Πώς βρέθηκαν ξαφνικά στην επιφάνεια όλοι αυτοί οι τυχάρπαστοι που αποτελούν τα δημόσια πρόσωπα της ελληνικής κοινωνίας, γιατί προσποιούνται ότι δεν ξέρουν το λόγο;
Όταν ο ορμητικός χείμαρρος της βλακείας, που αναμφισβήτητα διέπει τις σημερινές ανθρώπινες σχέσεις, έχει κατορθώσει να παρεισφρήσει σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας μας και να γκρεμίσει κάθε φράγμα λογικής στο πέρασμα του, τότε ποιο μπορεί να είναι το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων που ξεχωρίζουν, θαυμάζονται από τα πλήθη και κάνουν τη διαφορά; Τι είδους κριτική διαύγεια μπορούμε να παρατηρήσουμε σε αυτά τα άτομα;
Ο Κωστάκης Ανάν, στο υπέροχο βιβλίο του “Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον)”, πρώτη έκδοση 2008, σελίδες 98-99, κάνει μία συνοπτική και εύστοχη περιγραφή του ήρωα της εποχής μας:
«Είναι ένας από αυτούς, η ίδια ατελής ράτσα, το λαμόγιο της διπλανής πόρτας, ο σιχαμένος μικροαστός που είναι έτοιμος να πουλήσει την ψήφο του, την ιδεολογία του (ποια;) και τη μάνα του, στην προσπάθεια του να σκαρφαλώσει μία κοινωνική τάξη παραπάνω. Είναι το απόλυτο πρότυπο της μετριότητας και η αποθέωση του μέσου όρου, που δεν ξέρει τι του γίνεται και όμως έχει γνώμη για όλα. Είναι ο σωτήρας πρωθυπουργός της μιας μέρας που θα μπει στο ασανσέρ με τσιγάρο και, όταν του πεις να το σβήσει, θα απαντήσει «έλα, μωρέ, στον δεύτερο κατεβαίνω». Δεν είναι αυτό που ο μέσος άνθρωπος ονειρεύεται να γίνει, είναι η ίδια η αποθέωση του μέσου ανθρώπου, και οι πιστοί του θα πληθαίνουν με τον καιρό, να το θυμηθείτε».
Αυτό ζούμε σήμερα. Την καθολική κυριαρχία του μέσου όρου σε όλα τα επίπεδα. Το απόλυτο πρότυπο της μετριότητας που δεν ξέρει τι του γίνεται και όμως έχει γνώμη για όλα. Το πρωί αστρολόγος, το μεσημέρι διατροφολόγος, το απόγευμα λοιμωξιολόγος και το βράδυ ειδικός στα θέματα Μέσης Ανατολής.
Έτοιμος να βυθίσει αντίπαλα πλοία από το ίντερνετ, όταν στην πραγματική ζωή δυσκολεύεται να βυθίσει τηγανητές πατάτες στη μαγιονέζα. Και θεωρεί ότι η γνώμη της/του είναι ότι πιο σοφό έχει εκφραστεί. Λες και είναι δύσκολο να βγαίνεις στην τηλεόραση και να ξεκινάς τα μπινελίκια, λες και δεν υπάρχουν άλλα 3-4 εκατομμύρια Έλληνες που μπορούν να κάνουν το ίδιο με ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία. Λες και χρειάζεται κάποια ικανότητα για να γίνεις κομματόσκυλο.
Δεν μας τρομάζει η μετριότητα γιατί τη νιώθουμε οικεία. Μπορούμε να τη χειριστούμε διότι γνωρίζουμε ότι είναι τεράστιο το ποσοστό μετριότητας που κατακλύζει τη σημερινή κοινωνία. Και αυτή η μετριότητα φέρνει στην επιφάνεια ανάλογες και χειρότερες μετριότητες. Ας είμαστε ειλικρινείς: Τόση χαζομάρα στα social media δεν μπορεί να είναι τυχαία. Είναι το φυσικό αποτέλεσμα και ο καθρέφτης του κοινωνικού ιστού.
Στο ίντερνετ εδώ και χρόνια βασιλεύει και αναδεικνύεται η μετριότητα και τα χαμηλά στάνταρ που έχουν οι άνθρωποι που το χρησιμοποιούν. Άνθρωποι που είναι ικανοί να κάνουν οτιδήποτε για παροδική δημοσιότητα και πρόσκαιρο θόρυβο. Άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με κουλτούρα, με διανόηση, με ποιότητα και με προσωπικότητα. Και όμως, τέτοιου είδους άτομα, καλώς ή κακώς, έχουν επίδραση και απήχηση σε ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας. Γιατί αυτό το τμήμα έχει συνηθίσει να αποθεώνει τις ακαθαρσίες και να αποδέχεται το τίποτα, ως κάτι…
του Δήμου Βοσινάκη
