Λέξεις πάνε και έρχονται. Χορεύουν τρελά.

Πότε αγκαλιάζονται, πότε σκονταφτουν στην προσπάθεια να ακολουθήσουν βήματα, πότε κολλάνε μεταξύ τους και φτιάχνουν σύνθετες λέξεις και άλλοτε αποχωρίζονται κομμάτια τους και γίνονται δυο λέξεις.

Σύνθετες λέξεις, παράγωγες, απλές. Προθέσεις, ρήματα, επίθετα.

Λειτουργούν στα κείμενα προσπαθώντας να παίξουν τον ρόλο τους.

Γίνονται υποκείμενα ή αντικείμενα.

Παίρνουν τη σκέψη μας και έχουν σαν αποστολή να την εκφράσουν. Όταν το καταφέρνουν, πεθαίνουν και γεννιούνται ταυτόχρονα. Πεθαίνουν με το που προφέρονται. Γίνονται μικρές πεπερασμένες στιγμές. Γεννιούνται με το που προφέρονται, μέσα από τη γέννηση συναισθημάτων.

Λέξεις. Πολλές φορές μίλησα. Αλλά θυμάμαι τις φορές που η σιωπή τις νίκησε τις λέξεις. Πολλές φορές δεν μίλησα, μα υστερα με νίκησαν οι λέξεις. Πολλές φορές δεν άκουσα, και δίψασα για λέξεις. Να ακούσω ή να μην ακούσω; Να εκφραστώ με λέξεις; Να μην εκφραστώ και να τις θάψω;

Θάψιμο λέξεων: Δημιουργεί πρόβλημα στον μη εκφραστή, δίψα στον απέναντι και πόθο. Περνώντας ο χρόνος, η δίψα μικραίνει, συμπεράσματα παράγονται – λάθος , σωστά δεν έχει σημασία- και τελικά έρχεται το σβήσιμο της δίψας.

Ο μη εκφραστής των λέξεων, εκφράζεται αλλιώς ( ή όχι, δεν εχει σημασία), δεν εχει κανένα βάρος συναισθηματικής ευθύνης και κάποτε όλα έρχονται σε μια ισορροπία.

Έκφραση των λέξεων: Δημιουργεί ατμοσφαιρα αμοιβαιότητας, ονείρου. Δημιουργεί όμως και υποχρεώσεις στον εκάστοτε απέναντι. Δε μπορείς να πεις « σ αγαπώ» και να φέρεσαι σαν να μην αγαπάς. Δεν μπορείς να πεις «νοιάζομαι» και να μην το δείχνεις με πράξεις.

Όταν επιλέξεις την έκφραση και είσαι αληθινός με τον εαυτό σου, επέλεξε και την πράξη. Αλλιώς το ένα αναιρεί το άλλο.

Πράξη- Απραξία
Έκφραση – Μη έκφραση

Λέξεις. Γεννήθηκαν σαν τερατάκια από μια μήτρα σκοτεινή. Μας βυθίζουν, μας απογειώνουν. Εχουν βάρος. Πιο μεγάλο βάρος απ΄το χρόνο ζωής τους. Έχουν συνέπειες. Καλές ή κακές. Έχουν αλήθεια. Επιλέγεις. Αν δέχεσαι τις συνέπειες της έκφρασης των λέξεων, ξεστόμισέ τες.

Μην τις κρατάς, άφησέ τες να πετάξουν ελεύθερα σαν πουλάκια και ας είναι και αποδημητικά. Αν όμως είσαι δειλός στις πράξεις, κράτησε τες για σένα. Μην τις σεργιανάς σε λαβυρίνθους τρίτων, έτσι για να τις ακούσεις εσύ πρώτος και να ευχαριστηθείς.

Και αν τις νιώθεις τόσο πολύ, που αισθάνεσαι να σε πνίγουν, να έχεις το θάρρος να τις υποστηρίξεις. Αλλιώς γίνονται σκουπίδια την άλλη μέρα. Καλύτερα να πνιγείς μόνος σου απ΄τις λέξεις που δεν είπες. Ο απέναντι δεν σου φταίει σε τίποτα. Μπορεί να ήθελε να τις ακούσει, μπορεί και όχι.

Μην τον προβληματίζεις άδικα. Μην του δημιουργείς εικόνες χάρτινες. Να τις πεις μες στο μυαλό σου. Να τις διαλύσεις απ΄τη λύσσα σου. Να σε πνίξουν σαν καταρράχτης. Οι λέξεις έχουν ειδικό βάρος. Δεν ειναι γράμματα κολλημένα μεταξύ τους.

Εχουν συναισθήμα, εικόνα, χρώμα. Έχουν αξία. Για σένα μπορεί όχι. Για τον άλλον μπορεί ναι. Να τις καταπιείς λοιπόν σαν φάρμακο πικρό!

Έπεσε στα χέρια μου ένα γράμμα. Μιλούσε για τη λέξη «αγαπώ». Εγώ θα έλεγα να δώσετε έμφαση στη λέξη, «ευχαριστώ».

« Σε ευχαριστώ που ποτέ, όσο και αν παρακάλεσα, όσο κι αν πόθησα, όσο κι αν ικέτεψα με το βλέμμα μου… δεν μου πες σ΄αγαπώ! Πέρασαν πολλές αιώνιες στιγμές που αναρωτιόμουνα … γιατί; Κάποτε πέρασε και η αγωνία του γιατί.

Σε ευχαριστώ που τ΄αυτιά μου δεν άκουσαν αυτό το γλυκό τρισύλλαβο κελάηδισμα από τα χείλη σου. Περνώντας ο καιρός κατάλαβα. Το «σ΄αγαπώ» είναι συμβόλαιο για κάποιους. Το λένε μόνο όταν μπορούν να το υποστηρίξουν με πράξεις. Εσύ δεν μπορούσες. Το ένιωθες, δεν ήθελες να δημιουργήσεις προσδοκίες για παραμύθιασμα στιγμής.

Σ΄ευχαριστώ ! Χαίρομαι που δεν τ΄άκουσα ποτέ! Με ήξερες γι ΄αυτό. Θα άρχιζα να σκέφτομαι με δυο φτερά κολλημένα στους ώμους. Σ΄ευχαριστώ, που νιώθω το σ΄αγαπώ και δεν τ΄ακούω. Είναι στην ανταπόκριση. Στο ενδιαφέρον, έστω και αν είναι μακρινό. Μπορώ να το ανιχνεύσω στα μάτια σου πια και αυτό μου φτάνει».

Γράφει η Χαρά Μαζίδη
“Από μικρή έπαιζα με τις εικόνες. Είτε υπήρχαν είτε όχι. Τις έπαιρνα και τις ταξίδευα…Πότε τις ζωγράφιζα και πότε τις νανούριζα με λέξεις. Έτσι έπαιρναν μορφή στο χαρτί έμμετρη ή όχι, ανάλογα τη στιγμή.

Κάθε μας σκέψη, είναι ένα μικρό ταξίδι, που γεννά μουσική , εικόνα συναίσθημα. Στο ταξίδι της ζωής, βαλίτσες έχω τους ανθρώπους που αγαπώ, και για ναύλα τις σκέψεις και τα όνειρα.

Ας ταξιδέψουμε!”

http://www.thessalonikiartsandculture.gr