Ένα απαλό αεράκι χάιδεψε το πρόσωπο του και κατάφερε να ανοιγοκλείσει τα βλέφαρα του.
Μεθυσμένος από τη μυρωδιά της θάλασσας και την κάψα του Ιούλη, αποκοιμήθηκε στην παλιά αιώρα της αυλής. Κάτω από τη βουκαμβίλια! Ο ίσκιος της βαρύς μα και χρωματιστός ότι πρέπει για να σε ταξιδέψει σε όμορφα μέρη.
Και να, σαν δώρο που τον φιλοξένησε του χάρισε ένα φούξια λουλούδι στην παλάμη του. Χαμογέλασε ελαφρά και λαχτάρησε να πιει μια σπιτική λεμονάδα. Αυτή, της κυρίας Μαργαρίτας!
Άνοιξε το ψυγείο και χάζευε τα καλούδια της σπιτονοικοκυράς, επιμελώς τακτοποιημένα σε κάθε ράφι. Σαν ανθόκηπος καλλιεργημένος! Να την!
Γεμίζει καλά-καλά μια μεγάλη κούπα διαφανή με σκαλιστές σταγόνες απάνω και για λαβή δυο κοχυλάκια στολισμένη. Αριστερά και δεξιά! Ένας τεράστιος κύβος πάγου βούτηξε μέσα, ανακάτεψε τις φέτες λεμονιού και έδωσε μια στάλα στο χέρι να ξεδιψάσει.
Ήταν η καλύτερη ώρα για να απολαύσει την ηρεμία στην καταπράσινη αυλή και να αφουγκραστεί τα μυστικά που ψιθύριζε ο παφλασμός του κύματος.
Τα τζιτζίκια υπνωτισμένα και αυτά τραγουδούσαν χαμηλόφωνα τον σκοπό τους. Μόνο η Ματίνα νιαούριζε τρυφερά στα πόδια του και αποζητούσε χάδια στην φουσκωμένη της κοιλίτσα από τα ψαροκόκαλα του γεύματος, καλώς ορισμού.
Σαν αρνητικά των φίλμ προηγούμενων δεκαετιών μέτρησε της αλλαγές που επικράτησαν στην ζωή του τα τελευταία χρόνια. Ηθελημένες και όχι! Έβαλε τις σκέψεις του ομοιόμορφα σε κουτάκια του χρόνου όπως τα μυρωδικά που είχε φυτέψει η κυρία Μαργαρίτα στη μεγάλη γλάστρα.
Έκλεισε τις υποθέσεις με το παρελθόν και κράτησε τη συμφωνία που η μοίρα είχε χαράξει για αυτόν. Να έρχεται – να παίρνει – να μυρίζει και να φεύγει!!! Δίκαιη θαρρείς πως είναι!
Ένα κλαδάκι δυόσμου αρκούσε να τον γαληνέψει. Με ένα πλατύ χαμόγελο εθίστηκε στην ευωδιά του! Ήταν ευτυχισμένος, είχε όσα αποζητούσε, στα χέρια του. Μα τον Ιούλη τον αλωνάρη.!
Εκεί ο χρόνος ξεκίνησε να μετράει ξανά, η αλμύρα ξόρκιζε το κακό και οι ηλιαχτίδες γονιμοποιούσαν κάθε τι καλό. Τι ευλογία ένιωθε κάθε του κύτταρο!
Έκτοτε κάθε που η ζωή στράβωνε εκείνος έσπερνε δυόσμο. Πικάντικη που είναι και απρόβλεπτη!!!
Ο Τάσος Βακφάρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φλώρινα την άνοιξη του 1984. Εργάζεται ως αναπληρωτής σε σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής με εξατομικευμένα προγράμματα υποστήριξης και φροντίδας παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα και δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη.
