Τι έπαθες; Γιατί με φώναξες; Με αναστάτωσες. Με ξάφνιασες.

Έβαλα ό,τι βρήκα. Ένα λευκό πουκάμισο. Καταχείμωνο έξω. Ποιος κρυώνει όμως; Έχασα τον χρόνο. Ήρθα αμέσως.

Ένα μήνυμα μόνο στον καθρέφτη να μη με ψάξει κανείς. Είμαι σε μυστική αποστολή. Θέλει ησυχία ο ενθουσιασμός, για να φτάσει στον προορισμό του. Χιλιόμετρα διήνυσα, σκαλοπάτια πέντε-πέντε κατέβηκα, γλίστρησα, έπεσα, τσαλακώθηκα, πευκοβελόνες πάτησα, βράχηκα, κρύωσα, όμως έφτασα. Εδώ είμαι.

Ήρθα. Σου ήρθα με μία ανάσα δώρο. Είσαι καλά; Τι έπαθες; Τι σε άγχωσε; Σου είχα ζητήσει να προσέχεις. Φιλάσθενος, όπως η αγάπη πάντα. Είδες εφιάλτη; Δεν είναι τίποτα. Μη φοβάσαι.

Τα όνειρα είναι, που τα άφησες εκτεθειμένα σε κοινή θέα και τα έπιασε το αγιάζι. Αρρώστησες. Μου αρρώστησες και πώς να σε γιατρέψω; Με ποια ιδιότητα; Με ποια συχνότητα;

Περαστική είμαι πλέον. Φιλοξενούμενη. Δεν έχω καν τον εξοπλισμό μου, το βαλιτσάκι για τις πρώτες βοήθειες, τις βαλίτσες μου. Τελευταία ήταν πολλές και δε χωρούσαν στους διαδρόμους. Μούσκεμα είχα γίνει να τις κατεβάσω μέσα στη βροχή. Θυμάσαι;

Ήρθα όμως τώρα για να σε γιατρέψω. Να σε ανακουφίσω. Πιστή στο ρόλο της αγάπης. Πρωταγωνιστικός ρόλος. Αν τον παίξεις μια φορά, μετά ακόμη και τους δεύτερους με την ίδια ένταση τους παίζεις. Δεν έχεις περάσει από το θέατρο και δεν γνωρίζεις. Δικαιολογείσαι.

Η υποκριτική. Μεγάλη τέχνη. Η υποκρισία. Μεγάλη  αδυναμία. Απόρησες λοιπόν που ήρθα. Πάντα απορούσες. Σου έλειπε η αλήθεια, γι’ αυτό σε ξάφνιαζε πάντα το αυτονόητο.

Η ώρα πέρασε. Έκανα το καθήκον μου. Ο χρόνος μου τελειώνει. Πάντα η ίδια αίσθηση. Δεν πτοούμαι ποτέ. Αξιοποιήσιμο και το τελευταίο δέκατο του δευτερολέπτου. Ένας χρόνος άχρονος, ατελεύτητος ο χρόνος που δίνεις, όταν δίνεσαι. Όμως τι συζητάμε τώρα; Η θεωρία της προσφοράς δεν αναλύεται, δε διδάσκεται. Μόνο εφαρμόζεται. Από αυτοδίδακτους.

Φεύγω τώρα. Πρέπει να γυρίσω. Μη σηκώνεσαι. Τα καταφέρνω. Ξέρω… θα προσέχω. Μη νοιάζεσαι. Ξέρω… με νοιάζεσαι. Όλα τα τα ξέρω. Όλα τα βλέπω. Η αγάπη είναι ορατή όσο και αδιόρατη γι’ αυτούς που ξέρουν να διακρίνουν. Κι εγώ ξέρω.

Κοιμήσου ήσυχος.

Όνειρο ήταν.

Θα σε πάρω αύριο.

Γράφει η Xριστίνα Κυριακίδου

Thessaloniki Arts and Culture