν γεμάτα φόβο τώρα, αλλά σηκώθηκε. “Μια τελευταία παράκληση, πες μου, ήταν ο Ταλιέρι ο πατέρας μου;”

“Δεν έμαθα ποτέ το επίθετό του. Είσαι αυθεντικό νόθο”.

“Ευχαριστώ. Δεν έχεις ανάγκη να με ξαναδείς;”

“Δεν βλέπω το λόγο”.

“Μα είμαι παιδί σου”.

“Άσε τ΄αστεία, κάποιος σοφός έγραψε ότι οι κατεστραμμένοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι γιατί ξέρουν ότι μπορούν να επιζήσουν. Άντε στο καλό”.

(…)

“Η αγάπη άργησε μια μέρα”, Λιλή Ζωγράφου, 23η έκδοση, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια