Ένας χρόνος πέρασε. Η πανδημία δεν πέρασε ακόμη.

Πριν ακριβώς έναν χρόνο ζούσαμε ανέμελοι, η σχεδόν ανέμελοι, τη ζωή μας. Και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Όλα αυτά, όμως, τα ξέρουμε. Τα έχουμε ζήσει. Και είμαστε ακόμα ζωντανοί. Κάτι είναι και αυτό. Ή για να είμαι πιο ακριβής αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Τι μάθαμε μέχρι στιγμής από αυτήν την εμπειρία;

1. Η δύναμη της προσαρμογής.
Στην αρχή όλα φαινόντουσαν αλλόκοτα, απόκοσμα. Στη συνέχεια το αλλοιώτικο έγινε κανονικό. Οι συνήθειες άλλαξαν και η καθημερινότητα μας προσαρμόστηκε σε αυτές. Μαζί και εμείς. Η μάσκα που έπρεπε να φοράμε, η απόσταση που χρειάστηκε να κρατάμε, τα κλειστά μαγαζιά, η έλλειψη κοινωνικών επαφών… όλα πρωτόγνωρα. Αντέξαμε. Αλλάξαμε. Αναπροσαρμόσαμε προγράμματα και συμπεριφορές.

2. Η “επαναστατική ανυπακοή”.
Ή αλλιώς χίλιοι τρόποι για να βγεις από το σπίτι. Όλες οι δικαιολογίες που σκαρφιζόμαστε για μια συνάντηση, μια βόλτα, μια στιγμή με άλλους. Ο άνθρωπος γίνεται ευρηματικός για να περπατήσει αυτό το έξτρα μίλι. Το κάναμε όλοι. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Προφασιστήκαμε ανάγκη, βάλαμε το 6 της άσκησης με μοναδικό σκοπό να γυμνάσουμε τα σαγόνια μας παρέα με λίγους και επιλεγμένους φίλους της φούσκας που επέλεξε ο καθένας. Η φούσκα ήρθε και έσκασε…

3. Η τέχνη είναι βίωμα.
Δεν βιώνεται μέσα από οθόνες. Αυτό το υποκατάστατο το δοκιμάσαμε. Το τιμήσαμε για να συνδράμουμε τους ανθρώπους της τέχνης. Το ευχαριστηθήκαμε; Από το ολότελα καλή και η παναγιώταινα αλλά η δια ζώσης εμπειρία, η ενέργεια μιας παράστασης, η δύναμη ενός έργου τέχνης, η μαγεία μιας συναυλίας δεν μπορούν να υποκατασταθούν. Μέχρι να το ζήσουμε πάλι από κοντά θα βολευτούμε με την ιντερνετική του εκδοχή ελπίζοντας πως δεν θα ξεχάσουμε πως να βιώνουμε.

4. Η τηλεργασία ήρθε για να μείνει;
Ανακαλύψαμε πως έχει τα καλά της, έχει και τα στραβά της. Στα καλά συμπεριλαμβάνεται το γεγονός πως δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ, πως μπορείς παράλληλα με τη δουλειά σου να “τρέξεις” και προσωπικές υποθέσεις. Το 5λεπτο που στο γραφείο θα χάζευες στο ίντερνετ, στο σπίτι μπορείς να ετοιμάσεις το σνακ των παιδιών, να κλείσεις το πλυντήριο. Εκεί βεβαίως εντοπίζεται και το πρόβλημα. Εκεί βρίσκεις και όλα τα στραβά της τηλεργασίας. Ο χρόνος γίνεται ελαστικός. Η εργασία δεν “τελειώνει” με το ωράριο. Συνεχίζει και κατόπιν ωραρίου καθώς δεν έχεις πόρτα να κλείσεις πίσω σου. Δεν θα μιλήσω για την εργασιακή αποξένωση, τα ατέλειωτα ζουμ που περιμένεις υπομονετικά την σειρά σου χωρίς καμία διάδραση. Η λίστα θα είναι μακρά εάν συνεχίσω.

5. Η τηλεκπαίδευση.
Χωρίς επιθετικό προσδιορισμό. Από που να το πιάσω; Μόνον να το αφήσω θέλω. Μια ακόμη χαμένη χρονιά. Γιατί; Γιατί δεν είναι έτοιμο το σύστημα. Δεν είμαστε έτοιμοι εμείς. Ναι μεν προσαρμοστήκαμε γρήγορα τεχνολογικά, αλλά η ευρύτερη εκπαιδευτική προσαρμογή θέλει χρόνο και αλλαγές. Θέλει να δούμε αλλιώς την εκπαιδευτική διαδικασία. Να την αλλάξουμε εκ βάθρων εάν συνεχίσει για καιρό ακόμη η τηλεκπαίδευση. Γιατί δεν έχουμε την πολυτέλεια να αφήσουμε άλλη μια χρονιά να πάει χαμένη. Θα πάει χαμένη μια γενιά…

Αυτόν τον χρόνο όλοι κάτι χάσαμε. Όλοι χάσαμε στιγμές, κοινωνικές επαφές, εμπειρίες. Κάποιοι έχασαν χρόνο, από αυτόν που δεν έχουν.

Και συνεχίζουμε…

Της Αμαλίας Κυπαρίσση