Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν στα σχολεία, είναι που δε μας μαθαίνουν για τις σχέσεις και την αγάπη.

Δεν είδα ποτέ π.χ. «Αγάπη. Να αιτιολογηθεί.»

Τότε, που αυτό ήταν το μεγαλύτερό μας ενδιαφέρον. Κι ακόμη είναι, αν προσέξετε. Δείτε αυτούς που δεν έχουν σχέση ή δεν έχουν μια υγιή σχέση και δείτε κι αυτούς που έχουν. Είναι κινητήριος δύναμη. Αυτή ευθύνεται για τη διάθεση, την απόδοση, την αλληλεγγύη, το χαμόγελο, την ισορροπημένη ψυχική υγεία.

Τότε, «αγαπούσαμε» κάποιον στο σχολείο και γυρνώντας σπίτι, περιμέναμε να έρθει το αύριο να τον ξαναδούμε. Ή περιμέναμε να χτυπήσει διάλειμμα να βγούμε, να κάτσουμε στις κερκίδες και να κοιτάμε απερίσπαστοι τις πόρτες που ‘βγαιναν στην αυλή, ώσπου να εμφανιστεί και μ’ ένα του/της χαμόγελο ένιωθες ανίκητος.

Τότε, που πηγαίναμε και μετά το σχολείο για καφέ σ’ ένα στέκι της γειτονιάς γιατί θα ήταν κι αυτός/ή εκεί. Και τότε, που, αν τύχαινε τελικά και σού ζητούσε να βγείτε, έτρεμες απ’ το σπίτι ακόμα και κάτι ανεξήγητο μέσα σου ξεχείλιζε.

Αυτή η αγάπη – που δεν κλείνεται σε ομοιωματικά – αυτή είναι η πραγματική. Ίσως στην ανώριμη εκδοχή της, όμως αυτή είναι. Κι αφού μεγαλώνοντας σού την «έσπασαν», την έκαναν να μοιάζει τόσο ρηχή, πουλημένη, καθημερινή και κρύα, τόσο απίθανη να βρεθεί, την έκλεισες στο ντουλάπι απολεσθέντων παραπόνων και πάγωσες κι εσύ.

Πέραν της πλάκας, όλοι παιδιά είμαστε. Ανεξαιρέτως. Αρνείσαι πως αν σού φέρω ένα λουλούδι κάτω απ’ το σπίτι σου αφού μαλώσουμε και σού φωνάζω πως σ’ αγαπώ κι ας ακούνε όλοι, δε θα χαμογελάσεις και δε θα νιώσεις να χτυπάει η καρδιά σου σαν τρελή; Δε θα τρέξεις να μ’ αγκαλιάσεις και θα φταις τον εαυτό σου που άντεξες τόση ώρα μακριά μου εξαιτίας αυτού του παλιοεγωισμού; Όσους χρόνους κι αν κρατάς στην πλάτη σου.

Αυτό που γινόμαστε όμως, έγκειται στον τρόπο διαχείρισης των εμπειριών μας. Άλλα παιδιά είναι σκληρά, άλλα σοβαρά, άλλα μεταθέτουν τα ενδιαφέροντά τους στο πού θα βγουν το βράδυ και τι θα φορέσουν γιατί κάτι τους συμβαίνει και «κρύβονται» στη ντουλάπα τους. Όλα έχουν μια εξήγηση.

Αν λοιπόν την ξαναβρείς αυτήν την αγάπη και ξανανιώσεις έτσι, να ξέρεις ότι είσαι πολύ τυχερός. Να ξέρεις ότι έπρεπε να περάσεις κι αυτά για να μπορέσεις να τη ζήσεις στην ώριμη εκδοχή της κι η ώριμη εκδοχή της είναι να ξέρεις πως αφού τη βρήκες ξανά, δε θα την αφήσεις να χαθεί για τίποτα στον κόσμο. Αυτά τα « σ’ αγαπώ αλλά δε μπορούμε να ‘μαστε μαζί» ή «είναι για το καλό σου» ή «εγώ φταίω, όχι εσύ» κτλ, δεν είναι αγάπη.

Την αγάπη τη βλέπεις απ’ την αρχή και προσέχεις μην κάνεις κάτι που ίσως τη χαλάσει στο μέλλον. Τη σιγοντάρεις, τη φροντίζεις και την τροφοδοτείς. Την ακούς και κάνεις αυτά που θέλει. Γι’ αυτό και πρέπει ν’ αφήσεις τον εγωισμό απ’ έξω περνώντας το κατώφλι της.

Αν δεν το κάνεις, την έχασες, δε σού δίνει επιλογές. Παλεύεις καθημερινά. Δεν είναι για δειλούς που μετά πνίγονται στο αλκοόλ και καλά γιατί πονάνε. Μπούρδες με κορδέλες. Πονάνε γιατί ξέρουν ότι είναι δειλοί και τα παρατάνε και, φυσικά, δε μπορούν να το δεχτούν για τον εαυτό τους – εγωισμός -. Πρέπει κάπου να το φταίξουν.

Και το παλεύουν με αλκοόλ! Πιο άχρηστη κι ηλίθια δικαιολογία δεν υπάρχει. Μια δικαιολογία-μάστιγα τη σήμερον. Θα σού πω εγώ. Αυτός ο καημός ο τεράστιος που νομίζεις πως είναι βουνό και καθισμένος στο μπαρ που τα πίνεις, το ξαναπας rewind ψάχνοντας τα λάθη, είναι ένα άδειο, ψεύτικο μεγάλο μαύρο σύννεφο που διαλύεται πολύ εύκολα. Ή και δύσκολα.

Όμως, αν έχεις τα κότσια, αυτό δε σε νοιάζει. Σε νοιάζει και σ’ ενοχλεί το κάθε λεπτό που περνάει μακριά απ’ τον άνθρωπό σου. Αν αγαπάς, πας παίρνεις ένα μπουκάλι και πας να την πάρεις να τα πιείτε μαζί και να της πεις και συγγνώμη γιατί έγινες και βλαξ, φίλε μου. Αλλιώς, ΕΣΥ δεν αξίζεις να ζήσεις την αγάπη.

Η αγάπη δεν έχει εξήγηση. Έχει ιδιότητα κι αυτή είναι η ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ. Επίσης, είναι αμοιβαία. Δε σ’ αφήνει να ζητιανεύεις για ψίχουλα. Αν ζεις κάτι τέτοιο, δεν είναι αγάπη, αυταπατάσαι. Και δε δέχεται τους δειλούς. Μα γιατί επιτέλους δε μπορείς να καταλάβεις πως η ΑΓΑΠΗ είναι κάτι μεγαλειώδες! Απαιτεί σεβασμό προς το πρόσωπό της. Απαιτεί διπλωματία στο να σέβεσαι αυτήν, αυτόν για τον οποίο τη νιώθεις και να είσαι ο συνδετικός τους κρίκος.

Αν δεν τα σεβαστείς έρχεται το λάθος. Κι αν έκανες εσύ το λάθος, να το διορθώσεις, κύριε! Ή κυρία μου! Ή ακόμη κι ο άλλος αν δεν τα σεβαστεί.

Η αγάπη όμως αυτό είναι: να συγχωρείς, για να φύγει απ’ τη μέση αυτό το λάθος και να γίνουν όλα πάλι ροζ. Κι αν δε γίνεται; Ψάξε το λάθος στους πρωταγωνιστές. Κάποιος απ’ τους δυό σας δε θα ‘πρεπε να ‘ναι πρωταγωνιστής. Θα ‘πρεπε να είναι το παιδάκι που πουλάει το πασατέμπο και μετά κρύβεται πίσω απ’ την κουρτίνα και κοιτάζει την παράσταση.

Γιατί αυτό το ροζ σύννεφο υπάρχει. Κι είναι το πιο όμορφο!!! Το δημιουργείς εσύ ο ίδιος. Εσύ κι εσύ κι όλοι μας. Αλλιώς καθίστε σ’ εκείνο τα μαύρο και βουτηχτείτε στα ποτά και τον εγωισμό και τις ανούσιες μέρες που περνούν, ώσπου να φτάσουν οι τελευταίες σας και να ικετεύετε να γυρίσει ο χρόνος πίσω, να πάρετε εκείνο το μπουκάλι και να πάτε να τα πιείτε μαζί κι όλο το σενάριο ν’ αλλάξει.

Γιατί το μεγαλύτερο «γιατί;» στο τέλος, το λέμε στον εαυτό μας. Εμείς είμαστε η πηγή όλων όσων συμβαίνουν γύρω μας. Κι αν το προσάπτουμε στους άλλους, είναι γιατί είμαστε εγωιστές κι εθελοτυφλούμε. Όλοι στη μοίρα τους έχουν τη στιγμή που θ’ αγαπηθούν. Είναι στα πρώτα σχέδια. Εμείς το ξεμακραίνουμε. Όμως, όπως λέει ένας άνθρωπος που με μεγάλωσε, ο χρόνος είναι το μόνο που δε μπορείς να νικήσεις και δε θα σού χαριστεί ποτέ.

Άρα, αναρωτηθείτε γιατί ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο. Για να δουλεύουμε καλά; Για να ‘χουμε πολλά λεφτά; Για να ξέρουμε πού πέφτει το Λίχτενσταϊν ή για να ξέρουμε να λύνουμε εξισώσεις με τους αγνώστους χ; Και τι σημασία έχουν όλα αυτά αν δεν έχουμε αγάπη; Αλλά γελούσαν οι καθηγητές αν έβλεπαν κάτι τέτοιο. «Τι γελάς, κύριέ μου; Νιώθεις τόσο ευτυχής εσύ; Ε;».

Να μην τους παρεξηγούμε, ίσως πολλοί απ’ αυτούς να ήταν αυτά τα παιδιά που κρύβονται στη ντουλάπα τους και ξέχασαν προ πολλού το συναίσθημα, αφού η ζωή τους προφανώς έγινε μια μηχανική πραγματικότητα. Αυτή, που ζεις στην ίδια μέρα, κάθε μέρα, που ο χρόνος δεν κυλά και τίποτα δεν αλλάζει.

Κι άλλοι, χαμογελούσαν από ευχαρίστηση γιατί ήταν έστω θεατές και προσέθεταν « Καλά όλα αυτά, αλλά να διαβάζεις και λίγο ε;;»….οι καθηγητές σήμερα βέβαια, ως επί το πλείστον, ανήκουν στα πρώτα παιδιά και ουδεμία σχέση έχουν με τους δεύτερους. Όμως, απευθύνομαι και σ’ αυτούς. Ποτέ δεν είναι αργά!

Ανεκπλήρωτοι έρωτες υπάρχουν. Είναι τα ανώριμα παιδιά της αγάπης, αλλά δεν είναι αυτή η ίδια.

Ο άνθρωπός σου, είναι αυτός που θα σού ξυπνήσει ξανά αυτά τα συναισθήματα και μαζί του θα είσαι πάντα παιδί. Που αυτήν την ανάγκη σου θα τη δέχεται και θα τη συμμερίζεται, δε θα την κατακρίνει.

Πολλές φορές, έχεις ακόμα και την αίσθηση πως όλος αυτός ο κόσμος, όλο αυτό το σύμπαν, ίσως και το παρόν το ίδιο, τα έχουν βάλει όλα σε μια σειρά για ‘σένα, τις εμπειρίες, τα λεπτά, ακόμη και τα δευτερόλεπτα για να συναντηθείς μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Κοιτάζεις ψηλά και θαρρείς πως κάπου βρίσκονται και σε κοιτάζουν και χαμογελούν. Και χαμογελάς κι εσύ. Και το χαμόγελό σου κρύβει την υπόσχεση πως δε θα τους προδώσεις ποτέ κι ένα ταπεινό «ευχαριστώ».

Αν φανταστείς να βγάζεις τον εαυτό σου απ’ το σώμα σου και να τον πηγαίνεις σ’ έναν δορυφόρο, ώστε να βλέπεις τι συμβαίνει στον κόσμο εκείνη την ίδια στιγμή, πόσα αληθινά προβλήματα υπάρχουν, πόση θλίψη αδίκως έχει καλοβολευτεί στο βλέμμα παιδιών, πόση αδικία και μαυρίλα επικρατεί εκεί έξω, γυρνώντας στο σώμα σου, θα ένιωθες ότι θες να βγεις.

Θέλεις να πάρεις τους άστεγους με τη σειρά, τα αδέσποτα, να βοηθήσεις, να βρεις κι άλλους να σε ακολουθήσουν χωρίς να έχεις χρόνο για εξηγήσεις, και το κάθε δευτερόλεπτο να χτυπάει στο μυαλό σου σα μισητό ξυπνητήρι το πρωί… που άργησες τόσον καιρό ν’ απλώσεις το χέρι σου σ’ αυτούς που έτυχες να δεις πως χρειάζονται βοήθεια και τώρα δεν προλαβαίνεις.

Τικ τακ τικ τακ…. Γιατί ζούσες στον μικρόκοσμο του εαυτού σου και ήσουν ο μόνος θεατής σ’ ένα θέατρο άδειο, σκοτεινό, χωρίς μουσική, φώτα και ηθοποιούς. Αυτό είναι ο εγωισμός. Ο κακός εγωισμός. Αυτή είναι η κρίση του σήμερα και δεν είναι οικονομική (στο μεγαλύτερο ποσοστό της). Είναι η απομόνωση του καθενός στον εαυτό του.

Τα μίντια δε θα μπουν σπίτι σου να δουν τα προβλήματά σου, να προσπαθήσουν να τα λύσουν. Αυτό τους βολεύει, άλλωστε. Γιατί όλοι πιόνια είναι και σού λένε τι να κάνεις καταπώς τους βολεύει… Αλλά δε μπορείς να βγεις απ’ το σώμα σου.. κι όμως! Δε χρειάζεται. Σκέψου το μόνο. Ακόμη κι αυτό θα σε αλλάξει. Θα βγεις απ’ το σπίτι σου και δε θα ‘χεις επιθετικότητα, μόνο βοήθεια να δώσεις. Μόνο δύναμη.

Μην κλείνεις τα μάτια σου. Βγες απ’ τη ντουλάπα σου κι απαίτησε το «όλα ή τίποτα». Ακόμη κι έτσι να χαθείς – που δεν υπάρχει περίπτωση -, έδωσες μεγαλύτερο νόημα στην ύπαρξή σου, περισσότερο κι απ’ όλη σου τη ζωή σε ποσότητα. Πίστεψε. ΠΙΣΤΕΨΕ.

Γράφει η Δήμητρα – Αναστασία Σολωμού
”Είμαι μια 25χρονη νεαρή από τη Θεσσαλονίκη, που όμως έχω μια τόσο όμορφη και αληθινή σχέση γεμάτη αγάπη και υπάρχουν ομολογουμένως, φορές που έχω τύψεις που το ζω σ΄έναν κόσμο τόσο δύστυχισμένο. Θα ήθελα ειλικρινά, ν’ αλλάξω αν μπορώ κάποιους ανθρώπους, μοιραζόμενη αυτά μου τα συναισθήματα και αυτήν την οπτική μου γωνία στη σήμερον ημέρα, που ο κόσμος έχει μια κρίση: την Απομόνωση. Άνθρωποι σκυφτοί, βυθισμένοι στα προβλήματά τους, περνώντας από μπροστά σου ή και αγενείς πολλές φορές”.

Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr