Είναι κάποιες γυναίκες που η δυναμικότητα τους σε αναγκάζει να τις ξεχωρίσεις ανάμεσα στο πλήθος.
Το ζεστό χαμόγελο τους τις κάνει ευδιάκριτες ανάμεσα σε πολλές, το ανάστημα της αξιοπρέπειας τους ξεπερνά όλες τις υπόλοιπες και η λαμπερή αυτοπεποίθηση τους τις κάνει ορατές από μακρυά.
Τις διακρίνει μία αδιόρατη αντοχή, ένα απύθμενο σθένος, μια ακούραστη επιμονή…
Αυτές οι γυναίκες που σου προκαλούν δέος και θαυμασμό ταυτόχρονα, που θα ήθελες να τις έχεις συμμάχους και όχι εχθρούς.
Είναι βλέπεις αυτή η στάση, η συμπεριφορά και η αντοχή τους που γίνονται παράδειγμα ζωής για τους άλλους…
Δεν θα τις ακούσεις ποτέ να μεμψιμοιρούν, να κλαίγονται, να γκρινιάζουν, να παραπονιούνται. Τις βλέπεις μόνο να ορθώνουν καθημερινά το ύψος τους πάνω από τη μικροπρέπεια και τη λιποψυχία αυτού του κόσμου, να μπαίνουν στο στίβο της ζωής χωρίς ελπίδα και να βγαίνουν νικητές. Να καθαρίζουν κάθε κηλίδα αυτού του κόσμου χωρίς να αφήνουν ίχνος λεκέ, να χαράσσουν τα δικά τους αποτυπώματα στο δύσβατο μονοπάτι που τις έριξε η μοίρα τους και να στέκονται παληκαρίσια σε κάθε λάβωμα εμψυχώνοντας τους άλλους.
Από ανάγκη και όχι επιλογή, στηρίζονται μόνο στον εαυτό τους και στηρίζουν τους γύρω τους, στέκονται όρθιες και αγέρωχες μετά από κάθε ήττα σαν να μην τις έχει αγγίξει, ακονίζουν συνεχώς τα ξίφη τους για τις επόμενες μονομαχίες προστατεύοντας όσους αγαπούν, προτάσσουν το στήθος τους και ρίχνονται σε κάθε κάθε μάχη χωρίς φόβο μα γεμάτες πάθος…
Κανείς ίσως δε θα μάθει ποτέ πως αυτές οι γυναίκες τα βράδια αφήνουν όσα περίτεχνα κρύβουν τη μέρα να βυθιστούν στα σκοτάδια τους.
Κανείς δεν ξέρει πως εκείνες τις ώρες κλείνουν το φως της ύπαρξής τους αφήνοντας την ευαισθησία τους ελεύθερη. Κουλουριάζονται σε μία γωνιά και γίνονται ένα κουβάρι δάκρυα, γλείφουν τις ματωμένες τους πληγές για να εξαλείψουν τα σημάδια τους, ξεριζώνουν με τα χέρια τους τον πόνο από την καρδιά τους και τον ξεπλένουν με το βουβό τους κλάμα.
Εκείνες τις ώρες τρυπάνε τις ψυχές τους με τα νύχια τους αποκαλύπτοντας την ανείπωτη μοναξιά που τους συντροφεύει, σπαράζουν αντικρύζοντας τις κομματιασμένες τους ψυχές, ρημάζουν τα σωθικά τους από την αδυναμία, λυγίζουν μαζεύοντας τα θρύψαλά τους, κυριεύονται από τους φόβους που τους πολιορκούν και παλεύουν με τις ανασφάλειες που είναι θαμμένες βαθιά μέσα τους.
Χτυπιούνται όταν κανείς δε βλέπει, φωνάζουν όταν κανείς δεν μπορεί να τις ακούσει και αιμορραγούν όταν κανείς δεν είναι εκεί να δει το αίμα της ψυχής τους.
Κι όταν πια χαράζει το πρώτο φως της μέρας φοράνε πάλι το πιο λαμπερό τους χαμόγελο, κρύβουν τον πόνο και τη θλίψη τους κάτω από την αξιοπρέπειά τους, καλύπτουν την ευαισθησία τους και τις πληγές τους πίσω από τον αυτοσεβασμό τους, ντύνουν με το φλογερό τους βλέμμα τη ραγισμένη όψη τους και ανακτούν το αγέρωχο ύφος τους για να γίνουν πάλι οι δυναμικές ντόμπρες, ενεργητικές και γοητευτικές γυναίκες.
Είναι εκείνες που η δύναμή τους τις ξεχωρίζει από το πλήθος και η ευαισθησία τους κρύβεται στα σκοτάδια.
Της Λίτσας Φιλίππου
