Ένας παππούς καθόταν κάποτε σε ένα παγκάκι ενός πάρκου.
Συνήθιζε να πηγαίνει εκεί και να γαληνεύει για λίγο μέσα στην ησυχία και της περιοχής και τη μοναξιά των γηρατειών. Καθόταν, μέχρι να βραδιάσει..
Μία ημέρα ξεκίνησα πάλι για να κάνει τη γνωστή του διαδρομή. Ήταν ακόμα νωρίς, δεν είχε βραδιάσει αρκετά. Και ενώ πορεύεται στο αγαπημένο του παγκάκι, ξαφνικά, στη μέσα του πουθενά πετάγεται μπροστά του ένας κλέφτης.
– Φέρε μου όσα χρήματα έχεις πάνω σου!
– Παιδί μου, του είπε με τρεμάμενη φωνή, μη μου κάνεις κακό. Σου δίνω αυτά τα λίγα χρήματα που έχω. Μην κάνεις αυτή την αμαρτία , θα κουβαλάς μετά το βάρος μέσα σου αν μου κάνεις κακό.
– Θα μου δώσεις όλα όσα έχεις! συνέχισε ο κλέφτης φωνάζοντας δυνατότερα και απειλώντας τον με ένα μαχαίρι! Λοιπόν, λέγε πού μένεις , αλλιώς θα σε βρουν πεταμένο μέσα στη λίμνη.
Ο παππούς τρομοκρατήθηκε και του έδωσε τη διεύθυνση του σπιτιού του , ώστε να πάρει κάποια κοσμήματα. Δε μπορούσε να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του για λίγα χρήματα παραπάνω. Του είπε μόνο να μην πειράξει το πιο πολύτιμο πράγμα που είχε, όπως και ότι θα τον περιμένει για να του δείξει αυτά που έκλεψε και για να του επιστρέψει το κλειδί που του έδωσε για να ανοίξει το διαμέρισμα.
Ο κλέφτης κατά κάποιο παράδοξο τρόπο δέχτηκε. Πήγε σπίτι και άρπαξε μερικά κοσμήματα και λίγα χρήματα- όσα βρήκε . Επέστρεψε λοιπόν ,στον παππού και του έδειξε όλα αυτά που είχε πάρει από το διαμέρισμά του. Εκείνος τον ρώτησε αν έκανε κακό στη γυναίκα του και αυτός απάντησε ότι κοιμόταν στην κρεβατοκάμαρα και δεν την πείραξε καθόλου.
– Παιδί μου, του είπε ο παππούς, παρά τον άσχημο δρόμο που πήρες, υπήρξες συνεπής στο λόγο σου. Δεν πείραξες το πολυτιμότερο για εμένα σε αυτή τη ζωή.
– Μα πώς; ρώτησε εκείνος. Κοίταξε, σου πήρα τα χρήματα που είχες να ζήσεις και τα κοσμήματα.
– Τα χρήματα δεν έχουν καμιά αξία μπροστά στη ζωή της γυναίκας μου που είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω. Αφού δεν την πείραξες λοιπόν, κράτησε αυτά που πήρες.
Ο κλέφτης έμεινε άφωνος… και μέσα στη σιωπή, ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια και μαλάκωσε κάπως το σκληρό πρόσωπό του….
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Thessaloniki Arts and Culture
