Η ιστορία μιας φοιτήτριας: μαμά αυτό ήταν! Τα κατάφερα. Πέρασα!
Τέλος τα βάσανα. Τα δικά μου δηλαδή, γιατί από αύριο ξεκινάει νέος γύρος βασάνων για σένα και τον μπαμπά: ενοίκιο, κοινόχρηστα, νερό, ρεύμα, φυσικό αέριο και ούτε ξέρω τι άλλο θα βρουν να μας χρεώσουν. ‘’Η επιτυχία τη σήμερον ημέρα πληρώνεται πιο ακριβά από καθετί άλλο.’’ Καλά τα είπε ο θείος Νίκος. Τι χώρα κι αυτή μαμά. Να σου φορολογούν τα όνειρα σου.
Βέβαια νιώθω περήφανη που πέτυχα κι εγώ κάτι με την αξία μου. ‘’Στις μέρες μας’’ λέει ο θείος Νίκος ‘’με την αξία σου δε πας ούτε μέχρι το περίπτερο’’. Εμένα ωστόσο αυτή η <μικρή> επιτυχία, μου έδωσε μεγάλη χαρά. Και λέω μικρή, γιατί μπροστά στον θρίαμβο της Μαίρης του κυρ Αντώνη η δική μου είναι ένα μηδενικό.
Πρώτη των πρώτων σου λέει μπήκε στη σχολή της, και δωσ’ του χοροί και πανηγύρια, και δωσ’του λουλούδια και συγχαρητηλίκια. Μόνο δελτίο τύπου στα κανάλια δεν έστειλε ο πατέρας της, κι ας τον κατηγόρησαν κάποιοι κακεντρεχείς ότι δήθεν ψεύδεται και εκμεταλλεύεται καταστάσεις για το θεαθήναι. Πρώτη, είπαν, πως πέρασε μία μαθήτρια από ένα χωριό της επαρχίας, η οποία κατάφερε να ξεπεράσει την Μαιρούλα μας για ελάχιστα μόρια. Τελικά ποια βγήκε Σταρ Ελλάς δεν μάθαμε ποτέ.
‘’ Τέτοιοι είμαστε οι έλληνες παιδί μου, άτιμη φάρα. Από αρχαιοτάτων χρόνων τρωγόμαστε μεταξύ μας σαν τα σκυλιά για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι ψωμί’’ έτσι είπε ο παππούς Χαράλαμπος. Τι χώρα κι αυτή βρε μαμά! Τρέχουμε να περάσουμε ο ένας τον άλλον λες και είμαστε αθλητές σε αγώνα δρόμου. Αναρωτιέμαι, ποιο θα είναι το έπαθλο..
Στεναχωρήθηκα λίγο για τις φίλες μου. Το νεανικό μας όνειρο περί σπουδών πάει! έσκασε σαν μπαλόνι σε παιδικό πάρτι. Θέλαμε βλέπεις να περάσουμε όλες μαζί Θεσσαλονίκη, να νοικιάσουμε μία γκαρσονιέρα, όχι τίποτα το σπουδαίο ίσα ίσα να μας χωράει αρκεί που θα ‘μασταν μαζί. Οι δρόμοι μας σήμερα χωρίζουν δυστυχώς και επίσημα.
Η Μαρία αν και πέρασε στην πρώτη της επιλογή, φεύγει Γερμανία. Ο πατέρας της δεν μπορεί να την σπουδάσει και την στέλνει στη θεία της να μάθει την γλώσσα και να κάνει εκεί μία νέα αρχή, όχι όπως την ήθελε, σίγουρα όμως αξιοπρεπέστατη. Η Κατερίνα ακόμα χειρότερα. Δεν πέρασε πουθενά, θα πάει να δουλέψει σερβιτόρα στο μαγαζί του αγοριού της, έτσι κι αλλιώς λέει εκεί θα κατέληγε η μόνη διαφορά θα ήταν ότι θα κρατούσε ένα χαρτί στα χέρια της.
‘’Τουλάχιστον εγώ θα είμαι σερβιτόρα χωρίς πτυχίο, θα κάνω την διαφορά ’’ δηλώνει κοροϊδευτικά. Και μέσα σ’ όλη αυτή την ιστορία εκείνο που με στεναχωρεί περισσότερο δεν είναι η απόσταση στο χάρτη ή στα χαρτιά αλλά στα μυαλά. Τι χώρα κι αυτή μαμά! Όλοι να μιλάνε για μια προ καταδικασμένη ζωή που δεν έχουμε ζήσει χαραμίζοντας όλη την ουσία του παρόντος.
Κι εγώ; Εγώ τίποτα! Αύριο ξεκινάω την νέα μου ζωή. ‘’Ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.’’ Αυτήν φοβάμαι περισσότερο μαμά την ελπίδα, μήπως στην πορεία μου την χρεώσουν κι αυτήν και τη χάσω.
Λυπάμαι που δεν μπορώ να χαρώ με τη χαρά μου.
Ντρέπομαι που με σημαδεύουν με το δάκτυλο λέγοντας’’ τράβα να φας τα λεφτά του μπαμπάκα και σε 4 χρόνια γύρνα πίσω’’.
Θυμώνω που μου κόλλησαν την ταμπέλα ‘’Η χαντακωμένη γενιά’’ χωρίς να με ρωτήσουν.
Απελπίζομαι που με μετράνε σαν χρήμα και όχι σαν άνθρωπο.
Φοβάμαι γιατί δεν θέλω να φοβάμαι και δειλιάζω γιατί δεν θέλω να δειλιάζω.
Τι χώρα κι αυτή μαμά! Κάθε μέρα τόσο μακριά να με διώχνει, και τόσο πολύ να την αγαπώ που κάθε βράδυ να γυρίζω πίσω.
Ε! λοιπόν εγώ θα πάω και ότι γίνει, στην τελική θα προσπαθήσω.
Ξέρω πως έχω την υποστήριξη σας. Κι αναρωτιέμαι μαμά τι θα γινότανε αν λειτουργούσε αυτή η χώρα σαν οικογένεια; Αν γινόμασταν ένα κράτος δηλαδή πιο ενωμένο, πιο ο ένας για τον άλλον, πιο μαζί. Κι όταν λέω κράτος εννοώ τους πολίτες όχι την πολιτεία. Γιατί η πραγματική αλλαγή από εμάς δεν ξεκινάει;
Αχ! Μαμά τι χώρα κι αυτή! Η καλύτερη θα γινόμασταν…
Θα μου λείψετε, να μου στέλνεις ταπεράκια και πες την γιαγιά να μην ανησυχεί θα φοράω ζακέτα.
Καλή μας τύχη!
Γράφει η Λίλα Παντελίδου
Thessaloniki Arts and Culture
