Είναι αυτοί που τους τρέφεις χρόνια στον κόρφο σου!
Είναι αυτοί που στο παρελθόν σε ξαναπούλησαν, αλλά τους ξαναδέχτηκες!
Είναι αυτοί που το «παίζουν» χαλαροί αλλά το κόμπλεξ κυλάει στις φλέβες τους…
Είναι αυτοί που δεν αντέχουν την παρέα ούτε καν με τον εαυτό τους, πόσο μάλλον με τους άλλους…
Είναι αυτοί που σκάβουν το λάκκο σου και στο τέλος πέφτουν οι ίδιοι μέσα…
Είναι αυτοί που δηλώνουν «φωτεινοί παντογνώστες» ενώ στην πραγματικότητα το «σκοτάδι» σε τρομάζει στο βλέμμα τους…
Είναι αυτοί που σε αγκαλιάζουν σφιχτά και σου χαϊδεύουν τα μαλλιά και ταυτόχρονα ψάχνουν που είναι η καρδιά σου για να χώσουν το μαχαίρι τους…
Είναι αυτοί που νομίζουν ότι μπορούν να περπατήσουν με βρώμικα πόδια στο μυαλό σου…
Είναι αυτοί που έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι καλύτεροι από σένα γιατί το αντίθετο τους καταρρακώνει…
Είναι αυτοί που αγαπάνε το «αρχηγιλίκι» και όταν νιώθουν ότι το χάνουν δεν διστάζουν να πουλήσουν και την ίδια τους τη μάνα για να το πάρουν πίσω…
Είναι αυτοί που στο τέλος θα μείνουν μόνοι αλλά μέχρι τότε θα κάνουν τα πάντα για να παρασύρουν κι εσένα στο «τέλος» τους…
Είναι αυτοί που φοράνε τη μάσκα του «κοινωνικού» και διοργανώνουν συνεχώς events, φοβούμενοι πως μια μέρα αναπόφευκτα θα μείνουν μόνοι τους…
Είναι αυτοί που βάζουν στο στόμα τους τα «ιερά και τα όσια» σου, μιας και αυτοί δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο…
ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΙΑ, ΤΟΥΣ ΛΥΠΑΜΑΙ!
Ίσως γιατί το δηλητήριο ποτίζει πρώτα το δικό τους αίμα…
Ίσως γιατί όταν έχεις έστω και έναν αληθινό ΦΙΛΟ, ο φίλος- φίδι δεν μπορεί να σε μαχαιρώσει…
Κι εγώ έχω παραπάνω από έναν αληθινό φίλο!…
Από τη Βίλυ Αργυρούδη
