Στο χώμα που δροσίζει μια καλοκαιρινή βροχή κι ανθίζουν τα όνειρά μας…

Στο χώμα που δροσίζει
μια καλοκαιρινή βροχή, ξαπλώσαμε δυο σώματ΄ αντιθέτων.

Ολονυχτίς ΄ρωτοτροπούσαν ως τη συννεφιασμένη αυγή,
κι οι στεναγμοί των έμοιαζαν κατάλληλο βροχής ΄κομπανιαμέντο.

Στο χώμα που δροσίζει
μια καλοκαιρινή βροχή, εθάψαμε πολύ ρηχά το πρώτο.

Έναντι των φημών περι τελευταίας πως φεύγει απ΄τη ζωή,
της ελπίδας η θαναταιτιά, γράφει: γέννηση-το πρώτο χνότο-.

Στο χώμα που δροσίζει
μια καλοκαιρινή βροχή, στο σημείο που θάψαμε την ελπίδα,

θα ΄πρεπε ν΄ανθίζουν ξύλινες καθαγιασμένες εκκλησιές τη χαραυγή,
όπου θα ΄πιανε τόπο τού κάθε απεγνωσμένου η ευχή,
κι αυτό θα ήτο δια την απελπισιά μια νέα-σχεδόν θανάσιμος-ρυτίδα.

Στο χώμα που δροσίζει
μια καλοκαιρινή βροχή, του δευτέρου εσκορπίσαμε τους σπόρους.

Καθότι αναγκαιότερη στον άνθρωπο δείχνει να ΄ν΄ και αφορμή,
δια την άνθησή της θέτει το πότισμα βροχής ανάμεσα στους όρους.

Στο χώμα που δροσίζει
μια καλοκαιρινή βροχή κι ανθίζουν τα όνειρά μας,

κατάλληλη προς λίπασμά των το ΄χουμε γνώση μας κρυφή
πως είν΄ η απελπισιά, κι εξ αυτής το ξεκίνημα για τη διαδρομή
προς την πραγμάτωση τής πολυποθήτου πεθυμιάς μας.

Στο χώμα που δροσίζει
μια καλοκαιρινή βροχή, εθάψαμ΄ έναν Αύγουστο τον Έρωτά μας.

Σε χείλος φθινοπώρου τον είχαμ΄ άλλοτε να σπαρταρεί
-σ΄αυτοκτονία Τον προτρέπαμε ωσότου απελπιστεί-
κι άλλοτε τ΄αφιερώναμε βραδιά τάχα ιλαρή για τ΄αμαρτήματά μας.

Του Βαλάντη Γαούτση

Πηγή: mikreskathimerinesistoriesnow.wordpress.com