Αυτό το βασανιστικό συναίσθημα του να θες όλοι να σ’ αγαπάνε…
Πόσο πολύ πληγώνει! Πάντοτε προσπαθούσα να δείξω πόσο καλή είμαι.
Θυμάμαι τα λόγια των γονιών μου να στροβιλίζουν στο μυαλό μου ”ειναι αυτός ο παλιοχαρακτήρας σου”. Για ποιον χαρακτήρα μιλούσαν δεν έχω καταλάβει ακόμη. Ήμουν ένα παιδί που ύστερα έγινε έφηβη και ήθελα μονάχα αγάπη. Ακόμα κι όταν οι γονείς μου έλεγαν πως μαγαπούσαν εγώ ένιωθα πως δεν μαγαπούσαν.
Ήθελαν μόνο να είμαι ή να γίνω το παιδί των ονείρων τους, το παιδί υπηρέτης. Ένα παιδί που να υπηρετεί επάξια τα θέλω των γονιών του, τις μεγάλες τους προσδοκίες. Είναι έτσι η αγάπη;
Όταν δε έκανα όσα μου έλεγαν πάντα χρειαζότανε να κάνω κι άλλα και πολύ σπάνια με επαινούσαν Και αυτό το ”κι άλλα” τελειωμό δεν είχε. Έκανα λοιπόν ότι ήθελαν αλλά ήμουν ένας παλιοχαρακτήρας. Αυτά δηλαδή που έκανα δεν ήταν αρκετά για να είμαι καλή.
Κι αυτό το κουβαλάω μαζί μου. Ακούω την γονεική τους φωνή να μου λέει ”Είσαι παλιοχαρακτήρας” και μάταια προσπαθώ να δείξω πως δεν είμαι αυτό που νομίζουν. Μακούτε; Δεν είμαι αυτό που νομίζουν. Κι αυτό το ξέρω πολύ καλά. Το νιώθω στα τρίσβαθα του εγώ μου. Το βλέπω στα μάτια μου όταν συγκινούμαι με μικρά απλά καθημερινά πράγματα.
Το νιώθω βαθιά μέσα μου όταν στεναχωριέμαι για τον διπλανό μου, τακούω μέσα απτους λυγμούς μου. Και σας ρωτώ ”έτσι κάνει ένας παλιοχαρακτήρας;”
Να θέλεις να σ’ αγαπούν είναι μαρτύριο, είναι ένα μικρόβιο που περνά από σχέση σε σχέση. Ξεκινά από τη σχέση με τους γονείς μεταλαμπαδεύεται στη σχέση με το σχολείο και ύστερα μεταπηδάει σε όλες τις ενήλικες σχέσεις σου. Γίνεσαι ο υπηρέτης των θέλω των άλλων. Υπηρετείς τις προσδοκίες όλων και έχεις μονάχα ένα αίτημα: Να σαγαπούν!
Ψάχνεις δηλαδή γονεικά πρότυπα μιας και οι δικοί σου γονείς δεν μπόρεσαν να σαποδεκτούν, να σε αγκαλιάσουν, να σ΄ακουσουν, να σε στηρίξουν, να είναι παρόντες, να σου δώσουν ασφάλεια, να σε νιώσουν, να σαγαπήσουν ανιδιοτελώς!
Ακόμη περισσότερο να μην σε κρίνουν, να μην σε συγκρίνουν, να μην σε κακόχαρακτηρίσουν, να μην σε κτυπούν, να μην σε ειρωνεύονται, να μην σε χρησιμοποιούν.Αν κολλάει μια τόσο μεγάλη λέξη (ανιδιοτέλεια) δίπλα στην ακόμη μεγαλύτερη (αγάπη).
Γράφει η Δρ. Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Ψυχολόγος Σχολικής-Εξελικτικής κατεύθυνσης
Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr
